Epistulae

Ἀρ’ ἀδίκου τινὸς ἠξιοῦμεν τυχεῖν καὶ διὰ τοῦτο ἀπε- τυγχάνομεν; ἢ τὸ μὲν πρᾶγμα δίκαιον, οἱ δὲ αἰτοῦντες οὐ- δενὸς ἄξιοι; <ἢ> πέπρακται μὲν ἐκεῖνο, γνῶναι δὲ οὕπω δύνημαι;

λῦσον δὴ τὴν ἀπορίαν καὶ νόμισον καὶ τὸ ὡς μάτην ἠνωχλοῦμεν μαθεῖν κέρδος ἡμῖν ἔσεσθαι. τοῦ τε γὰρ ἐκκρέμασθαι τηνάλλως ἀπαλλαξόμεθα καὶ ἴσως ἐπ’ ἄλλην βου- Λὴν ἥξομεν.

αἰσχυνθεὶς οὖν εἰ μὴ καὶ ἡμᾶς, ἀλλὰ τὸν γεν- ναῖον Εὐμόλπιον ἢ δὸς τὴν χάριν, εἰ μήπω δέδωκας, ἢ δή- λωσον ὅτι δέδωκας, ἢ ὅτι ὄντως δώσεις ἐπίστειλον.