Eclogues

Virgil

Vergil. The Bucolics, Aeneid, and Georgics Of Virgil. Greenough, J.B., editor. Boston: Ginn and Company, 1881.

  1. intonsi montes; ipsae iam carmina rupes,
  2. ipsa sonant arbusta: “Deus, deus ille, Menalca.”
  3. Sis bonus O felixque tuis! En quattuor aras:
  4. ecce duas tibi, Daphni, duas altaria Phoebo.
  5. pocula bina novo spumantia lacte quotannis,
  6. craterasque duo statuam tibi pinguis olivi,
  7. et multo in primis hilarans convivia Baccho,—
  8. ante focum, si frigus erit, si messis, in umbra,—
  9. vina novum fundam calathis Ariusia nectar.
  10. cantabunt mihi Damoetas et Lyctius Aegon;
  11. saltantis satyros imitabitur Alphesiboeus.
  12. Haec tibi semper erunt, et cum solemnia vota
  13. reddemus Nymphis, et cum lustrabimus agros.
  14. Dum iuga montis aper, fluvios dum piscis amabit,
  15. dumque thymo pascentur apes, dum rore cicadae,
  16. semper honos nomenque tuum laudesque manebunt;
  17. ut Baccho Cererique, tibi sic vota quotannis
  18. agricolae facient: damnabis tu quoque votis.
Mopsus
  1. Quae tibi, quae tali reddam pro carmine dona?
  2. Nam neque me tantum venientis sibilus austri,
  3. nec percussa iuvant fluctu tam litora, nec quae
  4. saxosas inter decurrunt flumina valles.
Menalcas
  1. Hac te nos fragili donabimus ante cicuta:
  2. haec nos, “Formosum Corydon ardebat Alexim,”
  3. haec eadem docuit, “Cuium pecus, an Meliboei?”
Mopsus
  1. At tu sume pedum, quod, me cum saepe rogaret,
  2. non tulit Antigenes—et erat tum dignus amari—
  3. formosum paribus nodis atque aere, Menalca.
  • Prima Syracosio dignata est ludere versu,
  • nostra nec erubuit silvas habitare Thalia.
  • Cum canerem reges et proelia, Cynthius aurem
  • vellit, et admonuit: “Pastorem, Tityre, pinguis
  • pascere oportet ovis, deductum dicere carmen.”
  • Nunc ego—namque super tibi erunt, qui dicere laudes,
  • Vare, tuas cupiant, et tristia condere bella—
  • agrestem tenui meditabor arundine Musam.
  • Non iniussa cano: si quis tamen haec quoque, si quis
  • captus amore leget, te nostrae, Vare, myricae,
  • te nemus omne canet; nec Phoebo gratior ulla est,
  • quam sibi quae Vari praescripsit pagina nomen.
  • Pergite, Pierides! Chromis et Mnasyllos in antro
  • Silenum pueri somno videre iacentem,
  • inflatum hesterno venas, ut semper, Iaccho:
  • serta procul tantum capiti delapsa iacebant,
  • et gravis attrita pendebat cantharus ansa.
  • Adgressi—nam saepe senex spe carminis ambo
  • luserat—iniciunt ipsis ex vincula sertis:
  • addit se sociam, timidisque supervenit Aegle,—
  • Aegle, Naiadum pulcherrima,—iamque videnti
  • sanguineis frontem moris et tempora pingit.
  • Ille dolum ridens, “Quo vincula nectitis?” inquit;
  • “solvite me, pueri; satis est potuisse videri:
  • carmina, quae voltis, cognoscite; carmina vobis,
  • huic aliud mercedis erit.” Simul incipit ipse.
  • Tum vero in numerum Faunosque ferasque videres
  • ludere, tum rigidas motare cacumina quercus;
  • nec tantum Phoebo gaudet Parnasia rupes,
  • nec tantum Rhodope miratur et Ismarus Orphea.
  • Namque canebat, uti magnum per inane coacta
  • semina terrarumque animaeque marisque fuissent,
  • et liquidi simul ignis; ut his exordia primis
  • omnia et ipse tener mundi concreverit orbis;
  • tum durare solum et discludere Nerea ponto
  • coeperit, et rerum paulatim sumere formas;
  • iamque novum terrae stupeant lucescere solem,
  • altius atque cadant submotis nubibus imbres;
  • incipiant silvae cum primum surgere, cumque
  • rara per ignaros errent animalia montis.
  • Hinc lapides Pyrrhae iactos, Saturnia regna,
  • Caucasiasque refert volucres, furtumque Promethei:
  • his adiungit, Hylan nautae quo fonte relictum
  • clamassent, ut litus “Hyla, Hyla!” omne sonaret.
  • et fortunatam, si numquam armenta fuissent,