Eclogues

Virgil

Vergil. The Bucolics, Aeneid, and Georgics Of Virgil. Greenough, J.B., editor. Boston: Ginn and Company, 1881.

  • O mihi tam longae maneat pars ultima vitae,
  • spiritus et quantum sat erit tua dicere facta!
  • Non me carminibus vincet nec Thracius Orpheus,
  • nec Linus, huic mater quamvis atque huic pater adsit,
  • Orphei Calliopea, Lino formosus Apollo,
  • Pan etiam, Arcadia mecum si iudice certet,
  • Pan etiam Arcadia dicat se iudice victum.
  • Incipe, parve puer, risu cognoscere matrem,
  • matri longa decem tulerunt fastidia menses.
  • Incipe, parve puer, cui non risere parentes,
  • nec deus hunc mensa, dea nec dignata cubili est.
    • Menalcas
    1. Cur non, Mopse, boni quoniam convenimus ambo,
    2. tu calamos inflare levis, ego dicere versus,
    3. hic corylis mixtas inter consedimus ulmos?
    Mopsus
    1. Tu maior; tibi me est aequum parere, Menalca,
    2. sive sub incertas zephyris motantibus umbras,
    3. sive antro potius succedimus: aspice, ut antrum
    4. silvestris raris sparsit labrusca racemis.
    Menalcas
    1. Montibus in nostris solus tibi certat Amyntas.
    Mopsus
    1. Quid, si idem certet Phoebum superare canendo?
    Menalcas
    1. Incipe, Mopse, prior, si quos aut Phyllidis ignes,
    2. aut Alconis habes laudes, aut iurgia Codri:
    3. incipe, pascentis servabit Tityrus haedos.
    Mopsus
    1. Immo haec, in viridi nuper quae cortice fagi
    2. carmina descripsi et modulans alterna notavi,
    3. experiar, tu deinde iubeto ut certet Amyntas.
    Menalcas
    1. Lenta salix quantum pallenti cedit olivae,
    2. puniceis humilis quantum saliunca rosetis,
    3. iudicio nostro tantum tibi cedit Amyntas.
    4. sed tu desine plura, puer; successimus antro.
    Mopsus
    1. Extinctum nymphae crudeli funere Daphnim
    2. flebant; vos coryli testes et flumina nymphis;
    3. cum complexa sui corpus miserabile nati,
    4. atque deos atque astra vocat crudelia mater.
    5. Non ulli pastos illis egere diebus
    6. frigida, Daphni, boves ad flumina; nulla neque amnem
    7. libavit quadrupes, nec graminis attigit herbam.
    8. Daphni, tuum Poenos etiam ingemuisse leones
    9. interitum montesque feri silvaeque loquuntur.
    10. Daphnis et Armenias curru subiungere tigres
    11. instituit; Daphnis thiasos inducere Bacchi,
    12. et foliis lentas intexere mollibus hastas.
    13. Vitis ut arboribus decori est, ut vitibus uvae,
    14. ut gregibus tauri, segetes ut pinguibus arvis,
    15. tu decus omne tuis. Postquam te fata tulerunt,
    16. ipsa Pales agros atque ipse reliquit Apollo.
    17. Grandia saepe quibus mandavimus hordea sulcis,
    18. infelix lolium et steriles nascuntur avenae;
    19. pro molli viola, pro purpureo narcisso,
    20. carduus et spinis surgit paliurus acutis.
    21. Spargite humum foliis, inducite fontibus umbras,
    22. pastores, mandat fieri sibi talia Daphnis;
    23. et tumulum facite, et tumulo superaddite carmen:
    24. DAPHNIS EGO IN SILVIS HINC VSQUE AD SIDERA NOTVS
    25. FORMONSI PECORIS CVSTOS FORMONSIOR IPSE.
    Menalcas
    1. Tale tuum carmen nobis, divine poeta,
    2. quale sopor fessis in gramine, quale per aestum
    3. dulcis aquae saliente sitim restinguere rivo:
    4. nec calamis solum aequiparas, sed voce magistrum.
    5. Fortunate puer, tu nunc eris alter ab illo.
    6. Nos tamen haec quocumque modo tibi nostra vicissim
    7. dicemus, Daphnimque tuum tollemus ad astra;
    8. Daphnin ad astra feremus: amavit nos quoque Daphnis.
    Mopsus
    1. An quicquam nobis tali sit munere maius
    2. Et puer ipse fuit cantari dignus, et ista
    3. iam pridem Stimichon laudavit carmina nobis.
    Menalcas
    1. Candidus insuetum miratur limen Olympi,
    2. sub pedibusque videt nubes et sidera Daphnis.
    3. ergo alacris silvas et cetera rura voluptas
    4. Panaque pastoresque tenet, Dryadasque puellas;
    5. nec lupus insidias pecori, nec retia cervis
    6. ulla dolum meditantur: amat bonus otia Daphnis.
    7. ipsi laetitia voces ad sidera iactant