Carmina

Catullus

Catullus, Gaius Valerius. Carmina. Merrill, Elmer Truesdell, editor. Boston: Ginn, 1893.

  1. sancte puer, curis hominum qui gaudia misces,
  2. quaeque regis Golgos quaeque Idalium frondosum,
  3. qualibus incensam iactastis mente puellam
  4. fluctibus in flavo saepe hospite suspirantem!
  5. quantos illa tulit languenti corde timores,
  6. quanto saepe magis fulgore expalluit auri,
  7. cum saevum cupiens contra contendere monstrum
  8. aut mortem appeteret Theseus aut praemia laudis.
  9. non ingrata tamen frustra munuscula divis
  10. promittens tacito succendit vota labello.
  11. nam velut in summo quatientem bracchia Tauro
  12. quercum aut conigeram sudanti cortice pinum
  13. indomitus turbo contorquens flamine robur
  14. eruit (illa procul radicitus exturbata
  15. prona cadit, † lateque cum eius obvia frangens),
  16. sic domito saevum prostravit corpore Theseus
  17. nequiquam vanis iactantem cornua ventis.
  18. inde pedem sospes multa cum laude reflexit
  19. errabunda regens tenui vestigia filo,
  20. ne labyrintheis e flexibus egredientem
  21. tecti frustraretur inobservabilis error.
  22. sed quid ego a primo digressus carmine plura
  23. commemorem, ut linquens genitoris filia vultum,
  24. ut consanguineae complexum, ut denique matris,
  25. quae misera in gnata deperdita laetabatur,
  26. omnibus his Thesei dulcem praeoptarit amorem,
  27. aut ut vecta rati spumosa ad litora Diae
  28. venerit, aut ut eam devinctam lumina somno
  29. liquerit immemori discedens pectore coniunx?
  30. saepe illam perhibent ardenti corde furentem
  31. clarisonas imo fudisse ex pectore voces,
  32. ac tum praeruptos tristem conscendere montes
  33. unde aciem in pelagi vastos protenderet aestus,
  34. tum tremuli salis adversas procurrere in undas
  35. mollia nudatae tollentem tegmina surae,
  36. atque haec extremis maestam dixisse querelis,
  37. frigidulos udo singultus ore cientem:
  38. “sicine me patriis avectam, perfide, ab aris,