Historiarum Alexandri Magni

ne committeret aut certe differret obsidionem: vitae eius periculum ostendi. Rex Demophontem — is namque vates erat — intuens: “Si quis,” inquit, “te arti tuae intentum et exta spectantem sic interpellet, non dubitem, quin incommodus ac molestus videri tibi possit.” Et cum ille ita prorsus futurum respondisset:

“Censesne,” inquit, “tantas res, non pecudum fibras ante oculos habenti ullum esse

quam respondit, moratus admoveri iubet scalas cunctantibusque ceteris evadit in murum. Augusta muri corona erat: non pinnae sicut alibi fastigium eius distinxerant, sed perpetua lorica obducta transitum saepserat.

Itaque rex haerebat magis quam stabat in margine clipeo undique incidentia tela propulsans:

nam ipse eminus ex turribus petebatur, nec subire milites poterant, quia superne vi telorum obruebantur. Tandem magnitudinem telorum periculi pudor vicit: quippe cernebant cunctatione sua dedi hostibus regem.