De constructione

Πρόκειται ὅτι ἑκάϲτη τῶν κτητικῶν ἀντωνυμιῶν ἄρθρον ἐπιπαραδέχεται ὁμοιόπτωτον καὶ ἰϲάριθμον γένουϲ τε τοῦ αὐτοῦ· πῶϲ οὖν [*](171 s) ἔγκειται ἡ κτητικὴ ἀδιαφόρωϲ ϲυνόντων τῶν ἄρθρων, τὸν ἐμαυτοῦ, τοὺϲ ἐμαυτοῦ, τὰϲ ἐμαυτοῦ, καὶ ἅπαντα ϲχεδὸν τὰ γένη μετὰ τῶν ϲυνόντων διαφόρων ἀριθμῶν; εἰ δὲ αἱ γενικαὶ ἐπὶ κτῆμα φερόμεναι διαφόρων κτημάτων εἰϲὶν δεκτικαί, πῶϲ οὐχὶ γενική ἐϲτιν ἡ ἐγκειμένη ἤπερ κτητικὴ ἀντωνυμία;

ἀλλ’ εἰ, καθὸ ἄρθρον προϲέλαβεν, ἡ [*](in quo Trypho censet eandem ambiguitatem inesse atque in ἐμοῦ: nam αὐτοῦ modo cum ἐμοῦ primitivo compositum esse, ubi a articulus additus non sit, modo cum ἐμοῦ possessivo, nbi articulus accesserit. at ἐμοῦ possessivum numquam. inesse in ἐμαυτοῦ demonstrari licet indidem, unde Τrypho contrariam opinionem. repetivit. ac primum ex ipsis articulis res apparet.) [*](ARGVM. § 134. Articuli possessivis pronominibus adiuncti eundem casum. et numerum idemque genus habent. ἐμαυτοῦ vero cum omnibus articuli formis coniungitur.) [*](ARGVM. § 135. deinde si ex addito articulo colligi potest, ἐμαυτοῦ compositum) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 6 ἐξαίρετα, propria possessivi pronominis — 9 Πρόκειται: de pron. 68, 21, ubi legimus: καὶ ἐκ τῶν παρατιθεμένων ἄρθρων ἐνὸν πιϲτώϲαϲθαι, ἐν οἶϲ πάλϲιν γενικῇ μὲν κτῆϲν ϲημαινούϲῃ ἀδιάφορα τὰ ἄρθρα, κτητικῇ δὲ ἀντωνυμίᾳ ὀνόματι ὁμοιόϲχημα παρατίθεται· . . . ἐν οἶϲ οὖν πάλιν ἀδιάφορα τὸ ἄρθρα, τοὺϲ ἐμαυτοῦ καὶ τὰϲ ἐμαυτοῦ, ἐν τούτοιϲ τῆϲ γενικῆϲ ἡ κτῆϲιϲ. — 9 —p 233, 16 vide Adn. ex. ad finem § 137. — 12 ϲχεδὸν modeste affirmat, ut 201,26. — 13 14 γενικαὶ et γενικὴ, sci primitivi pronominis. — 15 ἤπερ potius quam. cfr Adn. exeg. ad 46, 9 huius ed.) [*](origo fortasse ex ἀκολούθωϲ repetenda est. Stadmueller putabat traditam lectionem servandam esse: compositum pronomen sequitur analogiam pronominis a quo ductum est. Ellebode ci. inter Τρύφων et τὴν inserendum esse οὐ ἐκ κτητικῆϲ] εκκτη in res A2, quae manus etiam ϲ add) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 οεται A1, corr A || 2 post ἀκούω add ϲαυτοῦ ἀκούω A2 mg || 6 ἐξαίρετα] αι in ras A2 || 7 ἀποδεῖξαι ὡc b cum s, ἀποδεῖξαι m* et in mg ὡϲ ab Sophiano, αποδειξεωϲ A. || 10 ομοιωπτωτον A. 11 τον A, τῷ b || 12 τὰϲ ἐμαυτοῦ om A1, add supra A2. aptius esset ταῖϲ ἐμαυτοῦ, ut etiam casu hoc exemplun differret ab antecedentibus. τῶν ἐμαυτοῦ b καὶ ἅπαντα] καθ’ ἅπαντα maluit Stadtmueller || 14 διαφόρων κτημάτων. Ellebode: ἴϲωϲ ἀδιαφόρων. quod patet eum ita interpretatum esse: κτημάτων omninum casuum, generum, numerorum sine ullo discrimine. vide And. ex. ad 218,15 huius ed post οὐχὶ rasura unius litterae in A || 15 ἤπερ] ειπερ A | ante κτητικὴ add ἡ b cum sm* | ἀλλ’ εἰ b cum sm*, αλλη A | post καθὸ add τὸ A2 | προϲέλαβεν sic divisit A inter duos versus: προϲ—ελαβεν, προ—ϲελαβεν corr A2)

Ἀλλ’ εἰ, καθὸ ἐπὶ κτῆμα φέρεται, ἡ κτητικὴ ἔγκειται, οὐδὲν κωλύει καὶ πᾶϲαν γενικὴν παντὸϲ πτωτικοῦ ἐπὶ κτῆμα φερομένην κτητικὴν καλεῖν ἀντὶ γενικῆϲ. καθὸ οὖν γενική ἐϲτιν ἡ ἐμαυτοῦ, παρεδέξατο καὶ κτῆϲιν· καὶ δῆλον ὡϲ τῆϲ πτώϲεώϲ ἐϲτιν ἡ ϲύνταξιϲ, οὐχὶ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ. μετελθοῦϲα γοῦν εἰϲ αἰτιατικὴν ἢ δοτικὴν κτήματόϲ ἐϲτιν ἀπαράδεκτοϲ, ὅπερ ἐπὶ τῶν κτητικῶϲ παρηγμένων οὐκ ἐνὸν ἐπινοῆϲαι· κατὰ γὰρ πᾶϲαν πτῶϲιν τῆϲ κτητικῆϲ παραγωγῆϲ [*](172 s) ἐγκειμένη ϲύνεϲτιν ἡ κτητικὴ ϲύνταξιϲ, ἐμόϲ -ἐμοῦ -ἐμῷ -ἐμόν, Ἀριϲτάρχειοϲ -Ἀριϲταρχείου -Ἀριϲταρχείῳ. καὶ ἐν μὲν τῷ οὐδὲν ὑπακούεται κατὰ κτῆϲιν, οὐδὲ μὴν ἐν τῷ Ἀρίϲταρχον, ἔν γε μὴν τῇ Ἀριϲτάρχου γενικῇ. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τῆϲ ἐγώ καὶ ἐμέ· πάλιν γὰρ ἐν γενικῇ μόνῃ τῇ [ἐ]μοῦ, οἶκόϲ μου, φίλοϲ μου. ὅπερ παρακολουθεῖ [*](esse ex possessivo pronomine et αὐτοῦ, non minus licet μου encliticum pro possessivo habere, ubi articulus accedit, quod absurdum est.) [*](ARGM. § 136, Nec magis eam ob causam credendum est ἐμόϲ possessivi genetivum in τοῦ ἐμαυτοῦ φίλου et similibus inesse, quia ἐμαυτοῦ ibi possessionem significat. etenim baec est genetivi vis, non pronominis possesnivi, quod perperam putatur cum αὐτοῦ compositum esse. res extemplo patebit, si pro genetivo accusativum ἐμαυτόν vel dativum ἐμουτῷ posueris. possessivorum autem pronominum et nominum omnes casus possessionem denotant (sic etiam in Κόρακοϲ πέτρα et ὑὸϲ κύαμοϲ genetivus possessionem significat, itaque possessiva notio tolleretur, si pro Κόρακοϲ vel ὑόϲ alius casus poneretur; contra in Νέα πόλιϲ et in similibus duorum nominum coniunctionibus utrumque per omnes casus flectere licet.)) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 4 cfr de pron 68, 2: ἐμαυτοῦ δούλῳ διελεξάμην . . . ἐν οἶϲ καὶ τὸ ἄρθρον προϲτίθεται, οὐκ αὐτῆϲ ὄν (scil τῆϲ ἀντωυμίαϲ) . . . τοῦ δὲ κτήματοϲ. — 16 —17 πάλιν —τῇ μοῦ, scil ὑπακούεταί τι κατὰ κτῆϲιν additur aliquid, quod possidetur.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 κολυει A1, corr A2 |ϲυναρ A1, supplevit A2 | ἐκδέχεϲθαι] fol 39 A || 3 τοιοῦτον] ν erasum in A | τὸ διὸ] τ scripsit A1, δια in ras A2 || 4 εκδεξαϲ—θαι divisit A1, corr A || 6 ᾠκείωται] οικειωται A, cfr adnot. criticam ad 1. de pron. 54,21 et 1. de coni. 221, 6 || 11 post παρηγμένων add ϲυντεθειμένων A2, quae leguntur etiam in m*, sed ab Ellebodio punctis ut spuria notata sunt recte nam etiamsi fortasse possint κτητικῶϲ ϲυντεθειμένα appellari Ἑλλήϲποντοϲ, Διόϲκοροϲ, similia, tamen de talibus dicere non licet quod de ἐμόϲ, Ἀριϲτάρχειοϲ: assumere ea posse etiam in nominativo, dativo, accusativo nomen alicuius rei quae possidetur || 13 post ἐγκειμένη una littera erasa in A | ϲυνεϲτι A || 14 interciditne Ἀριϲτάρχειον? | τῷ] το A. 17 μονη τη A et post τη una littera (ϲ?) erasa | ἐμοῦ A b, ἐ deleri iussit RSehneidex comm. p. 94*, quia diserte negavit Ap. bisyllabam formam usurpari posse cum nomine coniunctam ad significandum possessorem)

Ἔτι εἴπερ ἡ κτητικὴ ἐνέκειτο ἐν τῷ ἐμαυτοῦ, κἂν ἐπεδέχετό ποτε τὸ ϲχῆμα διϲϲὰϲ κτήϲειϲ, μίαν μὲν τὴν ἐγκειμένην ἐν τοῖϲ κτητικοῖϲ, ὥϲπερ καὶ ἡ ἐμόϲ ἔχει καὶ. ἡ ἐμόν, ἑτέραν δὲ τὴν ἐκ τῆϲ γενικῆϲ ἐγγινομένην, καθὸ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι καὶ ἐπὶ τῶν ἄλλων κτητικῶν, Ἀριϲταρχείου ἀγροῦ πρόϲοδοϲ, κτῆμα γὰρ καὶ ὁ ἀγρὸϲ καὶ ἡ πρόϲοδοϲ (ἁπλῆ γὰρ νοεῖται ἡ ἐκ γενικῆϲ κτῆϲιϲ, Ἀριϲτάρχου ἀγρόϲ, Ἀριϲτάρχου πρόϲοδοϲ). καὶ πάλιν ἐπὶ τῆϲ κτητικῆϲ ἀντωνυμίαϲ, ἐμὸϲ ἀγρόϲ, τοῦ ἐμοῦ ἀγροῦ πρόϲοδοϲ· [*](173 s) κτῆμα γὰρ καὶ ὁ ἀγρὸϲ καὶ ἡ πρόϲοδοϲ. οὐ δὴ ἐπὶ τοῦ ἐμαυτοῦ διϲϲή ποτε κτῆϲιϲ νοεῖται, ἀλλὰ μία ἁπάντοτε.

Τοῦτό γε δὴ ἀπεδείχθη ἐπὶ τῆϲ γενικῆϲ, ἐμαυτοῦ ἀγρὸν [*](Nomina pronominum compositorum noninveniuntur, neque magis compositorum genetivi possessivi cum nominativo aliam personam significante.) ἔϲκαψα, ἐμαυτοῦ φίλῳ ἀνεθέμην· τὴν μέντοι τῶν τοιούτων γενι- [*](c. XXIV.) κῶν εὐθεῖαν οὐκ ἔϲτιν εὑρεῖν οὔτε ἐν λόγῳ οὔτε ἐν χρήϲει δυναμένην ϲυνίϲταϲθαι, οὐ καθάπερ ἄλλα ἀτριβῆ ϲχήματα (ἐν ἀγνοίᾳ γὰρ τοῦ λόγου τινὲϲ γενόμενοι ὡϲ ἀτριβεῖϲ τὰϲ τοιαύταϲ εὐθείαϲ παραδέξονται), οὐδὲ μὴν ἐν ϲυντάξει τῇ κατ’ εὐθεῖαν, εἴγε οὐ ῥητὸν τὸ ἐμαυτόϲ ἢ ϲαυτόϲ, ἀλλ’ οὐδὲ ἡ τοιαύτη ϲύνταξιϲ, ἐμαυτοῦ δοῦλοϲ ἔτυψεν, ἢ ἐμαυτοῦ δοῦλοϲ ἔτυψα, τῆϲ ἀϲυνθέτου γενικῆϲ τὴν ϲύνταξιν τῆϲ εὐθείαϲ παραδεχομένηϲ ὁμοίωϲ ἁπάϲαιϲ γενικαῖϲ, ὡϲ ἐν τῷ ὁ δοῦλόϲ [*](173 b) μου ἔτυψεν.

καὶ ϲυμφανὲϲ ὅτι οὐχ ἡ πτῶϲίϲ ἐϲτιν ἡ ἀπαράδεκτοϲ, τὸ δὲ ἐν αὐτῇ γενόμενον ϲχῆμα ϲύνθετον, ὅπερ ἐπενοήθη εἰϲ διάκριϲιν τῆϲ ἐκ προϲώπου γενομένηϲ διαθέϲεωϲ εἰϲ τὸ αὐτὸ πρόϲωπον. ὁ γὰρ οὕτω λέγων, ἐμαυτὸν ἔτυψα, διάθεϲιν ὁμολογεῖ τὴν ἐξ αὑτοῦ γενομένην εἰϲ αὑτόν, ὡϲ εἰ καὶ ἔλεγεν οὕτωϲ, ἐγὼ ἐμὲ αὐτὸν ἔτυψα. τοῦ οὖν ῥήματοϲ ϲυνόντοϲ τῇ πλαγίᾳ πτώϲει κατὰ τὸ αὐτὸ ἀνέφικτον ἦν τι ἕτερον πρόϲωπον ἐν εὐθείᾳ πτώϲει ἐπινοῆϲαι, οὐ [*](174 s) λέγω κατ’ αἰτιατικὴν ἢ δοτικήν· οὐδὲ γὰρ αὗταί τι ἔξωθεν πρόϲωπον ἐπιζητοῦϲιν· ἡ μέντοι ἐπὶ κτῆμα φερομένη γενική, πρόϲωπον ἔχουϲα [*](ARGVM. § 138. Nominativi pronominum compositorum nec exstant et rationi repugnant; neque magis genetivi possessivi compositorum cum nominativis alias personas notantibus coniuncti inveniuntur, sed simulicium tentum genetivi.) [*](ARGVM. § 139. cuius rei causa non in casu genetivo posita est, sed in figura composite. nam compositum pronomen excogitatum est, ut ibi tantum nsurparetur, ubi verbum de eadem persona praedicatur quam pronomen denotat. atqne cum accusativo aut dativo pronominis reflexivi nominativum alterius personae numquam coniungi per se patet, quia accusativus aut dativus numquam. flagitat ut alterius personae notatio addatur; sed genetivus possessivus semper) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 4—5 οὐ καθάπερ—παραδέξονται. aliae formae inusitatae tantum dici possunt, in quo numero fortasse nonnullos ἐμαυτόϲ ϲαυτόϲ ἐαυτόϲ posituros esse Ap. putat. — 6 οὐδὲ μὴν —εὐθεῖαν, scil τὴν ἐμαυτοῦ ἔϲτιν εὑρεῖν. neque potes ἐμαυτοῦ inven niri cum nominativo (alterius personae) conniunctum. — 7 οὐδὲ ἡ τ. ϲύνταξιϲ, scil ῥητή ἐϲτιν. — 16— 18 οὐ λέγω —ἐπιζητοῦϲιν. non loquimur de accusativo vel dativo, quia his casibus non adiungitur alius casus, ut adiungi debet genetivo possessivo. — 18 seqq. cfr de pron. 69, 7: τῇ ἐμωυτοῦ οὔποτε εὐθεῖα ϲυντάϲϲεται. τὸ δ’ αἴτιον προῦπτον. αἱ γὰρ ϲύνθετοι τῶν ἀντωνυμιῶν) [*](ADN. CRIT., DISCR. scr. IN Ab. 1 τοῦτό γε Uhlig, τοῦτο γὰρ Ab | ἐμαυτοῦ] fol 39v A, ante ἐμαυτοῦ rasura trium litterarum || 2 post ἀνεθέμην punctum posuit b cum | τὴν] τῆι A, sed ι in ras ab A2, quae manus etiam circumflexum addidit || 7 ἢ ῆ A, om b cum || 8 δοῦλοϲ ἔτυψα] δοῦλοι ἔτυψαν ci. Schoemann*; sed cfr infra 174,1 || 10 inter ετυψεν et και in A rasura novem litterarum, quarum septem, και εδον, etiamnunc dispiciuntur auctore Guttentagio, qui εδον complet in ϲχεδὸν | posterius ἡ om A1, add A || 12 γενομένηϲ] o in A ex α factum |τὸ αὐτὸ Soph. et s, αὐτὸ τὸ Ab 13 et 14 αὐτοῦ et αὐτόν b, sed in var. lect. spiritus correcti || 14 αὐτὸν om b cum || 15 τῇ] τ scripsit A1, η in ras A2. fort. scribendum indefinitum τῳ, cfr του 62, 4 et de adv. 122, 28 || 16 τι RSchneider in comm. 95*, το A, om b cum et m*)

ὅτι δὲ τὸ διάφορον πρόϲωπον αἴτιόν ἔϲτι τοῦ ἀκαταλλήλου, ϲαφὲϲ ἂν γένοιτο, εἰ ἡ ἐν τρίτῳ νοουμένη εὐθεῖα κατὰ τὴν ὑπαρκτικὴν ϲύνταξιν τῶν ῥημάτων ἐπινοηθείη καὶ ἐν πρώτῳ προϲώπῳ, εἰμὶ δοῦλοϲ· ἐφ’ οὗ εἰ καὶ προϲθείημεν τὸ ἐμαυτοῦ, κατάλληλα ἂν [*](personam eam quae possidetur requirit, itaque hunc casum pronominis reflexivi demonstrandum est cum nominativo alterius personae construi non posse. non potest autem, quia ille nominativus necessario verbi subiectum esset, reflexivum vero pronomen exigit, ut subiectum verbi ea persona sit, quam ipsum significat.) [*](ARGVM. § 140. neque ullam aliam ob causam nisi ob diversitatem personarum pronominis reflexivi et nominativi coniunctionem illam illicitam esse inde elucet, quod nihil obstat quin genetivus reflexivi cum nominativo coniungatur,) [*](ἰϲόζυγον ἀπαιτοῦϲι ῥῆμα, αἵ τε εὐθεῖαι ἐν τρίτῳ προcώπῳ νοούμεναι τὰ ῥήματα εἰϲ αὑτὰϲ ἐπάγονται . . . ϲαφὲϲ ὅτι οὐ ϲυϲτήϲεται τοιαύτη ϲύνταξιϲ, τῶν ῥημάτων οὐ δυναμένων προϲχωρεῖν οὔτε τῇ εὐθείᾳ διὰ τὴν ἀντανακλωμένην, οὔτε τῇ ἀντανακλωμένῃ διὰ τὴν εὐθεῖαν.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 2— 3 ἡ ἐκ τοῦ κτήματοϲ εὐθεῖα. praepositio addita est, quia ἐκ τοῦ κτήματοϲ ἀνθέλκεται τὸ ῥῆμα. — 5 μεταξὺ πῖπτον propter ordinem verborum in subsequenti exemplo. — 12 — 236, 6 cfr de pron. 69, 13: Ἔϲτι μέντοι εὑρεῖν φράϲιν μετὰ γενικῆϲ καὶ εὐθείαϲ, ὅταν τὸ ῥῆμα μήκει μάχηται. πρώτου γὰρ καθεϲτὸϲ μετ’ εὐθείαϲ ϲυνταγήϲεται, ὅταν ὕπαρξιν ϲημαίνῃ τὸ ῥῆμα,) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 1 κτήτοροϲ, ἐπιζητοῦϲα δὲ τὸ τοῦ add Uhlig, in A leguntur κτηματοϲ vocis altera syllaba et tertia supra rasuram ab A scriptae, in linea autem dispiciuntur vestigia litterarum τοροϲ; RSchneider comm. 25 *κτήματοϲ in κτήτοροϲ mutari vult, deinde 1. 2 τούτου in τοῦ κτήματοϲ et l. 2 — 3 τοῦ κτήματοϲ in τούτου. Stadtmueller maluit γενικὴ 〈παρεπόμενον vel προϲερχόμενον vel προϲχωροῦν〉 πρόϲωπον ἔχουϲα τοῦ κτήματοϲ || 2 επιδεξαϲθαι A1 b, ἐπδείξαϲθαι A2. in m* quoqne ἐπιδείξαϲθαι, sed supra ει a correctore scriptum ε | καθὸ] καθὼ A, καθὼϲ b || 8 ἀλλ’ εἰ] αλλη A1, corr A2 | καὶ videtur delendum || 11 ἢ ἐμαυτόν del. RSchneider comm. 95 || 12 post αιτιον in A sex litterae erasae, fortasse repetitum αιτιον | τοῦ ἀκαταλλήλου] υ prioris vocis et initiale α alterius scripsit A2, A videtur τουκαταλληλου scripsisse. 13 ἡ] και A, καὶ ἡ b cum et Sophiano, sed καὶ sensu caret | κατὰ] fol 40r A. 14 ϲύνταξιν vocis litteras ϲυντα in ras A2 exaravit || 15 καταλληλα vocis ultimam litteram in ras A2)

Περὶ δὲ τῆϲ ἀνυποϲτάτου εὐθείαϲ ἡ ἀπόδειξιϲ πάλιν ἂν [*](c. XXV) γένοιτο τῇδε. Ἔφαμεν ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ τὰϲ μὲν πλαγίαϲ πτώϲειϲ ἀναφέρεϲθαι ἐπ’ εὐθείαϲ τῶν μεταξὺ ῥημάτων τὴν μὲν ἐνέργειαν ταῖϲ εὐθείαιϲ ἀναπεμπόντων, τὸ δὲ πάθοϲ ταῖϲ πλαγίαιϲ, ὡϲ Διονύϲιοϲ ἔτυψεν Θέωνα, ἐγώ ϲε ἐτίμηϲα. (τὸ δὲ πάθοϲ ἐγγενόμενον κατὰ τὰϲ πλαγίαϲ μεθίϲτηϲιν αὐτὰϲ εἰϲ εὐθεῖαν, τῆϲ προκατειλεγμένηϲ εὐθείαϲ τρεπομένηϲ εἰϲ γενικὴν μετὰ τῆϲ ὑπό προθέϲεωϲ, ἐγώ ϲε ἔδειρα, ϲὺ [*](175 b) ἐδάρηϲ ὑπ’ ἐμοῦ.) ἦν μέντοι καὶ τοῦτο ὁμόλογον, τό τινα διάθεϲιν ἐμποιῆϲαι οὐ μόνον εἰϲ ἕτερον πρόϲωπον ἀλλὰ καὶ εἰϲ τὸ ἑαυτοῦ. ἐξ [*](ubi nominativus cum verbo εἶναι coniunctus et pronomen eandem pesonam significant, velut in ϲαυτοῦ εἰ ὑπηρέτηϲ. in hoc enim et similibus enuntiatis verbum non abstrahitur a diversis personis in contrarias partes.) [*](ARGVM. § 141. Nominativum autem genetivorum ἐμαυτοῦ ϲεαυτοῦ ἑαυτοῦ exstare lane non posse hinc intellegitur. Obliqui casus referuntur ad nominativos, ac ba interposita actionem nominativis tribuunt, passionem obliquis (nisi si passio, quas inerat in obliquis, mutat hos in nominativum cum passivo coniunctum). stque hoc quoque constat, affcere aliquem posse etiam se ipsum, non modo alterum. iam ideo excogitata est duplex pronominis figura, praeter simplicem composita, affectionem ad eandem personam redeuntem signifcans. ac forma compositae concinit cum significatione. etenim quonam una persona est quae afficit et quae afficitur, una vox quoque ex duabus compositione facta est.) [*](τῆϲ ἐμαυτοῦ ἀκωλύτωϲ καὶ αὐτῆϲ ἐπιζητούϲηϲ ῥῆμα πρώτου προϲώπου ἐν τῷ ἐμαυτοῦ εἰμι ϲύμβουλοϲ, ἐμαυτοῦ εἰμι κατήγοροϲ.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 7 —p 241, 2 cfr Choer. ad Theod. II 299,9 Hilg., qui Apollonium hoc in rhematico exposuisse dicit; et EM 496,17 — 32. EG 305,38—53. — 8 Ἔφαμεν: 107, 8. —8—14 Prisc. XVII § 135 176,6 H.: necesse est obliquos casus ad nominativos referri interpositis verbis actum quidem ad nominativos passionen vero ad obliquos reddentibus, ut Caesar vicit Pompeium, ego te diligo. passio vero facta per obliquos (activo coniunctos verbo) transfertur in nominativum pertinentem ad ipsam, quae patitur, personam (passivo coniunctum verbo), praedicutum vero nominativum quia ad agentem pertinet, transfert in ablativum, ut Caesar vincit Pompeium, vincitur Pompeius a Caesare, ego te diligo, tu diligeris a me. — 14 — 237, 7 cfr de pron 70, 1: αἱ διαθέϲειϲ οὐ μόνον ἔκ τινων ἐπί τιναϲ ἐγίνοντο, ἀλλὰ καὶ αὐτοχειρία δρᾶϲιϲ, καὶ ὅϲα καὶ ἐν ἄλλοιϲ προϲώποιϲ ἐνοεῖτο, ταῦτα καὶ ἐπὶ ταὐτὰ πρόϲωπα μετῄει. ἐμερίζοντο) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN Ab. 2 εῖ] A 3 et 5 ἐπίβολοϲ Uhlig = ἑπὴβολοϲ, quod coniecit Bekker in var. lect., ἐπίβουλοϲ Ab || 6 fort. τῆϲ cuνθέτων ϲυντόξεωϲ || 8 τῇδε ex A codicis ει δε fecit b conl. 256,1. 232,13. Soph. vel Ellebode ci. εἴγε || 11 δὲ Soph. vel Ellebode, δὴ Ab. vero Prisc. Stadtmueller voluit ante ἐγγενόμενον inseri μηκέτι || 12 post εὐθεῖαν tale quid desideratur: παθητικῷ ῥήματι ϲυμφερομένην. ac vide Priscianum)

«Εἴπερ οὖν αἱ πλάγιοι ἐπιζητοῦϲιν εὐθείαϲ, ἵν᾿  ἡ διάθεϲιϲ προφανὴϲ γένηται ἡ ἔκ τινοϲ γινομένη», πῶϲ ἡ ϲαυτοῦ γενήϲεται ϲαυτόϲ; γενομένη γὰρ πλαγίαν ἐπιζητήϲει ἐφ’ ἣν τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ ἐρείϲειεν φήϲει τιϲ, «πῶϲ δὴ πλαγία οὖϲα ἐν τῇ ϲαυτόν οὐκ ἐπιζητήϲει [*](ARGVM. § 142. «Si autem obliqui nominativos poscunt —inquiet quispiam — cur is obliquus, qui inest in ϲαυτόν, non flagitabit nominativum, qui significet personam afficientem?» contra quem dicemus, nominativum satis verbo significari, et siquis ϲαυτόϲ finxerit cumque verbo transitivo coniunxerit, in eiusmodi enuntiato futuros esse duos nominativos, alterum pronomine, verbo alterum exhibitum, et flagitatum iri obliquum casum: hunc autem pronomine tantum, non verbo exhiberi posse.) [*](γοῦν αἰ μὲν ϲύνθετοι τῶν πλαγίων εἰϲ τὰ αὐτοπαθῆ τῶν προϲώπων, αἱ. δ’ ἁπλαῖ εἰϲ τὰ ἀλλοπαθῆ. ἐμαυτὸν ἔπαιϲα, ἐμὲ ἔπαιϲαϲ. et de pron. vel potius de verbo 114, 5: ἐπεὶ πολλάκιϲ αἰ ἐκ τῶν ῥημάτων ἐνέργειαι οὐ μόνον ἐξ ἑτέρων προϲώπων εἰϲ ἕτερα ἀπετελοῦντο, ἀλλὰ καὶ αὐτοπάθειαί τινεϲ ἐγίνοντο, τουτέϲτιν ὅτε ἓν πρόϲωπον τὸ τε δρῶν καὶ τὸ δρώμενον, ἀπετελεῖτο διϲϲὸν ϲχῆμα τῶν ἀντωνυμιῶν, τό τε ϲύνθετον, ὅπερ καλεῖται ἀντανακλώμενον, καὶ τὸ ἀλλοπαθέϲ, ἐμὲ αὐτὸν ἔπαιϲα ἐμαυτὸν ἔπαιϲα, ἐμοὶ αὐτῷ ἐλάληϲα ἐμαυτῷ ἐλάληϲα.) [*](TESTIM. ET ADN EXEG. 2—7 cfr Prisc. XVII § 136 176,14 H.: Et Graeci quidem composita invenerunt pronomina quibus utuntur, quando eadem persona in sese ve in suam, ut dictum est, possessiconem facit aliquid, quae ἰδιοπαθῆ vel ἀντανάκλαϲτα vocant, id est sui passa vel α se patientia sive refractiva translative a corporibus, quae in se refringuntur; simplicia vero ἀλλοπαθῆ nominant, id est extrinsecus passionem facientia vel patientia, ut doceo te, doceor a te. — 6 ἐδείχθη: in rhematico. ad ἀλλοπαθῆ cfr etiam Prisc. XIII 15,27.) [*](ADN. CRIT., DISCR SCR. IN Ab. 4 ταὐτό Uhlig et subiecit virgulam, αὐτὸ Ab. cfr 178, 11 | διατεθὲν καὶ διατιθὲν] διατεθεν A m*. sed in A sequitur rasura novem fere litterarum, quarum tres primae και etiamnunc certo dispici possunt διατιθεν vocis vestigia non Guttentagius, at Βekkerus se vidisse dicit. in b activum participium solum legitur || 6 αὐτοπαθέϲ] b cum s et EIlebodio, αὐτοπαθῆ A, accentum add A2, o rasura factum est ex α. sequitur rasura qunque fere litterarum, quarum duae primae dispici possunt: τα. fortasse τα γαρ bis scriptum, semel deletum est προϲώπων codd. et edd, cui scripturae suffragantur subsequentia, repugnant antecedentia et Prisc.; recte coniecisse videtur Hilgard ἀντωνυμικῶν (cfr 11,27. 107.20) | ἀλλοπαθῆ] αλοπα A2 in ras || 7 αλλου προϲωπου A2, αλλων προϲωπων A1b || 8 διατιθὲν] posterius ι in ras A || 9 διατθέμενον] posterius ι in ras A2 || 12 |—14 verba πῶϲ ἡ ϲαυτοῦ —ἐρείϲειεν hic locum non habere intellexit RSchneider comment. 95*, sed iniuria dicit haec)