Eclogues

Virgil

Vergil. The Bucolics, Aeneid, and Georgics Of Virgil. Greenough, J.B., editor. Boston: Ginn and Company, 1881.

agrestem tenui meditabor arundine Musam.

Non iniussa cano: si quis tamen haec quoque, si quis

captus amore leget, te nostrae, Vare, myricae,

te nemus omne canet; nec Phoebo gratior ulla est,

quam sibi quae Vari praescripsit pagina nomen.

Pergite, Pierides! Chromis et Mnasyllos in antro

Silenum pueri somno videre iacentem,

inflatum hesterno venas, ut semper, Iaccho:

serta procul tantum capiti delapsa iacebant,

et gravis attrita pendebat cantharus ansa.

Adgressi—nam saepe senex spe carminis ambo

luserat—iniciunt ipsis ex vincula sertis:

addit se sociam, timidisque supervenit Aegle,—

Aegle, Naiadum pulcherrima,—iamque videnti

sanguineis frontem moris et tempora pingit.

Ille dolum ridens, “Quo vincula nectitis?” inquit;

“solvite me, pueri; satis est potuisse videri:

carmina, quae voltis, cognoscite; carmina vobis,

huic aliud mercedis erit.” Simul incipit ipse.

Tum vero in numerum Faunosque ferasque videres