Eclogues

Virgil

Vergil. The Bucolics, Aeneid, and Georgics Of Virgil. Greenough, J.B., editor. Boston: Ginn and Company, 1881.

  1. Non ulli pastos illis egere diebus
  2. frigida, Daphni, boves ad flumina; nulla neque amnem
  3. libavit quadrupes, nec graminis attigit herbam.
  4. Daphni, tuum Poenos etiam ingemuisse leones
  5. interitum montesque feri silvaeque loquuntur.
  6. Daphnis et Armenias curru subiungere tigres
  7. instituit; Daphnis thiasos inducere Bacchi,
  8. et foliis lentas intexere mollibus hastas.
  9. Vitis ut arboribus decori est, ut vitibus uvae,
  10. ut gregibus tauri, segetes ut pinguibus arvis,
  11. tu decus omne tuis. Postquam te fata tulerunt,
  12. ipsa Pales agros atque ipse reliquit Apollo.
  13. Grandia saepe quibus mandavimus hordea sulcis,
  14. infelix lolium et steriles nascuntur avenae;
  15. pro molli viola, pro purpureo narcisso,
  16. carduus et spinis surgit paliurus acutis.
  17. Spargite humum foliis, inducite fontibus umbras,
  18. pastores, mandat fieri sibi talia Daphnis;
  19. et tumulum facite, et tumulo superaddite carmen:
  20. DAPHNIS EGO IN SILVIS HINC VSQUE AD SIDERA NOTVS
  21. FORMONSI PECORIS CVSTOS FORMONSIOR IPSE.
Menalcas
  1. Tale tuum carmen nobis, divine poeta,
  2. quale sopor fessis in gramine, quale per aestum
  3. dulcis aquae saliente sitim restinguere rivo:
  4. nec calamis solum aequiparas, sed voce magistrum.
  5. Fortunate puer, tu nunc eris alter ab illo.
  6. Nos tamen haec quocumque modo tibi nostra vicissim
  7. dicemus, Daphnimque tuum tollemus ad astra;
  8. Daphnin ad astra feremus: amavit nos quoque Daphnis.
Mopsus
  1. An quicquam nobis tali sit munere maius
  2. Et puer ipse fuit cantari dignus, et ista
  3. iam pridem Stimichon laudavit carmina nobis.
Menalcas
  1. Candidus insuetum miratur limen Olympi,
  2. sub pedibusque videt nubes et sidera Daphnis.
  3. ergo alacris silvas et cetera rura voluptas
  4. Panaque pastoresque tenet, Dryadasque puellas;
  5. nec lupus insidias pecori, nec retia cervis
  6. ulla dolum meditantur: amat bonus otia Daphnis.
  7. ipsi laetitia voces ad sidera iactant
  8. intonsi montes; ipsae iam carmina rupes,
  9. ipsa sonant arbusta: “Deus, deus ille, Menalca.”
  10. Sis bonus O felixque tuis! En quattuor aras:
  11. ecce duas tibi, Daphni, duas altaria Phoebo.