De constructione
Apollonius Dyscolus
Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.2. (Grammatici Graeci, Volume 2.2). Uhlig, Gustav, editors Leipzig: Teubner, 1910.
Ὑπέρ γε μὴν τοῦ Ἀριϲτάρχου ἔϲτιν φάναι ὡϲ οὐ ϲυνεῖδε τὸ πρὸϲ αὐτοῦ εἰρημένον. οὐ γὰρ ἐν ἀγνοίᾳ ἦν τοῦ ἑνδέκατοι, οὐδ’ ὅτι [*](183 s) ἀπὸ ἑνικῆϲ ϲυνθέϲεωϲ πληθυντικὸν γίνεται. ἔϲτι γὰρ ἐπινοῆϲαι τὸ πρὸϲ αὐτοῦ διαπορηθὲν οὕτωϲ. εἴπερ ἐκ δύο ἑνικῶν ϲυνέϲτηκεν τὸ ἑαυτόν, καὶ δύο ἑνικὰ ἐπὶ ἓν πρόϲωπον ϲυντείνει διάθεϲιν δηλοῦν τὴν ἐξ ἑαυτοῦ εἰϲ ἑαυτό, πῶϲ ἐκ τοῦ τοιούτου πλήθουϲ παρέμφαϲιϲ ἂν γένοιτο, τῆϲ μὲν κατ’ ἀρχὴν ϲυνθέϲεωϲ ἑνικὸν ἀριθμὸν ὑπαγορευούϲηϲ, τῆϲ δὲ κατὰ τὸ τέλοϲ πληθυντικόν;
Οὐ γάρ ἐϲτιν ὅμοιον τὸ ἑνδέκατοϲ καὶ ἑνδέκατοι· δύο γὰρ ὑποκειμένων παρέμπτωϲίϲ ἐϲτιν ἐν τῷ ἕνδεκα· μετὰ γὰρ δέκα εἷϲ. οὕτωϲ ἔχει καὶ τὸ ἑνδέκατοι· πάλιν γὰρ μετὰ δέκα οἱ πλείουϲ ὑπὸ τάξιν τὴν τοῦ ἕνδεκα ἐξαριθμούμενοι μετέϲχον τοῦ καλεῖϲθαι ἑνδέκατοι. «Ἀλλά», φήϲει τιϲ, «πῶϲ τοῦ ἑνὸϲ [*](Aaαvκ. β 1ξ2. Alnon intelledit Βabro Aristarchi verba. difθeultss,quam iBi ἑαυτούϲ forma et nimiles habδere videbantur, in eo posita est, quod ἑαυτόν dues vοcεs dingdlaxis numeri continet, quae ad umam eandemque personam per- finent. iam perversum videtur, talem compositionem ita fecterε, ut prio pars siagddarem numerum denotet, posteior pluralem.) [*](Aser. β 1ξξ, Meque comparate licet ἑνδέκατοι. nem ἕνδεκα voce non mum, ssd duo mbiscta sgmifcsntur, et decem homines et post decem unus. ita) [*](rssrκ.sr μnm. exso. -p 248, 8 e2 de pron. 72, 4 -6.20-31: ~λ’ἔμοιγε δοκε ὁ τοῦ Ἀριϲτάρχου λόγοϲ κριτικώτεροϲ εἶναι, ἔχοι δ’ ἂν οὕτω τὰ τῆϲ ἐπι- κρίϲεωϲ . . . εἈπὸ ἑνικῶν ϲυνθέϲεων πληθυντικαὶ ἐκφοραὶ γίνονται κατὰ τὸ τέλοϲ, ἀνδροφόνοϲ ἀνδροφόνοι, ἑνδέκατοϲ ἑνδέκατοι. ὅθεν καὶ ἀπὸ τοῦ ἑαυτόν τὸ ἔϲωτούϲ πεϲeταυ. Οὐδὲν γὰρ κωλῦον τὰ προκείμενα εἰϲ πλῆθοϲ μετάγειν· ἐν δυϲὶ γὰρ προϲώποιϲ καϲτον αὐτῶν ἀκούεται. ὁ γὰρ ἄνδρα φονεύϲαϲ ἢ ὁ μετὰ δέκα εἰϲ οἱ μετὰ δέκα aλείονεϲ ἀνεμποδίϲτωϲ εἶχον τὸ ἕτερον τῶν προϲώπων πλθυντικόν τὸ μέντοι τῆϲ ἀντωυμίαϲ ϲχῆμα ἠδυνάτει, ξτε δὴ καθ’ ἑνὸϲ καὶ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου λαμβανόμενον, κατὰ μὲν τὸ τέλοϲ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ εἰϲ πλῆθοϲ μετά- γεϲθαι, κατὰ δὲ τὸ ρχον εἰϲ ἕν, ἐπεὶ ἕνεκα τούτου ἔνκὸν καὶ aληθυντκὸν ἐνοeτο διὰ μιᾶϲ φωνῆϲ κο6’ ἔνὸϲ κxὶ τοῦ αὐτοῦ προϲώπου, θπερ ἄλογον. - 1 οὐ ϲυνεῖδε, seii Habro, πρὸϲ αὐτοῦ, seii sb Aristarcho. - πλήθουϲ pendet ex παρέμφαϲιϲ nomSne - 7 8β τϲ ϲυνθέϲεωϲ κατ’ ἀρχὴν μὲν . . . κατὰ δὲ τὸ τλοϲ. - 8-16 δύο ὑποειμένων παρέμπτωϲίϲ ἔϲτιν, quis δύο ὑποκείμενα παρ’ ἀλλἡλοιϲ ἔνεϲτιν ἕε τῷ ἕνδεκα, ut 259,5 διϲϲὸν πρόϲωπον ππαρεμsίπτειν fieinr. sibi παρέμnτωαϲ εἰ ππαρεμntπταν dicuntuz de accesdfonbδus, interpoεitonibδus, vide Adn. crit. ad 22.5 εἰ Adn. ex. ad 189,4 huius ed. - 11 -12 μετὰ δέκα -ἐνδέ- κατοιι. βεεs, qu4 χm6 decem smquufεr, si ία emeras κr s3 oεfeni sdeedmο eκἔeientur i. ε. si huius ordinis sunt), nmcspantωr uadεcimi.) [*](Ans. emr., maοa. scm. im. AL.BBb. 1 πέρ] fol 107r L Γϲυνιδε A, cυνοιδε L. β 2 ν om Β 1 8 πληθυντικὸν A, πληθυντικὴ L, aληθυντικὴ παρέμφαϲιϲ LBb | γίνεται delevit L 1 4 post πρὸϲ rasura in A. αὐτοῦ] posterius υ in res A post εἶπερ in A erasum εἰ | 6 ἑωυτό A b, ἑαυτὸν Al.ζB Β posterius τὸ ALb, τφ CB 1 9-16 ἔν τφ ἐνδεκα add Lhlig β 16 post γὰρ videtur τὸ erasum esse in A. | 11 oί B quem emendationem probaveremt Schoe- mnm εἰ HξSchneider comm. 100~, q ALb( Portus ci. δέκα εἰϲ 5 πλείουϲ ἕνδεκα SSchoemnnn et ΒSehnεidεr, δέκα AlCBb ἀριθμούμενοι LCB 18 ἐγκαλεκκθαι B φήϲι Lb, φηϲι , φαϲι B τοῦ om L, add P 12- 248, 2 λλά-δνόματά ἐϲτν AΒuttmann eicit, ut quψe βlane idem atque)
Πῶϲ δ’ οὐχὶ εὔηθεϲ φάναι ἔλλειψιν κατὰ τύχην γεγενῆϲθαι [*](184 s) τοῦ τρίτου προϲώπου κατ᾿ εὐθεῖαν πτῶϲιν; λέγω ἐπὶ τοῦ δυϊκοῦ ἀριθμοῦ. φυϲικώτερον γὰρ ἡ ἀντωνυμία ἀπέϲτη, εἴγε οὐδέτεροϲ τῶν τόνων [*](etiam plures, qui ordini undecimo adnumerantur.plursli forma nominari possunt ἑνδέκατοι. ac iqnis dicet, quomodo possit in ἑνδέκατοι voce, in qua notatio unius inest, subδici notatio secundi ὑποκειμένου, quod plurativum est, respondebimus nos addidisse, ἑνδέκατοϲ et ἑνδέκατοι voces esse nomina ordinslis. - praeterea animadvertendum est compositiones, quae non ad unam, sed ad dues personas [sel potius duas otones persendles] pertinent, posse mclitudinem signifcsre stiam, ubi singulari numero proferuntmr, et unum aliquid, nbi plurali: nam φιλάνθρωποϲ [n quo inest notro amic et sotio homia4sl nominatur unus qui mudtos homines amet, φιλοπλάτωνεϲ n quo dnsust sotuones emιci et Patomss nuncupentur multi qui unam Petonem diligunt. itaque optimo inore ἑνδέκατοι quoque, quod ad divαrsas personas perfdnet, mulStudinem denotat, quamquam prior pars est numexi singdlaris. ἑαυτόν sero denotat unam eandemque personam [quomobrem in nuemrum ylurddlem frαaere non debeδαt].) [*](μααvκ. β 154. uod autem Habro dixit, fortuito pronominis personalis IΙ personae dualis numeri nominativum ictum non esse, absurdum est. necessario deest hssc forma, cum nec recto tenore proferri potuerit (nam dualis pronomoinis) [*](rxseκ.sr Ans. exse. I ad δευτέρου πληθυντ. mente supplendum ὑποκειμένου conl. l. 2 pag.sntec. δύο ὑποκειμένων. - πρόϲκειται α noδasαddetum est referen- dum ad illa δπὸ τdξιν τπν τοῦ ἕνδεκα ἐξαρ. τάξεωϲ ὀνόματα, nomina εdiαλa, vel ut noa dicimus numeri οrdinsles. quorum pa te maxima notatur non unus numerus, sed plures. - θ οὐ παρηλλαγμένον ἐϲτί, os ddsropa4, eiusdem gemere est, ut 143.55. ἑνδέκατοι cum φλοπλάτωνεϲ comparatur, quia utrumque plures εignifcst,qusmoquam notio unius inest. - 1θ φάναι. hoc diii Βabro,vide 181,20.) [*](antecedentia dicant et ex a1gumento margini adscripto cta videantur ἀλὰ φήϲει τιϲ praemissa esse, ut nserta conecterentur eum ceteris) [*](Ans. eur., moses. scs. im Al.CBb. 1 ἐγκειμένη 1.B δευτέρου om A b, add A~, ἕτερον LB, ἑτέρου Sophianus et Βῶῶlebode | πληθυντικοῦ A b, A ου in ων mutait, πληθυντικὸν l.B. nomen eici vcloit Βllebode | γίνεται om A. , add A προϲκειται A , sed εἰ in ras ab A (quid A pro εἰ scripserit non lique), πρόκειται L. Bb ente ὅτι add o5ν CBb β 2 sn ὅνομα,ut eubiectum. hdins enontisti ἐνδέκατοιtantum sit2 ἅλωϲ] fol 167ν l. ἐμφαντικοὶ LBb, in A ν erasum ϲυνθέϲειϲ A radendo et corrigendo fecit ex ϲυντεθέϲαι 3—4 ἕν παρεμφαίνουϲι l. Bb, εμπαρεμφαινουϲιν A, sed prius μ A ex ν feeit 4 ἐνικὸν L | φλοπλάτων 1 7 pro πλέον HSehneider sλῆθοϲ mavult 8 ἑαυτῶν B, in L ἑαυτὸν ex illo facum (ὡϲ γὰρ in adn. Βekker, ὅϲπερ AL, φϲ Bb β 11 ἕε em LB 12 οὐδέτερον B τὸν τόνον omnes praeter b)
Κτητική γε μὴν τρίτου προϲώπου δυϊκὴ οὐκ ἐγένετο, οὐχ, ὥϲ τινεϲ ᾠήθηϲαν, ὅτι οὐδὲ τρίτου προϲώπου δυικὴ ἔϲτι γενικῆϲ πτώϲεωϲ, ἀφ’ ἧϲ ἔδει παρῆχθαι τὴν κτητικήν, ἀλλ’ αἱ παρειλημμέναι δοτικαί εἰϲιν ἀντὶ γενικῶν· ἔϲτιν γὰρ καὶ ἕνεκα τῆϲ φωνῆϲ καὶ ἕνεκα τοῦ ϲημαινομένου. οὐ μὴν [*](personalis llI personae semper inclinari debδet), nec inclinato tono pronuntiari (omnis enim nominativus inclinari nequit; τύ Doriensium simul cum οfthotonesi exuit casum nomoinativum).) [*](μaovκ. β 1ἀλB, Possessivum autem pronomen dualis numαi lI personae deest non eam ob causam, quia nullus est genetivns tertiae personne duεis numeri, a quo possessivum derivaαi debebat (est enim revera), sed quia nulla Βt derivatio ex formis inclinatis.) [*](rxsrκ.xτ Ans. exso. 1 αὐτῆϲ παρεδέχετο. cfr Adn. crit. - 1 - ξ er 134,21- et losnnes Aex. τὸν. παραγγ. 28,34 - Βerodisn. pros. cath. l 475. 11 Liz: αἰ κ τρίτου προϲξπου (scil δυικαὶ) ὀξύνονται πᾶϲαι καὶ ἐγκλίνονται πᾶϲαι, αἰτατικῆϲ μὲν ϲφωέ . .. εὐθεῖα γὰρ τούτου οὐκ ἔϲτ, διότι οὐδεμία ἔϲτιν εὐθεία ἀντωνυμίαϲ ἐγπλινομένηϲ. 3 err 15.12. 120.12. 131,16. de pron. 54,7: ἡ τύ ὀρθῆϲ τάϲεωϲ οὖϲα εὐθεῖαν ϲημαίνει παρὰ Δωριεθϲι . . . ἐγrλινομένη δὲ αἰτιατικὴν . . - Οὐδεμία ἀντωνυμία ἐγιλιθεῖϲα πτώϲεωϲ ἐναλλαγὴν ποιεῖται· ϲημειωτέα οὖν ἡ τὰ ἐγλιτική. - BB-p 2566,2 ad181.27 referenda sunt. cfdepron. 91,21 : ϲόῆλον,ὅτι ἡ κτητικὴ δυϊκ κατὰ ϲτὸ) τοῦ κτήτοροϲ πρόϲωπον (pronomen possessivum quod ex duali pronominis personalis derivatum est) ἀφορμὴν δέδωκε τοῦ τὴν γενικήε τοῦ τρίτου ϲεϲιγῆϲθαι ιita ut ϲφωίν dativus tantum sit, nusquam genetivus). dἰ γὰρ ἀπὸ γενικῆϲ τῆϲ νῶιν νωίτεροϲ καὶ ϲφῶιν ϲφωίτεροϲ, δῆλον ὡϲ καὶ ἀπὸ τῆϲ τοῦ τρίτου γενικῆϲ ἐγίνετο δυῖκόν ὅπερ οὐκ ἔϲτιν. ἔνθεν οὖν τὸ πρωτότυπον τρίτον ἀπαράδεκτον . Ἀλλὰ vπρόϲ γε τοῦτο ῥητέον, ὡϲ οὐχ ἡ τῶν παραγωγῶν ὑποϲτολὴ αἰτία γενήϲεται τοῦ μηδὲ τὰ πρωτότυπα ὑπάρχειν. ἔϲτ γὰρ μυρία, ἅπερ οὐ παρῆκται, τοῦ λόγου ἀπαιτοῦντοϲ . . .~~ τοῦ κτητικοῦ ἔλλειψιϲ εὔλογοϲ, εἴγε πᾶϲα παράγωγοϲ ἀντωνυμία ἀπὸ ὀρΕοτονουμένηϲ πρωτοτύπου ϲχηματίζεται . . . ἡ δὲ μόνωϲ ἔγιλίνεται. lο.Alex. τον.παρ.25.22 - Herod. pros.cath.l p478,22Lts: ἀπὸ τῆϲ τοῦ τρίτου δυικῆϲ οὐ γίνεται κτητκὴ παραγωγἡ, διότι αἰ μὲν τοῦ τρίτου δυικαὶ πᾶϲαι ἐγχλίνονται, ἀπὸ δὲ ἐγιλινομένων οὐ γίνεται κτητικὴ ἀντωνυμία. - 8 παρῆχθαι τὴν κτητικὴν. eft 158,16. 188,4. 8 - 9 ln l. de pron. 91,16 id ipsum sie matum invenimus, quod hic falsum esse iudicetur: ὅλον ὅτι δοτικαί) [*](Ans. qmr., masos. scs. is A ,)βb I fort ἐνεδέχετο - neuter αeemmnfus eiuz (i. e. neuter qui ei iadipoterat) lectus erat. ΒΒchneider ci. αὐτῇ παρείπετο post οὕτε add γρ LCBb ( ὁ om A C ante τρίτου add τοῦ CB β 1 -2 δυική αιϲ παρείπετο A, sed η αιϲ πα in ras ab A, A videtur quod supra legitur scripsisse, δυικαί αἰϲ παρείπετο L.CBb β 2 τὸ om CB ὁ om B | dδόνατον] fol 1o8r L. 3 ἐγrλϲιτικὸν |ente ἀντωνυμίαν add εἵν CB ἡ γοῦν] fol 43r A. 1 post βιαϲεϲα add εό Portus 4 τῷ] τὸ A παρεῖϲα] εἰ in ras A , A η 1 τ-ν om B ι 6 ἔγίνετο B ψ 7 ἐϲτιν ἔνικηϲ A. β Β παρῆχθαι τὴν] χθαι τ in res .. habδεt, sed ab ipsa prima mmmm τη κτητική A , corr A παρειλημμέναι] εἰ ex η laetum in L. 8 ἕνεκα τοῦ ϲ.καὶ ἕνεκα τῆϲ φ. C)
Ἀλλὰ μὴν καὶ ἐν τοῖϲ προειρημένοιϲ εἴρηται ὡϲ δεόντωϲ πλείονεϲ ἐκ πρώτων καὶ δευτέρων ἢ ἐκ τρίτων προϲώπων ἐγένοντο ἀντωνυμίαι. πῶϲ δ’ οὐ δοθήϲεται τὸ ἔλαττον ὑπὸ τοῦ πλείονοϲ διελχεϲθαι, [*](184 b) οὐ μόνον ἐν παραθέϲει τῶν λέξεων, ἀλλὰ καὶ ὅτε ἡ ϲυμπεφωνημένη παρὰ πᾶϲιν ἱϲτορία τὴν παρηλλαγμένην πρόϲ τινοϲ οὐ προϲίεται, καὶ ϲχεδὸν ἐπὶ ἁπάντων τὸ τοιοῦτον ϲυμφωεῖν; οὐ δὴ κατὰ τύχην [*](185 s) [*](μaov. ψ 15θ. Praeterea in eis, quae antea disputata sunt, dictum est, numerum pronominum psimae et secundae personae necessario maiorem ess6 quam numerum pronominum leriae. iam vαo plnribοns exemplis norma contine- tur, ad quam pauciora dirigenda sunt (non modo in comparafions vocum diver- sarum sed etiam, ubi ex observatione gmnerali improbantur quae abo singulis scriptoribus sliqusndo conas regulam dicta sunt). itaque nequeunt fortuito plures formas, quam exstant, suppressae esse contrarium potest feri. [ergo noa loe putare cusu αccdtsse, u4 ἐμαυτῶν, ϲεαυτῶν, ceierae muretieae fsesαe coεm- postae et PI persemae πen agerentur, contra ngerextur Iδrmae PI personae, . se ae eemsemdαe sunt αἔnoεmes) [*](εἰϲι καὶ εἰϲ γενικὴν μεταλαμβάνονται (scil ϲφωίν δ 28, λ 319, θ 402), sed pauHlo ante 89,19 legimus: ἡ δὲ (scil ϲφωίν) γενικῆϲ καὶ δοτικῆϲ, de qua discrepantia vide HζSchneideri comm. ad 89.19 lο.Al. τὸν. παρ. 24, 2 Herod. pros. cath. l 475,15 Liz: γενικῆϲ καὶ δοτικῆϲ ϲφωίν.) [*](rssrκ.srAns.sxao 1 ὑπεδείξαμεν: depron.36 27.92,4.111,5. - ξ p2ξ1,2 contra 182, 1 dicta. εἴρηται, scil de pron. 72, 6: παντὶ προῦπτον ὡϲ ἡ πλείων παράθεαϲ τῆϲ ἐλάϲϲονοϲ κανών. ὅΕεν εἰ δεκαδύο ϲχήματα ἐϲιγήθη, πάϲηϲ aτκεωϲ δυικά καὶ πληθυντικὰ πρώτου καί δευτέρου προϲώπου, δηλονότι γενικῆϲ καὶ δοτκῆϲ καὶ αἰτιατικῆϲ, πρὸϲ τρία πληθυντικὰ τρίτου προϲώπου, γενικῆϲ, δοτκῆϲ, αἰτατικῆϲ, πῶϲ οὐχὶ παράλογα τὰ τρία πρὸϲ τὰ δώδεκα . . . πῶϲ οὐχὶ γέλοιον τοϲαύταϲ φωνὰϲ ϲυζύγωϲ κατὰ τύχην ϲεϲγῆϲθαι de cuius lοei dffθeultate aeithmstica vide comm. HSehneideri. et ezr de pron. 25,81. 36.26. de coni. 252,19: τὸ πλέον ἀεὶ ἐπικρατεῖ τοῦ ἐλάττονοϲ. - 6 8 οὐ μόνον-λέξεων cum διελέγχεϲθαι iungenda sunt, sed subsequentia ὅτε-ροϲίετmιaeque ae ϲχεδὸν ἐπ ἀπόντων cum τὸ τοιοῦτο ϲυμφωνεῖνverbia - ἡ υμπεφωνημένη παρὰπᾶϲιν ἱϲτορία. ussseeemiα,oὅὅsereatto quae αpmd omes scrptores par eademque es. - τὴν παρηλλαγμένην. subδaudi λέξιν ex antecedenti λέξεων. nam congruenti apud omnes scriptores observationi opponitux quod ab usu discrepens divit aliquis. - υμφωνεῖν pendet ex πῶϲ οὐ δοθήϲεται, sicat διελέγχεϲθαι.) [*](Ans. cmv., mscs. scs. 1s Al. Bb. 1 καθότι] ὅτι in res ampliore L. hebet, ab L7 υπεδειξαμεν A. , ἐπεδείξαμεν A 3Bb, ἀπεδείξαμεν L β Β ante ἀλὰ nonnulla intercidisse putat AHuttmann, quibus subsequentia opposita fuerint. sed ἀλλὰ μὴν καὶ hic ut 151,27 transitum non ad contrariam, sed ad sliam. senteniam significat β 4 πρώτων καὶ δευτέρων ἐκ add hlig. ad pluralem προϲώπων cfr 180,21. 181.18. HSchneider mavυlt scribi μείονεϲ ἐκ τρίτων προ- ϲώπων 1 Βὃ ante ἀντωνυμίαι add αἰ OB ελαττον A. 1 6 ὅr B β 7 παρὰ] fol 108v L A~ παρηiλαγμενην divisit, A ρ in fne versus erasit, subsequenti praeposuit β Β ϲυμφωνn Bb δὴ A L, add τα L, δῆτα CBb)
ἀλλ’ οὐδ’ ὑπ’ ἀκολουθίαν τὰ ὁπωϲ ἐκλιπόντα ἐϲτίν. γυνῆϲ γοῦν οὔ φαμεν, καὶ οὐ πάντωϲ τὰ τοιαῦτα ϲυνεκλείπει· ἀλλ’ οὐδ’ ὁ μεγάλοϲ, καὶ οὐ πάντα εἰϲ λοϲ λήγοντα ϲυνεξέλιπεν, ἄλλα πλεῖϲτα. πρὸϲ οἷϲ ἀντὶ τούτων ἑτέρα θέϲιϲ ἔϲτιν ἰϲοδυναμοῦϲα, ἡ γυναικόϲ ἀντὶ τοῦ γυνῆϲ, ἡ μέγαϲ ἀντὶ τοῦ μεγάλοϲ, ἡ ὕδωρ ἀντὶ τοῦ ὕδαϲ. πῶϲ οὖν ἡ ἐμαυτῶν καὶ αἱ ἑξῆϲ μετὰ τῶν ϲυνόντων προϲώπων ὡϲ ἐξ ἐπιτάγματοϲ ἀπεώϲθηϲαν καὶ τοῦ κοινοῦ ἔθουϲ καὶ τοῦ παρὰ ποιηταῖϲ; οἷϲ προϲφιλὲϲ μᾶλλον μεταδιώκειν τὸ παρηλλαγμένον τῆϲ ϲυνήθουϲ χρήϲεωϲ. δίδοται γοῦν καὶ ἐν ἀντωνυμίαιϲ ϲέο φάναι αὐτοὺϲ καὶ μίν καὶ ἄλλα πλεῖϲτα.
[*](Aaαvκ. ψ 1B7. neque subo analogiam cadunt quae desunt [sed excptenes sumt), velat nec cum inusitato γυνῆϲ deesse vides omnes in ηϲ desinentes gene- tivοs, nee cum μεγάλοϲ fοrms omnes in λοϲ exeuntes nominatSvοs. quocirca. ineptum est putare, ἐμουτῶν et reliquas lorativss formes compositas peimae εἰ secundae pexsonae omnes extrusas esse et ex commonui et ex poetarum neu, praesertim cum poetae saepios praeferent quod ab conenettndine discrepat.)[*](rssrκ. zv Ans. exso. 1 2 ἐκ τῶν ἐναντίων ut 12.26. 182,27. Eayaer ex nom4rarο possum4, sed nem sub anulogεam cαduat quae quomodocumque defcunt. Maht der Es a (egl. 89,M. 1~3,6)) λat bemrὲt, do6 mehrere Eormen μnter den ἔeMfeedem ml Sa ecεeeigen ergαgem sined, somdem es iet dies αε nαtur- ρenἄe Τesse gescheem (egl. I83, e). Ee λana eia solcher Asfal dεrch ιrgead eines ΤP~deremmnd beeerὲt sein (eg. 183, 9). Eαgο ἐκ τῶν ἐναντίων et κατὰ τύχην Hayser inter se opposita pntst. nobδis ad δύναται aut addendum aut mentre supylendum videtur τὰ ἐλἀττονα. 8 7 γυνϲ-ὅδαϲ. eft Ϲhoerob. in Thsod.BI 18.35 Hig.(487.20 ~.), ubi expemitur, quibons quattuor modis ἐπιλιμπάνουϲιν αἰ φωναί γὰρ διὰ ϲημαϲίαν, ἢ δι’ ἀϲυνταξίαν, κατὰ τὸ φορτικόν, ἢ κατὰ τύχην . . . Κατὰ τύχην δὲ, ὡϲ ὅταν εἶπωμεν, ὅτι τοῦ γυνὴ ἡ γενικὴ οὐκ ἔϲιν, λέγω δὴ ἡ γυνῆϲ, οὐδὲ τοῦ ὕδωρ ἡ γενικὴ ἔϲτιν, λέγω δὴ ἡ ὅδωροϲ· ἡ γὰρ γυ- ναικόϲ γενικὴ καὶ ἡ ὅδατοϲ ἑτερόκλιτά εἰϲιν ὡϲ ἀπὸ τοῦ γύναιξ κxὶ ὄαϲ.)[*](Ans. mr., nusm. scs. m Al.ϹBb. I ϲχέϲεωϲ et supra scriptum ἥματα ) 2 αλλουδυπακολουθιαν diisit A. , αλλουδυπακολουθιαν A ἀλλ’ οὐ δι’ ἔπακολου-- θίαν LB. pro ἀκολουθίαν HSchneider poscit ἀνακολουθίαν, hac interpretatione usne: eod ne hoc quedem eomtingt4, s4 emαe tπuudslαfαe seb ἀνακολουθίαν cαdan4, t.e. u4 aloyae smαe es desint, εeltm4 γυνῆϲ geneιnus inusfαtus est, sed multi gεnetsci n ηϲ deenentes esep3atur ψ Β ἐκλιπόντα A, sed ε et πον in ras A, ἔιλείποντα ceteri ἐϲτίν om ommes praeter Abo Γ posterius οὖ om A , add A πάντα b 4 οὐδὲ omnes praeter A. post πάντα add τὸ l. Bb λὁϲ A L, οϲ CBb β B ϲυνεξέλιπεν] ξε et ἐν in res A 1 θ κοϲ αντι του γυνῆϲ η habet A ab A in ng τῆϲ pro του Β, ὁ pro ἡ B 7 τὸ ὅδωρ codd. et edd. atque τῆϲ pro τοῦ ALB. τὸ ὅδωρ ἀντ τῆϲ ὕδαϲ orta sunt ex ή(scilθέϲιϲ) ὕδωρ ἀντ τοῦ ὕδαϲ ppsmutatis ariculorum generibus εμαυτον 8, ἔμαυτὸϲ CB αἰ add A2 post ἐξῆϲ add γοῦν ϲαυτὸϲ ἐαυτὸϲ CB ψ 8 ὡϲ om L, add L | ἀπώϲθηϲαν L 10 τὸ παρηλλαγμένον om L, add L γοῦν A b, οῦν ceteri 1 11 ϲέο φάναι Ab, ssd in codice ante ϲ et post una littera erasa et ε in ras scxptum ab A( in L ϲέ φάναι, sed ab ipsa L inductum, in ng ϲφεᾶϲ αὐτοδϲ L in CΒ ϲφέαϲ dine φάναι αὐτοὺϲ i. e. poetas) om b, in ἑαυτοὺϲ mutait L l prius κxὶ. om A , add A ( μίν κ b, ἐψν L (quid L scripserit non liquet), ἐμὶν Ϲ, ὲ μν B)Λείπεταί γ’οὖν ἐκεῖνο προϲδιαϲαφῆϲαι, εἴπερ τὸ ϲφέαϲ αὐτούϲ ἀναλογώτερον τοῦ ἑαυτούϲ, τί δή ποτε, καὶ εἰ ἐν ἐλάττονι λόγῳ τὸ ἑαυτούϲ τετόλμηται κατὰ τρίτον πρόϲωπον ἐγγενέϲθαι, — τί μὴ καὶ κατὰ τὸ αὐτὸ ἀκόλουθον καὶ ἐν τῷ ἡμέαϲ αὐτούϲ ἐνεχώρηϲεν, κἂν πάλιν ἐν ἐλάττονι λόγῳ καταγίνηται, τὸ ἐμαυτούϲ, ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ [*](185 b) ἐπὶ τοῦ δευτέρου προϲώπου.
Ἐπιδέδεικται ἐν τοῖϲ προκειμένοιϲ ὡϲ ἐπενοήθηϲαν αἱ ϲύνθετοι ἀντωνυμίαι εἰϲ τὸ μὴ παραδέξαϲθαι διαφόρου προϲώπου ϲύνταξιν, τῶν ἁπλῶν ϲυνταϲϲομένων διαφόροιϲ προϲ — ἦν δὲ κἀκεῖνο ἀληθέϲ ὡϲ ἅπαν πληθυντικὸν πρώτου προϲώπου [*](c. XXX 186 s) καὶ δευτέρου ϲύλληψιν ἀναδέχεται διαφόρων προϲώπων. τὸ γὰρ ἡμᾶϲ τοιοῦτόν ἐϲτιν, ἐμὲ καὶ ϲὲ κἀκεῖνον, ἢ ἐμὲ καὶ ὑμᾶϲ, ἢ ἐμὲ καὶ αὐτούϲ. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ δευτέρου· πάλιν γὰρ τὸ ὑμᾶϲ ϲὲ καὶ αὐτούϲ ἐϲτιν. — πῶϲ οὖν ἡ ἐμαυτοῦ ἀντωνυμία καὶ αἱ ϲύζυγοι ἐπιδέξονται ἀριθμὸν μαχόμενον τῷ ἰδιώματι τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, καθὸ διάφορα πρόϲωπα [*](μAaovκ. β 158. Hostat ut declaremus, cur ἑαυτούϲ quidem dictum sit, licet minus rationi et regulae respondeat quam ϲφέαϲ αὐτούϲ, at dicta non sint ἐμαυτούϲ et ϲαυτούϲ, licet non magis rationi repugnent quam ἑαυτούϲ.) [*](Aaαvκ 1β8., Demonstravimus compoεits pronomina excogitata esse ut ibi usu1parentur, ubi persona pronomine notata non difrt a persona verbδi e conrsmo simpHicia coniungi cum diversis personis (cem eerὸs quorum sb- ιeeam aha nersona est). - probavimus autem hoc quoque, omnes forme βlorativas pronominum I et ll personae signifcare comprehensionem personarum diversarum, velut ἧμαϲ idem volere potest quod ἐμέ et ϲέ et ἐκεῖνον. -eἀgo pugmst notio pronominum compostorum, quae diversitatem personarum repudiet, eum signicatione pluralis numeri pronominum l et D personae. tertiae vero pronomen numquam in plurali simul primam aut secundam complectitur, sed tertias tentum plures denotet. quocirca terrae pronomen compositum elam in pluralem fecti poterat.) [*](rxsrκ xv Ans. sxs. 2 ξ καί εἰ ἐν ἐλάττονι λόγψ-ἐγγενέϲθαι. quaπgam mεore ratoue (ure) αusί sunt ἑαυτούϲ in PP persoa usuεpare 8 vί repetitio est sntseedenfis γί. - Β B cur occupαnertt ἐμαυτούϲ docum promomtnsm ἡμέαϲαὐτούϲαdαndogιαπ δrnaeἑἀυτούϲ. - θέν τοϲ προκειμένοιϲ:175, 7-19. - 81ξὅταν - ἐϲτιν. errPzisc.DΙβ13p5θ4.23H. n Sεrali eeomcepmenem (scil yer- semα βεmα) χαcit αdαrum persetεεεuen, hoc est secsndαrum eei fr4iαεum 6.q.5.) [*](Ans. cr., msϲm. scs. 1m Al. Bb. 1 γοῦν codd., οὕν b προδιαϲαφῆϲαι L β 2 dλογώτερον B τοῦ] τὸ A. ab τοῦ inc. fol 09r l. εἰ] η A, ἡ C ελ-- λαττον A. Β post κατὰ add τὸ B ἐγγίνεϲθαι L Γ τί μὴ καὶ ALb, sed A. τι et καί in ras ab A habet, μὴ κωὶ sine v CB 4 αὐτοόϲ om Β ἀνεχξ-- ρηϲε Β ) B λόγῳ] in A λ et γ in ras et ente λ uns vel duae litterae erasae καταγίνεται l.B ἐμαυτούϲ ALb, ἡμαυτούϲ C εἰ L qui supra ἡ addidit ἑαυτούϲ B 1 Β- θ καε Al.ΟBb 6 ἐπδέδεικται A Cb, ἄποδέδεικται B idemque legitur in L, sed ἀπo in ras scriptum ab L ἐν τοῖϲ] fol 43v A ad ἀπο- δέδεικται ὲν τϲϲ πρ.in ng ascripsit L μὲν β 8 κκενo] ἐκeνο L β 1θ post δευτέρου add xx τρίτου B post προϲώπων add Bb 5 πρώτου κα δευτέρου πρώτου καὶ τρίτου (πρώτων καί τρίτων C) 5 δευτέρου καὶ τρίτου Γ ἡμᾶϲ] post μ in A rasura, quae videtur ε delevisse | 11 5 ἐμὲ καὶ ὑμᾶϲ om C 1 12 καε A51. Bb 1 18 ἐμαυτοὺϲ C | ἀντωnυμία] fϲl109ν L. 14 κα6ὸ] o in res A2)
Φαίνεται [*](Quibus de causis neque ἡμῦ; nec σφίας cum αὐτούς in unam vocem coaluerint.) δ’ ὅτι καὶ κατὰ τὸν προειρημένον λόγον οὐκ ἀπορήϲει τιϲ δι’ ἣν αἰτίαν ἐκ πληθυντικῶν πληθυντικαὶ ϲυνθέϲειϲ οὐκ ἐγένοντο· ἐκ γὰρ τῶν ἁπλῶν πληθυντικῶν ἀντωνυμιῶν ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι τὸ μαχόμενον ὡϲ πρὸϲ τὴν [*](186 b) ϲύνθετον ἀντωνυμίαν. εἴπομεν γὰρ ὅτι ἐπιμιξίαι διαφόρων προϲώπων [*](187 s) εἰϲὶν ἐν πληθυντικοῖϲ· περιϲϲὸν οὖν τὸ τὰϲ πληθυντικὰϲ ἀντωνυμίαϲ ϲυντίθεϲθαι, ὅπου γε αἱ ἑνικαὶ ἀντωνυμίαι ϲυντεθεῖϲαι παρέμειναν τῷ ἑνικῷ ἀριθμῷ. ἀλλ’ οὐδὲ τὸ ϲφέαϲ αὐτούϲ καὶ τὰ τοιαῦτα, οὐκ ὄντα ἐκ διαφόρων προϲώπων, ϲυνετέθη, καθὸ τὸ ἐϲόμενον ἐξ αὐτῶν εὔχρηϲτον [*](. Asevκ. β 166. Nec minus patet ex sntecedentibns, quam ob cansam ἡμᾶϲ εἰ αὐτούϲ, ὑμᾶϲ et αὐτούϲ, similia non in unam vocem coslnerint. nam com- positio repudiat diversitatem personarum, quam plalis l et Il personae semper notet. perversum igtur esset plurativas horum Tronominum formas componere. singdlares auteMm, qdppe quae singularitatem personerum retineant, componi Hcet ac ne ϲφέαϲ αὐτούϲ quidem vel similia coslnerunt (quamoquam tertias tenum personas signifcent), quia locum compositi pluratiνi pronominis IΙI per- sonae iam ἑαυτούϲ occnpaserat (in quod inre convertmnt illud Βomericum inter- pretes), taque exelnserst coalescentium ϲφέαϲ εἰ αὐτούϲ vocum usum.) [*](τasτιm. er Ans. exso. 2 τήρηϲιϲ esus oquendi obsereαtus. item 80, 19 κατὰ τὴν προειρημένην τἡρηϲιν, 130, 7 διηνεκεῖϲ τηρήϲειϲ. B εὐέφικτον est quod Iacee eri potest (ad quod lace pereeri potest), ut 44.26. 299.6. - 8 περιϲϲὸν non solum supervacaneum signifcat. sed pereersun, ut 176, 21 140, 3. - 16 ὅπου γε hic non cansslem vim habet, sed adversativam, ut 16, 18. vide Argum. - 12- 2Bλ4, 1 quam ueihitαten proebere poterat (habitura era) compositio prono- minum ϲφέαϲ et αὐτούϲ, ϲφέων et αὐτῶν, ϲφίϲιν et αὐτοῖϲ, eam occupαverαnt ἑουτούϲ, ἑαυτῶν, ἑαυτοῖϲ.) [*](Ans. ca r, mscs. scs. is AL.CBb. 1 γενόμενα Al.B, γινόμενα A Cb post γενόμενα add πρώτου καὶ τρίτου 5 CBb δευτέρου καὶ τρίτου καὶ πρώτου Lhlig, δευτέρου καὶ ′ A, sed x’ in ras abo A , δευτέρου καί πρώτου L, δυτέρου καὶ τρίτου CBb. HSchneiderr comm. 97 rut scribi γενόμενα πρώτου ϲκαὶ .δευτέρου καὶ τρίτου, ἢ πρώτου καὶ δωτέρου, ἢ πρώτου) καὶ τρίτου δευτέρου καὶ τρίτου; sed non necessaria videtur plena enomerstio omnium comprehensio- num, sed soffcere unum exemplum, compρrehensio secundae et tertiae cum prima in ἡμᾶϲ β 2 ἀπωϲμένον L τηρήϲεωϲ] δητήϲεωϲ L, χρήϲεωϲ ci. HSchneider l.l. 3 λέγω] λόγω L εὐέφικτον A δο, sed in codice φ ab A in res οὐκ ἀνέφικτον L. CB, sed οὐκ in L. sb L insertum τὸ om CB 4 ην in res A ( γὸρ] γ εἰ ρ in res A | ἐκ supra add A ϲυνεϲτηκόϲ] inter et ϲ parva rasura in A 1 δ’ scripserat A in fne versus, A erasit et praescripsit idem subο- sequenti verani debebant verbοa ita eollocaxi: φαίνεται δὲ κατὰ τὸν ποειρ. λόγον καὶ ὅτι, sed hoc esset corrigere Apollonium. cfr HSehneider comm. 69 ~ 7 τὸ om l..CB ψ 100 ε] καὶ A L, καὶ αἰ CBb. cticulum in coniunctionem cor- rmptum tum conimctioniadditumesse viditΒSchneider 1 11 ἀριθμῷ] fol110r l. ’ 12 ϲυνετεθη divini A, ϲυνετεθη A post καθὸ add καὶ L)