De constructione

Ἔτι κἀκεῖνό τιϲ ἐπιζητήϲει, ὡϲ. «εἴπερ ἐκ τοῦ ῥήματοϲ παρυφίϲτατοι εὐθεῖα, οὕτωϲ καὶ ἐκ τῆϲ ἐμαυτόϲ καὶ ϲαυτόϲ ὑποϲτήϲεται πλαγία κατὰ τὸ ἄρχον μέροϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ, [*](ARGVM. § 143. Atque hoc quoque dixerit quispiam, cur non sicut verbo exhibeatur simul nominativus, ita in ἐμαυτόϲ et ϲαυτὸϲ formarum initio obliqui inesse possint. at non unns obliquus, sed tres, genetivus, dativus, accusativus, in illarum formarum initio inessent; ergo dobiae formae praeferrentur ceris et distinctis.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 —2 cfr de pron. 70, 6, quae subiciuntur verbis modo allatis: τῶν ῥημάτων τὰϲ εὐθείαϲ ἐν αὑτοῖϲ δηλούντων, εἴγε πᾶν ῥῆμα εὐθῖαν ἔχει ἐγκειμένην. —2 —4 cfr [de pron.] 114, 28: εἰ οὖν ϲυϲταίη ἡ ἐμαυτόϲ καὶ μετ’ αὐτῆϲ ῥῆμα τοῦ αὐτοῦ προϲώπου ϲυντάϲϲοιτο, γένοιντ’ ἄν δυνάμει δύο εὐθεῖσι. δύο δὲ εὐθεῖαι οὐδέποτε θέλουϲι ϲυντάϲϲεϲθαι ἐν ταῖϲ ϲυντάξεϲι τῶν ῥημάτων, ἀλλὰ πλάγιτοϲ καὶ εὐθεῖα. —7— 239, 8 cfr de pron. 70, 11 —14. 18—19: Ἀλλά, φαϲιν, οὐδὲν κωλύει ἐν τῷ πρώτῳ προϲώπῳ ἐν τῷ ἐμαυτόϲ καὶ τὸν αὐτόϲ εὐθεῖαν ἐγκεῖϲθαι, ὅθεν καὶ τὸ ἐμαυτὸϲ ἔπαιϲα πλάγιον μὲν νοεῖϲθαι ἐν τῇ ἀρχούϲῃ κατὰ ϲύνθεϲιν, εὐθεῖαν δέ, ᾗ καὶ ϲυντάϲϲεται τὸ ῥῆμα, ἐν τῇ κατὰ τέλοϲ.) [*](verba glossema esse ad subsequentem interrogationem πῶϲ δὴ πλαγία —διάθεϲιϲ ascriptum. est aliud argumentum (fortasse ex alio Apollonii libro depromptum), quo demonstratur ϲαυτόϲ nominativum ratione carere. nos olim coniecimus l. 11 scribendum esse: εἴπερ οὖν αἱ εὐθεῖαι ἐπιζητοῦϲιν πλαγίουϲ, et πῶϲ ἡ ϲαυτοῦ κτλ. apodosin esse ad hanc protasin, ante φήϲει τιϲ autem retinebamus punctum. priorum editionum || 237,13 γενομένη) prius ε A2 scripsit in ras | γὰρ] fol 40v A | ἐπιζητήϲει] ει in ras A2, sequitur rasura etiam unius litterae. fort. A1 ἐπιζητήϲειε scripserat) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 2 ϲαυτὸν] primam syllabam A2 scripsit ante versus initium, quae manus easdem litteras in exitu antecedentis verens erasisse videtur || 3 ϲαυτὸϲ] ϲ fnale in ras A2, A1 videtur v scripsisse | ἔπαιϲαϲ] επεϲαϲ A1, αι supra scripsit A2 | quae Bekkerus ad hunc versum annotat, referenda sunt ad p176, 2—4 || 4  —5 δι’ ὃ—ῥήματοϲ om A1, add A2 in mg || 4 δι’ ὦν b cum s mg, δύο δὲ ci. Stadtmueller | δύναιτο b cum s || 5 post παρυφι, quod A in exitu versus habet, A2 erasit ϲ eandemque litteram praescripsit subsequenti versui. παρυφιϲταμενηϲ A, sed pars ultimae litterae erasa || 7 post κακεινο in A videtur erasum esse εϲτιν | ἐπιζητήϲει] ἐπιϲτήϲει ci. Uhlig conl. 156, 27, vide RSchneider comm. ad 77, 28 104. Schoemann * ἐπιζητήϲει retinet, sed πῶϲ pro ὡϲ scribendum esse conicit et postea οὐ pro οὕτωϲ. Stadtmueller ci. ἐπιζητήϲει, εἰ, ὥcπερ || οὕτωϲ] c in A erasum | posterius καὶ compendio in ras scr. A2 || 9 post αρχον in A quinque litterae erasae; trium ultimarum vestigia etiamnunc certo dispici possunt: κον prima et altera fortasse erant τι. videtur igitur αρχοντικον in A fuisse, confusum ex ἄρχον et ἀρκτικόν ac dubitare licet, an pro ἄρχον scribendum sit ἀρκτικὸν, quod legitur 17,28. 128,19. 131, 4. 132,12. 166,17. 180,6. 324,12. 329,15. de pron. 43,4. 58, 20. de adv. 201, 2)

[*](177 s) ἐμαυτὸϲ ἔπαιϲα, τοιούτου ὄντοϲ τοῦ λόγου, ἐμὲ αὐτὸϲ ἔπαιϲα, ὡϲ εἰ καὶ χωρὶϲ τῆϲ ἐπιταγματικῆϲ φαίημεν ἐμέ φημι, καὶ οὐδὲν ἐμποδὼν τὸ ϲυϲτῆναι τὸ ἐμαυτὸϲ ἔπαιϲα». ἀλλ’ ἔϲτι γε πρὸϲ τὸ τοιοῦτο φάναι, ὡϲ οὐ μία πλαγία ἐϲτὶν ἡ παρυφιϲταμένη, αἱ τρεῖϲ δέ τί γὰρ μᾶλλον ἐν τῷ ἐμαυτόϲ ἔγκειται ἡ ἐμέ ἢ ἐμοῦ ἢ ἐμοί; καὶ ἦν χρεία τῶν τοιούτων πτώϲεων ὑπὲρ τοῦ τὸ κατάλληλον προφανὲϲ γίνεϲθαι, ἄδηλον δὲ γίνεται κατὰ τὴν ϲύνθεϲιν· περιϲϲὸν ἡγητέον τὸ ἄδηλον προκρῖναι τοῦ προφανοῦϲ καὶ ϲυνήθουϲ.

Ἀλλ’ ἴϲωϲ πρὸϲ τὸ τοιοῦτόν τιϲ πάλιν ἐνϲτήϲεται, ὡϲ «τα ἀμφίβολα πρὸϲ τῶν ϲυνταϲϲομένων ἐκλύεται· εἴπερ οὖν τὰ ϲυνιόντα τῶν ῥημάτων οὐ πρὸϲ πᾶϲαν πλαγίαν πτῶϲιν εὐθέτιϲται ϲυνίϲταϲθαι, ἀλλ’ ἃ μὲν γενικὴν αἰτεῖ, ἃ δὲ αἰτιατικήν, τινὰ [*](177 b) δὲ δοτικήν, διὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ τοῦ ῥήματοϲ τὸ ἄδηλον τῆϲ πτώϲεωϲ προφανὲϲ γενήϲεται. φέρε γὰρ εἶναι τὸ τοιοῦτον, ἐμαυτὸϲ ἀκούω· τὸ ἀκούω γενικὴν μηνύει ἐγκειμένην, ἐφ’ ἣν φέρεται· ἐμαυτὸϲ τύπτω· [*](ARGVM. § 144. Nec licet huic argumento opponi, saepius dubia illustrari verbis eonionctis, atque ubi ἐμαυτόϲ cum ἀκούω coniunctum sit, intellectum iri genetivum, — ubi cum τύπτω, accusativum. etenim sunt verba quae cum duobus casibus iungantur, velut dicere possumus τέμνω ϲέ et τέμνω ϲοί, quocirca in ἐμαυτὸϲ τέμνω dubitaremus utrum accusativus an dativus intellegendus esset.) [*](Ἀλλά γε πρὸϲ τοῦτο ῥητέον . . . ὡϲ καὶ ἄδηλοϲ ἡ φράϲιϲ γενήϲεται· πότερον γὰρ ἡ ϲυγκειμένη γενικὴ ἐϲτιν ἢ δοτικὴ ⟨αἰτιατικὴ⟩, οὐ γνωϲτόν, τοῦ τέλουϲ ἐκθλιβέντοϲ.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2 χωρὶϲ τῆϲ ἐπιταγματικῆϲ =  χωρὶϲ τῆϲ αὐτόϲ. vide Adn. ex. ad 87, 1 huius ed. — pro ἐμέ φημι exspectatur ἐμὲ ἔπαιϲα. at fortasse tradita scriptura ita interpretanda est: ut si cum Homero (N 269) omisso epitagmatico pronomine ἐμέ φημι dicamus. vide 139, 22. 151, 26. de pron. 41, 28. 47, 5. 3 —8 [de pron.] 115,16: πῶϲ οὐχὶ βίαιον τετριμμένον ϲχηματιϲμὸν παρώϲαϲθαι, καὶ ἀτριβῆ καὶ ἄκλιτον καὶ ἔτι ἀμφίβολον παραδέξαϲθαι; πάλιν γὰρ τὸ ϲυντιθέμενον μέροϲ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ἢ γενική ἐϲτιν δοτικὴ αἰτιατική. —10 —11 οὐ πρὸϲ—ϲυνίϲταϲθαι nom ita comparata sunt, ut cum omni casta iungantur. ad ϲυνίϲταϲθαι cfr 261, 13.) [*](AND. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 pro priore ἔπαιϲα A επαιϲαϲ, sed finale c adrasum 2 φημι Am*, ἔπαιϲα b cum Porto || 2 — 3 ἐμποδὼν τοῦ b cum s, εμποδον το A. ad accusativum articuli cfr RSchneideri comm. ad 46, 27,ad εμποδον Adn. crit. ad 214,9 huius ed. || 5 η εμου η εμε η εμοι A, ἡ ἐμοῦ ἢ ἡ ἐμέ ἢ ἐμοί b. sed neque hic ordo neque codicis aptus est exemplis antecedentibus, propter quae praeposuimus accusativum | ἦν] εἰ ci. Sophianus et περιϲϲὸν ἡγητέον 7 pro apodosi habuit enuntiati condicionalis. sed hoc asyndeton non est offensioni 8 τοιοῦτόν] v in A erasum || 9 πρὸϲ τῶν] προτων A1, ϲ inseruit A 10 ϲυνιόντα] ϲυϊοντα A, ϲυνόντα b cum Dudithio in mg s, ac iam Soph. vel Ellebode deleverunt ι in m*. cfr τὸ ϲυνερχόμενον ῥῆμα 146,5. 180,4 || 11 εὐθέτιϲται Uhlig, ευθετειϲθαι A. cfr 169, 19. de adv.140,11 et εὐθετιϲμόϲ ibid.144,19. εὐθετεῖται b cum s et Sophiano. εὐθετε mavult RSchneider | ϲυνίϲταϲθαι] post ϲυ, quod A in exitu versus habet, A2 v erasit eandemque litteram sequenti versui praescripsit | μὲν γενικὴν] μεναιτιγενικην A, sed αιτι inductum || 13 τὸ] in ras A2 ||post τοιουτο in A rasura unius litterae || 14 ante ἐμαυτὸϲ Sylburgius ci. addendum esse ἐν δὲ τῷ)

διὰ τοῦ τύπτω ἡ ἐμέ αἰτιατικὴ δηλωθήϲεται». ἀλλ’ ἐκεῖνο πάλιν ἀνακύψει, ὡϲ ἔνια ἐπὶ δύο πτώϲειϲ φέρεται, τέμνω ϲέ - τέμνω ϲοί, γυμνάζω ϲέ γυμνάζω ϲοί· καὶ πῶϲ ἐπὶ τῶν τοιούτων τὸ ἐμαυτὸϲ τέμνω διάκριϲιν τῆϲ πτώϲεωϲ ποιήϲεται; οὐδὲ γὰρ ἐκ παραθέϲεωϲ ἄρθρων τὸ τοιοῦτο βοηθεῖται. μένον μέντοι τὸ ϲύνθετον ϲχῆμα τῇ [*](178 s) ϲυνηθεϲτέρᾳ παραδόϲει διακρίνει τὸ ἐμαυτὸν τέμνω καὶ ἐμαυτῷ τέμνω.

Τὸ δὲ μεῖζον, εἰ καί τιϲ ἀποϲταίη τῆϲ τοιαύτηϲ ἀποδείξεωϲ, πάλιν μάτην τὰ τῆϲ ζητήϲεωϲ καταϲτήϲεται· παραδεχθεῖϲα γὰρ ἡ ἐμαυτόϲ ἄκλιτοϲ γενήϲεται. οὔτε γὰρ κατὰ τὸν λόγον τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ δύναται κλίνεϲθαι, λέγω ἐν μέϲῃ τῇ λέξει, καθὸ ἅπαξ ϲυντεθέντα τὰ πτωτικὰ ἄκλιτά ἐϲτιν· ἀλλ’ οὐδὲ κατὰ τὸ τέλοϲ· ἀεὶ γὰρ ἡ εὐθεῖα ἕϲτηκεν μετὰ τοῦ ῥήματοϲ, ἐγὼ ἀκούω ϲου, ἐγὼ ἐτίμων ϲε, ἐγώ ϲοι χαρίζομαι. καὶ δὴ ἐν τῷ ἐμαυτὸϲ ἔτυψα ἡ αἰτιατικὴ νοείϲθω ἐκ τοῦ ἔτυψα. οὐχὶ οὖν γενήϲεται ἄκλιτοϲ ἡ ἐμαυτόϲ κατὰ μὲν τὸ τέλοϲ διὰ τὸ ῥῆμα, κατὰ δὲ τὸ ἄρχον διὰ τὴν ϲύνθεϲιν; καὶ εἰ τοῦτο ὑγιέϲ, πῶϲ οὐχὶ μάταιον τῆϲ ἐμαυτοῦ ζητεῖν εὐθεῖαν; γενομένηϲ γὰρ ἡ [*](178 b) [*](ARGVM. § 145. Ac si omnis haec demonstratio pro nihilo ducitur, tamen hanc quaestionem, nonne ἐμαυτόϲ nominativus fingi possit, vanam esse apparebit. fac enim admitti eum, indeclinabilis erit, quia nec media in voce flecti poterit, nec in extrema.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 ἐκεῖνο ἀνακύψει. ex illa observatione hoc argumentum emerget, exsistet. cfr ad verbi usum 68,12. 287,14. —2 —3 ad τέμνω ϲοί, γυμνάζω ϲοί vide Adn. crit —4— 5 οὐδὲ—βοηθεῖται. nam ae id quidem fieri potest, ut articulis ad pronone compositum appositis adiuvemur et omnis de casu dubitatio tollatur. — 6 ad ϲυνηθεϲτέρᾳ comparativum cfr Adn exeg. ad 88, 8 huius ed. — 7 — 241,2 cfr [de pron.] 115,9—5. Καὶ ἐγίνετο τὸ ϲχῆμα ἄιλιτον. οὔτε γὰρ κατὰ τὸ τέλοϲ κλίνεϲθαι ἠδύνατο, ἐπεὶ μετὰ ῥήματοϲ ἡ ϲύνταξιϲ τῆϲ εὐθείαϲ οὖϲα οὐδέποτε πλάγιον ἀναδέχεται . . . οὔτε μὴν κατὰ τὸ ἄρχον μέροϲ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, ἐπε ἅπαξ τὰ ϲυντιθέμενα ἄκλιτά ἐϲτιν. εἰ οὖν οὐκ ἔχει ἡ ἐμαυτόϲ γενικὴν καὶ τὰϲ ὑπολειπομέναϲ, οὐδ’ ἡ γενικὴ καὶ αἱ ὑπολειπόμεναι ἕξουϲιν εὐθεῖαν. et de pron. 70,15 —17: ⟨ἄκλιτον⟩ μένει τὸ ϲχῆμα καὶ κατὰ τὸ τέλοϲ καὶ κατὰ μέϲην λέξιν, κατὰ μὲν τὸ τέλοϲ, ὅτι πάντοτε ἡ εὐθεῖα ϲύνεϲτι πάϲῃ πλαγίῳ, κατὰ δὲ μέϲην λέξιν, ᾖ τὰ ϲυντεθέντα ἀκίνητα. —10—11 ἅποξ —ἄκλιτά ἐϲτιν] patet hoc de priore parte vocum compositarum dici. — 16 γενομένηϲ. mente supplendum τῆϲ ἐμαυτόϲ.) [*](ADN. CRIT., DISCR.. SCR. IN Ab. 2 —3 τέμνω ϲοί tuentur hi loci, 297,17 et de adv. 130,1: Διονύϲιοϲ τέμνει Ἀπολλωνίω· τοιοῦτον γάρ τί ἐϲτι, τέμνει τι εἰϲ περιποίηϲιν Ἀπολλωνίου. sed dubitatione non caret γυμνάζω ϲοί, praesertim conlatis 299,8 et 9. 298,12. fortasse hoc quoque loco Ap. γυμνάζομαι ϲοί scripsit, quamquam medio verbi posito dubitari nequit, quis casus adiungendus sit || 3 καὶ] fol 41r A β 4 τέμνω eiecit Uhlig | παραθεωϲ A. 5 αρθρων A, ἄρθρου b cum Porto | μένον] videtur aut ἐμμένον scribendum esse aut ἐν ante τῇ ϲυνηθεϲτέρᾳ inserendum. (186,5 παραμένω cum dativo usurpatur. 15,15 et 119,21 ἐμμένω sine casu obliquo dicitur.) || 13 14 καὶ δὴ —ἔτυψα ab hoc loco aliena esse recte censet Buttmann. fortasse inserenda sunt post δηλωθήϲεται» || 16 γενομένηϲ] RSchneider flagitat participium coniunctum γενομένη)

εὐθεῖα οὐχ ἕξει πλαγίαν, καὶ δῆλον ὡϲ καὶ πάλιν τῶν πλαγίων οὐϲῶν οὐκ ἐγγενήϲεται ἡ εὐθεῖα.

[*](c. XXVI.)

Ἀκολούθωϲ μέντοι προϲκείϲεται καὶ τὸ αἴτιον τοῦ μὴ ϲυντεθῆναι [*](Quamobrem ne ἐγώ quidem curs αὐτός compositum sit.) τὴν εὐθεῖαν. ἔϲτω γὰρ ϲύνταξιϲ ἡ ἐγὼ αὐτὸϲ ὕβριϲα καὶ παθητικῶϲ ἐγὼ αὐτὸϲ ὑβρίϲθην, ἐφ’ οἷϲ ὁμόλογόν ἐϲτιν ὡϲ ἐν δυϲὶ προϲώποιϲ αἱ ἐγγενόμεναί εἰϲ διαθέϲειϲ, ἥ τε τοῦ ὑβρίϲαντοϲ τε τοῦ ὑβριϲθέντοϲ. (εἰ γὰρ πάλιν μοναδικὴ γένοιτο ἡ διάθεϲιϲ ἐκ τοῦ αὐτοῦ [*](179 s) προϲώπου εἰϲ τὸ αὐτό, ὥϲτε φάναι ἐγὼ αὐτὸϲ ὕβριϲα ἐμέ, ὑποϲτρέψει τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ εἰϲ τὴν ϲύνθετον πλαγίαν ἐν τῷ ἐμαυτὸν ὕβριϲα) —ϲαφὲϲ δὲ κἀκεῖνο, ὡϲ αἱ ϲυνθέϲειϲ πρὸϲ ἐξαλλαγὴν τῶν κατὰ παράθεϲιν ἐπενοήθηϲαν. εἰ γὰρ τὴν αὐτὴν ϲημαϲίαν εἶχον τοῖϲ κατὰ παράθεϲιν, κἂν πάντωϲ παρέλκοντα ἦν τὰ ϲυντιθέμενα τῶν ϲχημάτων. διαφέρει τὸ χὴν καὶ ἀλώπηξ τοῦ χηναλώπηξ, τὸ μιϲῶν [*](ARGVM. § 146. lam dicetur etiam, cur nominativus pronominis personalis (ἐγώ) non compositus sit cum αὐτόϲ in pronomer signifcationis reflexivaee ln his enuntiatis ἐγὼ αὐτὸϲ ὕβριϲα et ἐγὼ αὐτὸϲ ὑβρίϲθην duas cogitamus personas, et eam, quae violavit, et violatam. (ei enim una eademque persona violavit et violata est, rursus usurpatur obliquus casus compositi pronominis, ὕβριϲα ἐμαυτόν). — atque hoc quoque apparet, compositione excogitatas esse, ut aliquid a parathesi diversum notaretur. ergo si ἐγαυτόϲ aliud quid significaret atque ἐγὼ αὐτόϲ, facta esset compositio. at ἐγαυτόϲ vi non differret ab ἐγὼ αὐτόϲ. simplices pronominum obliqui casus transitum actionis ad aliam personam significant, compositi autem obliqui ab hoc transitu alieni sunt quae differentia quia in nominativo locum habere nequit, nominativus non est compositus.) [*](TESTIM. ADN. EXEG. 2 οὐκ ἐγγενήϲεται ἡ εὐθεῖα. excipit Ap. de pron. 69,18. 113,19 unum locum Μετοίκων, comoediae Platonis aut Pherecratis, ubi ioci causa ἐμαυτόϲ dictum esse tradit. — 3—p242,8 c scholia Dionysiana 265,28—266, 3 Hilg. (Stephani): καὶ ζητεῖται, διὰ τί τὸ ἐμοῦ αὐτοῦ εἰϲ τὸ ἐμαυτοῦ καὶ ἐμοὶ αὐτῷ εἰϲ τὸ ἐμαυτῷ καὶ ἐμὲ αὐτόν εἰϲ τὸ ἐμαυτόν, ἡ δὲ ἐγὼ αὐτόϲ οὐ ϲυντίθεται. Καὶ ῥητέον ὅτι ἐπεὶ ἀμετάβατόϲ ἐϲτιν εὐθεῖα, οἶον οὐ μεταβαίνουϲα ἐπὶ ἕτερον πρόϲωπον· ἡ ⟨δὲ⟩ ϲύνθεϲιϲ ἐπενοήθη πρὸϲ διάφορον ϲημαινόμενον. ὃ δὲ λέγω τοιοῦτόν ἐϲτιν· αἱ κατὰ διάλυϲιν ἀντωνυμίαι, ἤτοι κατὰ παράθεϲιν, καὶ αὐτοπαθεῖϲ εἰϲι καὶ ἀλλοπαθεῖϲ, οἶον καὶ τὸ ἴδιον λαβοῦϲαι πρόϲωπον καὶ [τὸ] ἀλλότριον δύναμαι γὰρ λέγειν ἐμοῦ αὐτοῦ ἀκούω καὶ ἐμοῦ αὐτοῦ ἀκούει· ἡ δὲ ϲύνθετοϲ τὸ ἴδιον μόνον ἔχει, ἐμαυτοῦ ἀκούω, καὶ ἔϲχε διαφορὰν πρὸϲ τὴν κατὰ διάλυϲιν. et scholia Dion. 266,8 H.: εἰ ἐν εὐθείᾳ τὴν ϲύνθεϲιν ποιήϲαιμεν ἑγαυτόϲ λέγοντεϲ, δύο ἔϲονται εὐθεῖσι, ὅπερ ἀδύνατον. et EM 496,32 —53. EG 306,1—16.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 πλαγίαν] in A v ex ϲ rasura factum est ὡϲ καὶ b cum Porto, ωϲ καν A. | ουϲων in mg add A2 || 2 ουκ εγγενηϲεται A, οὐ γενήϲεται b || 4 ϲύνταξιϲ] prius ϲ et ι A habet ab A2. A1 pro ϲ scripserat o; pro ι quid scripserit non liquet | ἐγὼ] εγ in ras A2 || 5 εφ’ οιϲ A, ἐφ’ ἦϲ b cum s et m* || 6 ὑβρίϲαντοϲ] alterum ϲ in exitu versus add A || 7 ει in ras A2, η A1 || 8 ὥϲτε φάναι b cum Porto et ELLebodio, φαναι ωϲτε A, quod Sophianus corrigendum esse putavit in φανερὸν ὡϲ ἐν τῷ || 11 ει in ras A 12 post παράθεϲιν ex antecedentibus repetivit ἐπενοήθηϲαν A || 13 του χηναλωπηξ in mg add A2 | μιϲειν A)

γυναῖκα τοῦ μιϲογύνηϲ, ἄλλα πλεῖϲτα. εἰ δὴ οὖν τὸ ἐγὼ αὐτόϲ ϲυντεθὲν πλέον τι ἐϲήμαινεν τοῦ κατὰ παράθεϲιν, ἀναγκαία ἦν ἡ ϲύνθεϲιϲ· νυνὶ δὲ οὐχ οὕτωϲ ἔχει. ὅπου γ’ οὖν ἐγένετο διαφορά τιϲ ἐκ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, ἐκεῖϲε καὶ προϲεχώρηϲεν τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ. αἱ πλάγιαι ἁπλαῖ οὖϲαι ϲύνταξιν τὴν ἐφ’ ἕτερον πρόϲωπον ἔχουϲιν, ϲυντεθεῖϲαί γε μὴν ἠλλοτρίωνται τῆϲ μεταβάϲεωϲ τοῦ προϲώπου. ὅπερ οὐκ ἐνεχώρει, [*](179 b) ὡϲ ἔφαμέν γε, καὶ ἐπὶ τῆϲ εὐθείαϲ. δεόντωϲ ἄρα ἡ εὐθεῖα ἀπροϲδεὴϲ ἐγένετο τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ.

[*](Excursus de ἀλλήλων nomine: qua de causa etiam hace vox nominativo careat.)

Οὐ μόνον δὲ αἱ ἀντωνυμίαι ἐκ τῶν πλαγίων ἀρχὴν ἔϲχον [*](c. XXVII) ϲυνθέϲεωϲ, ἀλλὰ καὶ τὸ ἀλλήλων· οὐ γὰρ δή γε ἡ τούτου εὐθεῖα πάλιν ϲυϲτατή. ἡ γὰρ τοῦ ῥήματοϲ ϲύνταξιϲ τὴν ἐν τοῖϲ δύο προϲώποιϲ μετάβαϲιν δηλοῖ· τὸ γὰρ ἀλλήλων ἤκουϲαν τοιοῦτόν τί ἐϲτιν, ἄλλοι [*](180 s) ἄλλων, ἀλλήλουϲ ἔπαιϲαν, ἄλλοι ἄλλουϲ. ἐγγενομένηϲ γὰρ τῆϲ εὐθείαϲ ἐν τῷ ἄλληλοι νοηθήϲεται τὸ ἄλλοι ἄλλοι, ὅπερ ἄλογον· οὐ [*](ARGVM. § 147, Nec solum pronomina ab obliquis demum casibus incipiunt compositionem, nominativum non componunt, sed etiam ἀλλήλων nomen. verba enim cum hac voce coniuncta significant actionem in alteram personam [vel a alteras personas] transeuntem, velut ἀλλήων ἤκουϲαν significat ἄλλοι ἄλλων. At ἄλληλοι nominativi sensus esset ἄλλοι ἄλλοι, quod ratione caret. nimirum sententia enuntiati propter hos duos nominativos absoluta non esset [sed desideraret alter nominativus alterum verbum].) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 — 4 οὖν. si ὅπου γ᾿ οὖν —τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ scripta ab Apollonio sunt coniunctio conclusiva adl.10 0—12 antec. pag. referenda est, sicut ea quae 1 legitur. — 9—p 244,9 Choerob. in Theodosii canones 299,11 H: περὶ τοῦ ἀλλήλων, διατί οὐκ ἔχει εὐθεῖαν, ἐν τῷ περὶ ϲυντάξεωϲ Ἀπολλωνίου, θεῷ φίλον, μαθηϲόμεθα. Prisc. XVII § 139 p 177, 19—23 H.. Praeterea sciendum, quod illud quoque, quod apud Graecos dicitur per solos obliquos compositum casus, ἀλλήλων κήδονται, ἀλλήλοιϲ παρέχουϲιν, ἀλλήλουϲ φιλοῦϲιν, necessarid invicem actum et passionem alterius in alteram personam uno eodemque casu significat nec potest  nominativo proferri. cfr praeterea supra 43,15 —44, 5. de pron. 34,1. 51, 27. 70, 27 — 71,8. [de pron.] 115, 3: ἐκεῖνο ἐξ εὐθείαϲ καὶ πλαγίου ϲυνέϲτηκε, λέγω δὴ τὸ ἀλλήλων καὶ ἀλλήλουϲ, καί οὐκ ἔϲτιν αὐτοῦ ἡ εὐθεῖα δύο γὰρ εὐθεῖαι, ὡϲ ἔφαμεν, μετὰ ῥήματοϲ ἀϲύϲτατοί εἰϲιν. A Ο l 48, 23 seqq. EM 67, 50. EG 37, 1. — οὐ μόνον αἱ ἀντωνυμίαι dicit Ap., quia ἀλλήλων non magis in pronominum. numero habebat quam ἄλλοι. — 13 γὰρ referendum est ad 10: οὐ ϲυϲτατὴ ἡ εὐθεῖα.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 ἄλλα] fol 41 v A | ει in ras A 2 εϲημανεν A, sed post α una littera erasa est || 3 — 4 ὅπου—τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, quae post 1 — 3 plane supervacanea sunt, fortasse aliena manus addidit, quibus eiectis aptissime αἰ πλάγιαι κτλ. subsequuntur post νυνὶ δὲ οὐχ οὕτωϲ ἔχει 3 γ’ οῦν] γουν A, γοῦν b || 4 προεχωρηϲεν A1, ϲ praepositioni add A2 | ante αἱ scripserat A καὶ, quod rasura paene deletam est || 6 οπερ ουκ ενεχωρει om. A1, add in mg A || 7 καὶ om b || 8 ϲυνθέϲεωϲ] primum ϲ in ras A 9 ante ἀρχὴν add τὴν b cum s || 10 post το una littera erasa in A || 11 ϲύνταξιϲ] νταξιϲ A2 in ras || 13 post ἄλλων in A alterum αλλων erasum | post ἄλλουϲ addi iubet RSchneider propter 180, 15: ἀλλήλοιϲ ἐχαρίϲατο, ἄλλοι ἄλλοιϲ γὰρ | exspectatur δὲ, sed vide Adn. ex.)

γὰρ κατακλείει διάνοιαν διὰ τὸ ἐπάλληλον τῶν δύο εὐθειῶν. —

Ἔϲτιν γε μὴν οὐχ ὅμοιον τῇ ἀντωνυμικῇ ϲυνθέϲει. ἡ μὲν γὰρ τὴν αὐτοπάθειαν ϲημαίνει, ἑαυτοὺϲ ἔτυψαν, ἡ δὲ τὴν ἐκ προϲώπων πρὸϲ ἕτερα πρόϲωπα μετάβαϲιν. τὸ γὰρ

ἀλλήλουϲ τρώϲητε {π 293, τ 12}

οὐ ταὐτόν ἐϲτιν τῷ ἑαυτοὺϲ τρώϲητε, ὥϲπερ καὶ τὸ Πινδαρικὸν οἱ περὶ Τρύφωνα {p 29 Vels.} ἐϲημειοῦντο ἐπί τε τοῦ Ὥτου καὶ τοῦ Ἐπιάλτου, ϲυγκατατιθέμενοι μὲν τῷ

ἀλλαλοφόνουϲ ἐπάξαντο λόγχαϲ {fr. 137 Boeckh, 140 Βgk4,

163 Schr.},

οὐ μὴν ἐν τῷ

ἐνὶ ϲφίϲιν αὐτοῖϲ·

οὐ γὰρ ἑαυτοῖϲ τὰ δόρατα ἐνῆκαν, ἀλλὰ ἀλλήλοιϲ.

Φαίνεται [*](180 b) δ᾿  ὅτι καὶ ἡ ἐξ αὐτοῦ ϲύνταξιϲ, πλαγίαν ἐπιζητοῦϲα καὶ εὐθεῖαν, δεόντωϲ τὴν εὐθεῖαν ἐν τῷ ἄρχοντι μέρει ἤνωϲεν, ἵνα κατὰ τὸν λόγον τῆϲ φωνῆϲ ἀκίνητοϲ μένῃ καὶ κατὰ τὸ δέον τῆϲ ϲυντάξεωϲ διὰ τὸ ϲυνερχόμενον ῥῆμα· τὸ τέλοϲ δὲ κινεῖται κατὰ τὸ δέον τῆϲ ϲυντάξεωϲ. [*](ARGVM. § 148. Differt autem ἀλλήλων quadamtenus ab sensu pronominum reflexivorum. haec enim personam agentem etiam pati significant, recivproca autem vox ἀλλήλων transitum indicat actionis ad alias personas. quocirca notavit Trypho locum Pindari, ubi ϲφίϲιν αὐτοῖϲ pro ἀλλήλοιϲ usurpatum est.) [*](ARGVM. § 149. Recte nominativus, qui in ἀλλήλων cogitatur, initiali parti vocis tributus est, quae pars immutari nequit, obliquus finali, quae flecti potest, quia) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. ϲυγκατατιθέμενοι = probantes, ut 194,15. 296, 5. 326, 4. — 14—p 244, 9 cfr de pron. 71, 2—8: ἡ λέξιϲ (scil ἀλλήλων) οὕτε ἀμφίβολοϲ οὔτε ἀκλιτοϲ, οὐκ ἀμφίβολοϲ μέν, καθὸ ἐπ τέλει ϲυντεθεῖϲα ἡ πλάγιοϲ δεόντωϲ πρὸϲ τὸ ϲημαινόμενον ἐκλίνετο, ἀλλήλοιϲ ἔδωκαν, ἀλλήλουϲ ἔπαιϲαν· κλιτικὴ δέ, καθὸ οὐδὲν ἦν τὸ κωλῦϲαν τὸ τέλοϲ κλίνειν, τῆϲ εὐθείαϲ κατὰ τὸ ἄρχον μέροϲ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ νοουμένηϲ, ἥτιϲ καὶ ἕνεκα τοῦ ϲυντεθῖϲθαι ἀκίνητοϲ ἐφυλάϲϲετο, καὶ ἕνεκα τοῦ τὴν εὐθεῖαν ἐν τοῖϲ μεταβατικοῖϲ προϲώποιϲ πάντοτε ϲυνυπάρχειν. — 15 ἥνωϲεν. hoc verbum saepissime de compositione dicitur, cfr e. g. 270, 3. 317,21. 322,1. nominatius in priore parte ἀλλήλων vocis compositus est cum altera parte. — κατὰ τὸν λόγον τῆϲ φωνῆϲ, quiod prior vocis compostae pars immutabilis est. — 16 διὰ τὸ ϲυνερχόμενον ῥῆμα, quia verbum coniunctum semper flagitat nominativum. — 17 κατὰ τὸ δέον τῆϲ ϲυντάξεωϲ, prout postulat constructio.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 διάνοιαν add Uhlig, λόγον Ellebode. διά〈νοιαν〉, τὸ Hilgard || 5 τρωϲηται A1, corr A || 6 τῷ] το A. | τρωϲηται A1, corr A || επιαλτου A, Ἐφιάλτου b. cfr OSchroeder proleg in Pindarum 16,15 | ϲυγκαθιέμενοι OSchneider Z. f. Alt. 1843 647 | τῷ b cum Dud., ac iam in mg m* ascriptus est dativus; A. το || 11 ἐν om b. cfr Adn exeg. ad 79, 7 et Adn crit. ad 131, 9 huius ed || 13 ἀλλ᾿  b || 14 δὲ ὅτι b 15 post ἵνα in A videtur και erasum esse || 16 μένῃ] η in ras A || 16 — 17 κατὰ τὸ δέον τῆϲ ϲυντάξεωϲ Stadtmueller vidit post κινεῖται traiciendum esse || 17 το τελοϲ δε in ras A2, deinde in exitu versus vestigia κ syllabae, quam A2 hic. erasit et subsequenti versui praescripsit)

ἐν γὰρ τῷ ἀλλήλουϲ ἔτυψαν τὸ ἔτυψαν πρὸϲ τὴν ἀρκτικὴν ϲύνθεϲιν ἀναφέρεται, ἄλλοι ἔτυψαν ἄλλουϲ, καὶ ἐπεὶ χρεία τῶν διαφόρων πλαγίων πτώϲεων, ἵνα τὰ ϲυνόντα τῶν ῥημάτων τοῦ καταλλήλου τύχῃ, εἰϲ τὸ κλιτικὸν μέροϲ παρελαμβάνοντο, λέγω τὸ τελικόν, ἵνα δεόντωϲ διὰ τὸ ἤκουϲαν γενικὴν ὁμολογήϲῃ, αἰτιατικήν τε ἐν τῷ ἀλλήλουϲ διὰ [*](181 s) τὸ ἔτυψαν τι τῶν τοιούτων, καὶ ἔτι ἀλλήλοιϲ διὰ τὸ ἐχαρίϲαντο. πρόδηλον γὰρ πάλιν ὡϲ εἰ ἀνέϲτραπτο ἡ ϲύνθεϲιϲ, ἄκλιτον τὸ μόριον καθειϲτήκει, καθὸ πάλιν οὔτε τὰ ἡνωμένα κινεῖται οὔτε ἡ εὐθεῖα μετὰ τῶν ῥημάτων ἀφίϲταται τῆϲ τοιαύτηϲ ϲυντάξεωϲ.

[*](Utrum ἐαυτῶν ἐαυτοῖς, ἐαυτούς pronomina cum Aristarcho improbanda an cum Habrone defendenda sint.)

Ἐπεὶ δὲ καὶ ταῖϲ ϲυνθέτοιϲ ἀντωνυμίαιϲ ἀριθμὸϲ πληθυντικὸϲ [*](c. XXVIII.) ϲύνεϲτιν ἐν τρίτοιϲ προϲώποιϲ, οὐ μὴν ἐν πρώτῳ καὶ δευτέρῳ, ἀνάγκη καὶ περὶ τοῦ τοιούτου τὸ δέον παραϲτῆϲαι. Τὸν μὲν οὖν Ἀρίϲταρχόν φαϲι μὴ παραδέχεϲθαι τὰϲ ἐγγενομέναϲ τῶν τρίτων προϲώπων ϲυνθέϲειϲ, καθὸ ἀνέφικτον τὸ ἑνικῶϲ ϲυντεθὲν πρόϲωπον εἰϲ πληθυντικὸν μετατίθεϲθαι, ὡϲ ἔχει τὸ ἑαυτόν τε καὶ ἑαυτούϲ, ἔτι ἐπιμαρτυρόμενον [*](nominativo ubique opus est. obliquorum vero varietas exigitur varietate verborum. etenim si nominativus fini assignatus esset, vox reciproca esset indeclinabilis, quia nec priores vocum compositarum partes umquam declinari possunt, nec nominativum cum verbis coniunctum in alium casum mutare licet.) [*](ARGVM. § 150. lam dicendum est de plurali numero pronominum compositorum tertiae personae. Atque Aristarchus improbavit ἑαυτῶν, quia censebat compositum, quod formam singularis numeri continet, non posse in pluralem verti, adiciens figuras compositas plurativas primae et secundae personae (ἐμαυτῶν, ϲαυτῶν) non usurpari atque etiam Homeri usum proferens, qui ϲφέαϲ αὐτούϲ dixit, non ἑαυτούϲ.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 1 πρὸϲ τὴν ἀρκτικὴν ϲύνθεϲιν. ad priorem partem compositionis verbum refertur, quia illic latet subiectum. — 4 παρελαμβάνοντο, scil αἱ διάφοροι πτώϲειϲ. — 5 ad ὁμολογήϲῃ cfr Adn. exeg. ad 86, 1 huius ed. — 8 τὰ ἡνωμένα, priores partes vocum compositarum. — 8—nominativus cum verb coniunctus numquam deserit hanc constructionem, i. e. semper 0pus est nominativo in verborum constructione — 10—p 245, 5 cfr de pron. 71, 20— 29: Ἑξῆϲ ῥητέον περὶ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν ϲυνθέτων, εἰ δεόντωϲ τὰ μὲν τρίτα ἀφ’ ἑνικῆϲ ϲυντάξεωϲ εἰϲ πληθυντικὰ προάγεται· ἑαυτούϲ γὰρ καὶ ἑαυτῶν· τὰ δὲ πρῶτα καὶ δεύτερα) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 τῷ] το A. |το ετυψαν uncis inclusit A 3 τὰ] alterum ductum α litterae in ras scripsit A || 4 κλιτικὸν b cum s, restituit Ellebode, κλητικον A, ληκτικὸν coniecerat Sophianus |παρελαμβανοντο A1, παραλαμβάνονται A2b | λέγω] fol 42r A | δεόντωϲ fortasse ante παρελαμβάνοντο ponendum est, ut coniecit Stadtmueller || 5 post γενικὴν addenda esse ἐν τῷ ἀλλήλων ci. Bekker in adn. || 6 post καὶ ἔτι add δοτικὴν ἐν τῷ b cum Porto | εχαρηϲαντο A || 7 ανεϲτραπτο A1, ἀντέϲτραπτο A2b. cfr 79, 22. 129,5.138,5 || 8 καθιϲτηκει A. || 11 posterius ἐν om A1, add A || 12 καὶ om A1 b, add A || 13 φαϲι om A1, add A2 παραδεχεϲθαι A1, παραδέξαϲθαι A2b | ἐγγενομέναϲ A2 b, εγγινομεναϲ A1 || 14 το in A. rasura factum ex τα vel τω ||  15 μετατατιθεϲθαι A. |ἑαυτόν] ε A. habet in ras atque ante hanc vocem quinque fere litterae erasse sunt, quarum ultimae τω fuisse videntur επιμαρτυρομενον A1, επιμαρτυρουμενον A2b)

[*](181 b) τὴν τοῦ πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου χρῆϲιν, ἥτιϲ οὐ γενομένη διήλεγχε τὴν κατὰ τὸ τρίτον οὐ δεόντωϲ γινομένην ϲύνθεϲιν, καὶ ἐκ τρίτου παρατιθέμενον τὴν Ὁμηρικὴν χρῆϲιν· πρὸϲ γὰρ ἀκολουθίαν τὴν τοῦ ἡμέαϲ αὐτούϲ καὶ ὑμέαϲ αὐτούϲ ἦν πάλιν τρίτου προϲώπου τὸ ϲφέαϲ αὐτούϲ.

Ὅ γε μὴν Ἄβρων πειρᾶται τοὺϲ τοιούτουϲ λόγουϲ ἀναϲκευάζειν τὴν χρῆϲιν ἐπάγων καὶ ταύτην πιϲτούμενοϲ ἐκ παραθέϲεων Πλατωνικῶν· καὶ ὡϲ ἔνδεκτον εἶναι ἀπὸ ἑνικῆϲ ϲυνθέϲεωϲ γίνεϲθαι [*](182 s) πληθυντικὸν ἀριθμόν, ὅπου γε καὶ τὸ ἑνδέκατον ϲυντεθὲν ἀποτελεῖ τὸ ἑνδεκάτουϲ πληθυντικόν. «οὐ μήν», φηϲίν, «εἀνάγκη τὸ ἐν τρίτῳ γενόμένον [*](ARGVM. § 151. Habro autem has rationes refutare conatur usu allato et confirmato exemplis ex Platone philosopho petitis. additque nihil obstare, quin ex compositione singularis numeri plurativa forma fingatur, velut ἑνδέκατοι ex ἑνδέκατοϲ. nec debere tertiae personae formis respondere formas primae et secundae, sicut ne tertiae quidem forma ficta est ubicumque exstent formae personae) [*](οὐκέτι. Τὸν μὲν οὖν Ἀρίϲταρχον ἐπιμέμφεϲθαί φαϲι τὰ ϲχήματα, καθὸ ἀφ’ ἑνικῆϲ ϲυντάξεωϲ τῆϲ ἑαυτόν πληθυντικὴ ἐγένετο ἑαυτούϲ, μάρτυρά τε ἐπάγεϲθαι τὸν ποιητήν, «παῤ ᾧ τὰ τοῦ Ἑλληιϲμοῦ ἠκρίβωται, ἐν οἶϲ πάντοτε ἐν διαλύϲαι ἐϲτὶ τὰ τρίτα, ὁμοίωϲ τοῖϲ πρώτοιϲ καὶ δευτέροιϲ, ϲφᾶϲ αὐτούϲ καὶ ϲφῶν  αὐτῶν. πρὸϲ οἶϲ καὶ τῶν πρώτων καὶ δευτέρων οὐκ ὄντων ἐν ϲυνθέϲει πληθυντικῇ, ἐξ ἀνάγκηϲ καὶ τοῖϲ τρίτοιϲ παρηκολούθει ταὐτόν» vide etiam Lehrsii qu. ep. 114.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 6—p 246, 12 cfr de pron. 71, 29: πρὸϲ ὅν (scil Ἀρίϲταρχον) οἱ ἀντιλέγοντέϲ φαϲιν, ὡϲ καὶ ἀφ’ ἑνικῆϲ ϲυνθέϲεωϲ τῆϲ ἑνδέκατοϲ τὸ ἑνδέκατοι πληθυντικὸν ἐγίνετο, τήν τε χρῆϲιν ὡϲ ὑγιῆ πϲτοῦνται διὰ τῶν Πλατωνικῶν παραδειγμάτων· τάϲ τε κατὰ τὸ τρίτον πρόϲωπον πολλάκιϲ διαφεύγειν ⟨τὰ〉 τῶν κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον. «δυϊκαὶ γοῦν εἰϲὶν εὐθεῖαι πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου, ἀλλ᾿  οὐκέτι καὶ τρίτου. τί οὖν θαυμαϲτόν, εἰ καὶ τρίτου εἰϲί, πρώτου καὶ δευτέρου οὐκ οὐϲῶν; ἄλλωϲ τε καὶ ἄλλαι λέξειϲ κατὰ τύχην ἐϲιγήθηϲαν· οὕτω καὶ αἱ προκείμεναι.» —6 Ἅβρων, scil ἐν τῷ περὶ ἀντωνυμίαϲ, ex qno libro omnia sumpta sunt, quae Ap. de huius technici opinionibus profert: vide 60,10 (ubi index libri legitur), 100.19 (hic item refelluntur quae Habro contra Aristarchi sententiam quandam dixerat), 111,3. 119, 6. 220, 16. de pron. 51,9. — 8 Πλατωνικῶν. in libro de pron. 69,19, ubi semel, ἐν Μετοίκοιϲ Πλάτωνοϲ, ἐμαυτόϲ dictum esse Ap. narrat, laudat comicum. hic vero Πλατωνικὰϲ παραθέϲειϲ apparet esse exempla ex philosophi dialogis, quem saepius laudat quam alios prosae orationis scriptores: praeter hunc locum etiam de pron. 8, 5. 56,18. 72,18. 76, 2. 82,14. non nominato auctoris nomine usurpat Critonis locum supra 42, 5.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 2 γινομενην A1, γενομένην A2 b | κἀκ A2 b 4 και υμεαϲ αυτουϲ ab A1 omissum add A2 in mg | ἦν] η A1, corr A || 6 γε μἡν in ras A2, A1 videtur pro illis repetivisse ϲφεαϲ, nam dispicitur etiamnunc φ littera | λολογουϲ A || 8 εἶναι] Sylburg: congruentius indicativo modo ἐϲτιν. sed cfr 68,1 || 9 πληθυντικων A. | ενδεκατον A, ἑνδέκατοϲ Soph. b 10 prius το in A resura factum ex τουϲ? | ex ενδεκατουϲ in A rasura factum ενδεκατοι, quod b recepit atque Sophianus quoque voluit. at accusativos ἑνδέκατον et ἑνδεκάτουϲ fortasse praetulit Habro, quia comparabat ἑαυτόν, ἑαυτούϲ πληθυντικόν] finale v in ras A2 | τριτω ex τριτον fecit ipsa prima manus in A)

πάντωϲ καὶ ἐν πρώτῳ καὶ ἐν δευτέρῳ προϲώπῳ γίνεϲθαι», τουτέϲτι τὸ μὴ πάντωϲ ἐξακολουθῆϲαι τῷ ἑαυτῶν ἢ ἑαυτούϲ τὸ ἐμαυτῶν ἢ ἐμαυτούϲ, «εἴγε καὶ τὰ ἐν τοῖϲ πρώτοιϲ καὶ δευτέροιϲ γινόμενα οὐ πάντωϲ καὶ ἐν τρίτοιϲ· εἰϲὶν γοῦν πρώτου καὶ δευτέρου προϲώπου δυϊκαὶ ὀρθῆϲ πτώϲεωϲ, οὐ μὴν τρίτου». εἰ καὶ φαίνεται ὅτι εἰϲ τὸ τοιοῦτο κἀκεῖνο ἂν προϲήγαγεν 1. τὸ ὡϲ ἡ ἐκεῖνόϲ ἐϲτιν ἐν τρίτοιϲ, οὐ μὴν ϲύζυγοι ταύτηϲ κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον, ἡ αὐτόϲ, ἡ οὗτοϲ, ἡ μίν. — 2. καὶ ὅϲαι μὲν ἐν πρώτῳ καὶ δευτέρῳ δυϊκαί, ὀρθοτονοῦνται, αἱ δὲ κατὰ τὸ τρίτον μόνωϲ ἐγκλιτικαί. — 3. καὶ κτητικαὶ εἰϲὶν πρώτου καὶ δευτέρου δυικαί, οὐ μὴν τρίτου. — φηϲὶ δέ που κἀκεῖνο, ὡϲ κατὰ [*](182 b) τύχην τινὰ ἡ χρῆϲιϲ παρεώϲατο, καὶ οὐδὲν ἐμποδὼν ταὐτὸν παρηκολουθηκέναι ταῖϲ ϲυνθέτοιϲ ἀντωνυμίαιϲ.

[*](primae st seenndas qmbδns argumentis iure HSabro adiecissεt 1. ἐκενοϲ, αὐτόϲ, οὖτοϲ, μίν pronomine cerere vocibus quae eis respondeant in prima et secunda persona [etque4 inter se rependent οὖ ἐμοῦ ϲοῦ, οἶ ἔμοί ϲοί, ἕ ἐμέ ϲέ), -- 2. dualis numeri formes in l et H pers.rectotenore proferri, in tertia inelimato, - Β. possessiva pronomina ex duali personalium pimae et secundae personsε, nec tamen terfSae icta esse. - ac dicit Habro ipse alicubi hoc quoque: usum re- pudiasse saepius formes sliquοt fortuito idque accidisse etiam pronominibus composiis μuεatiee I et RI personae].)[*](rssrε. er Ana. exso. B οὐ μὴν τρίτου. eft 183, 6 ibique testimonia -- 10 οὐ μὴν τρίτου cr 183. 17 et de pron. 111, 5-16 cum comm. HSSehneideri.)[*](Ans.ωε,msca.sϲs.mAb.ablin.Β rs A l..CBb (videAdn.crit.191,4huiused.). 1 προϲώπῳ post δευτέρῳ add Abo, sed induit ipsa prims manus in cod. γίνεϲθαι om A, add b cum et 5 2 τουτεϲτι τὸ μή παντωϲ εξακολουθηϲαι A, τουτέϲτιν οὐ μὴ πάντωϲ ἔξακολουθήϲει b, quod Sophianum coniecisse legimus in ng s, sed in m nullum huius correctionis vestigium: in verborum contestu ibi legitur τὸ μὴ πάντωϲ ἐξακολουθήϲεται, in ng Soph. adscripsit ἐξακολουθῆϲαι 2—3 τὸ εμαυτον η εμαυτουϲ A, τὸ ἐμαυτοῦ ἐμαυτῶν x, sed Soph. ϲ supra oῦ add, τὸ ἐμαυτούϲ ἐμαυτῶν b β 3 ante εἴγε add |ὴ ϲαυτούϲ] bd, 5 ϲαυτὸν x, sed supra scripsit ουϲ Sophisnus ab τὰ articulo deteriores codieea l. CB in ordinem redeunt, qui post τὰ inserunt δ’ τοϲ om L γενόμενα A2C || 5 δυικὰ L 5 16 τρίτου -μὴν om C β 5 εἰ A, [εἰ] b cum s( fortasse mo εἰ κxὶ scribendum est εἰτα 1 ὰ- 8 καὶ φαίνεται -ἐγκλιτικαί eicienda censet AΒnttmemn 1 θ τοιοῦτο om omnes praeter Ab | προϲήγαγεν τὸ A, προϲήγαγε L, προϲηγάγετο Lb, προϲηγάγετο τὸ B. ad τὸ ὡϲ cfr 79.1 τὸ ὅτι post προϲήγαγεν intercidisse videtur εἰκότωϲ vel tale quid 1 6 - 8 οὐ μὴν ⟨ὡϲ ἰ) ϲύζυγοι ταύτηϲ ϲκαὶ) κατὰ πρῶτον καὶ δεύτερον, ἡ αὐτόϲ, ἡ οὕτοϲ Γἡ μίν) HSehneider scribi vυlt comm. ad l. de pron. 84, 2 conl. de pr. 5,10seqq. at hic est verbοorum sensns: pronomina ἐκεῖνοϲ voci forma simlia non estgmt in pers. l et D 1 κατὰ om B ente πρῶτον et ante δεύτερον add τὸ L l 7—8 ἡ αὐτόϲ -μίν si eddidit Apohlonius ipse, videtur ante ἡ αὐτόϲ intercidisse ille quid: καὶ ὁμοίωϲ 1 8 ὀρθοτονοῦνται in codd et edd. legiturpost ὅϲαι μέν, Portus recte traiecit. Soph.coniecit ὡϲ αἰ μὲν ὀρθοτονοῦνται, αἰ ἔν πρ.καὶ δ.δυικϲzί, αἰ δὲ, quod probavit HSchneider 10 φαϲ LB |11 ante τχην add τὴν L | παρεώϲατο] fol 42v A. εμποδον AL , ἐμποδὼν CBh ταὸτὸ CB)[*](c. XXIX.)