Historiarum Alexandri Magni

an potius in laevum detorqueret agmen. Tandem gravatum animi anxietate corpus altior somnus oppressit. Iamque luce orta duces ad accipienda imperia convenerant insolito circa praetorium silentio attoniti:

quippe alias accersere ipsos et interdum morantes castigare adsueverat, tunc ne ultimo quidem rerum discrimine excitatum esse mirabantur et non somno quiescere,

sed pavore marcere credebant. Non tamen quisquam

Diu Parmenio cunctatus, cibum ut caperent, ipse pronuntiat. Iamque exire necesse erat: tunc demum intrat tabernaculum saepiusque nomine conpellatum, cum voce non posset, tactu excitavit.

“Multa lux,” inquit, “est: instructam aciem hostis admovit, tuus miles adhuc inermis expectat imperium. Ubi est vigor ille animi tui? nempe excitare vigiles soles.”

Ad haec Alexander: “Credisne me prius somnum capere potuisse, quam exonerarem animum sollicitudine, quae quietem morabatur?” signumque pugnae tuba dari iussit. Et cum in eadem admiratione Parmenio perseveraret,