Carmina
Catullus
Catullus, Gaius Valerius. Carmina. Merrill, Elmer Truesdell, editor. Boston: Ginn, 1893.
- urbis Dardaniae Neptunia solvere vincla,
- alta Polyxenia madefient caede sepulcra,
- quae, velut ancipiti succumbens victima ferro,
- proiciet truncum submisso poplite corpus.
- currite ducentes subtegmina, currite, fusi.
- quare agite optatos animi coniungite amores.
- accipiat coniunx felici foedere divam,
- dedatur cupido iam dudum nupta marito.
- currite ducentes subtegmina, currite, fusi.
- non illam nutrix orienti luce revisens
- hesterno collum poterit circumdare filo
- (currite ducentes subtegmina, currite, fusi),
- anxia nec mater discordis maesta puellae
- secubitu caros mittet sperare nepotes.
- currite ducentes subtegmina, currite, fusi.”
- talia praefantes quondam felicia Pelei
- carmina divino cecinerunt pectore Parcae.
- praesentes namque ante domos invisere castas
- heroum et sese mortali ostendere coetu
- caelicolae nondum spreta pietate solebant.
- saepe pater divum templo in fulgente, revisens
- annua cum festis venissent sacra diebus,
- conspexit terra centum procumbere tauros.
- saepe vagus Liber Parnasi vertice summo
- Thyiadas effusis euantis crinibus egit,
- cum Delphi tota certatim ex urbe ruentes
- acciperent laeti divum fumantibus aris.
- saepe in letifero belli certamine Mavors
- aut rapidi Tritonis era aut Rhamnusia virgo
- armatas hominum est praesens hortata catervas.
- sed postquam tellus scelere est imbuta nefando,
- iustitiamque omnes cupida de mente fugarunt,
- perfudere manus fraterno sanguine fratres,
- destitit exstinctos natus lugere parentes,
- optavit genitor primaevi funera nati
- Liber ut innuptae poteretur flore novercae,
- ignaro mater substernens se impia nato
- impia non verita est divos scelerare parentes,
- omnia fanda nefanda malo permixta furore
- iustificam nobis mentem avertere deorum.
- quare nec talis dignantur visere coetus
- nec se contingi patiuntur lumine claro.
- Etsi me adsiduo defectum cura dolore
- sevocat a doctis, Ortale, virginibus,
- nec potis est dulcis Musarum expromere fetus
- mens animi: tantis fluctuat ipsa malis,—
- namque mei nuper Lethaeo gurgite fratris
- pallidulum manans adluit unda pedem,
- Troia Rhoeteo quem subter litore tellus
- Ereptum nostris obterit ex oculis.
- ---
- nunquam ego te vita frater amabilior
- adspiciam posthac: at certe semper amabo,
- semper maesta tua carmina morte canam,
- qualia sub densis ramorum concinit umbris
- Daulias absumpti fata gemens Ityli,—
- sed tamen in tantis maeroribus, Ortale, mitto
- haec expressa tibi carmina Battiadae,
- ne tua dicta vagis nequiquam credita ventis
- effluxisse meo forte putes animo,
- ut missum sponsi furtivo munere malum
- procurrit casto virginis e gremio,
- quod miserae oblitae molli sub veste locatum,
- dum adventu matris prosilit, excutitur;
- atque illud prono praeceps agitur decursu,
- huic manat tristi conscius ore rubor.
- Omnia qui magni dispexit lumina mundi,
- qui stellarum ortus comperit atque obitus,
- flammeus ut rapidi solis nitor obscuretur,
- ut cedant certis sidera temporibus,
- ut Triviam furtim sub Latmia saxa relegans
- dulcis amor gyro devocet aerio,
- idem me ille Conon caelesti in lumine vidit
- e Bereniceo vertice caesariem
- fulgentem clare, quam cunctis illa deorum
- levia protendens bracchia pollicita est,
- qua rex tempestate novo auctus hymenaeo
- vastatum finis iuerat Assyrios,
- dulcia nocturnae portans vestigia rixae
- quam de virgineis gesserat exuviis.
- estne novis nuptis odio Venus, atque parentum
- frustrantur falsis gaudia lacrimulis
- ubertim thalami quas intra limina fundunt?
- non, ita me divi vera gemunt, iuerint.
- id mea me multis docuit regina querelis
- invisente novo proelia torva viro.
- at tu non orbum luxti deserta cubile,
- sed fratris cari flebile discidium?
- quam penitus maestas exedit cura medullas!
- ut tibi tunc toto pectore sollicitae
- sensibus ereptis mens excidit! at te ego certe
- cognoram a parva virgine magnanimam.
- anne bonum oblita es facinus, quo regium adepta es
- coniugium, quod non fortior ausit alis?
- sed tum maesta virum mittens quae verba locuta es!
- Iuppiter, ut tristi lumina saepe manu !
- quis te mutavit tantus deus? an quod amantes
- non longe a caro corpore abesse volunt?
- atque ibi me cunctis pro dulci coniuge divis
- non sine taurino sanguine pollicita es,
- si reditum tetulisset. is haud in tempore longo
- captam Asiam Aegypti finibus addiderat.
- quis ego pro factis caelesti reddita coetu
- pristina vota novo munere dissolvo.
- invita, o regina, tuo de vertice cessi,
- invita: adiuro teque tuumque caput:
- digna ferat quod si quis inaniter adiurarit:
- sed qui se ferro postulet esse parem?
- ille quoque eversus mons est quem maximum in oris
- progenies Thiae clara supervehitur,
- cum Medi peperere novum mare, cumque inventus
- per medium classi barbara navit Athon.
- quid facient crines, cum ferro talia cedant?
- Iuppiter, ut Chalybon omne genus pereat,
- et qui principio sub terra quaerere venas
- institit ac ferri fingere duritiem!
- abiunctae paulo ante comae mea fata sorores
- lugebant, cum se Memnonis Aethiopis
- unigena impellens nutantibus aera pennis
- obtulit Arsinoes † elocridicos ales equus,
- isque per aetherias me tollens avolat umbras
- et Veneris casto conlocat in gremio.
- ipsa suum Zephyritis eo famulum legarat,
- Graia Canopiis incola litoribus,
- †hi dii ven ibi vario ne solum in lumine caeli
- ex Ariadneis aurea temporibus
- fixa corona foret, sed nos quoque fulgeremus
- devotae flavi verticis exuviae,
- uvidulam a fletu cedentem ad temple deum me
- sidus in antiquis diva novum posuit:
- Virginis et saevi contingens namque Leonis
- lumina, Callisto iuncta Lycaoniae,
- vertor in occasum, tardum dux ante Booten,
- qui vix sero alto mergitur Oceano.
- sed quamquam me nocte premunt vestigia divum,
- lux autem canae Tethyi restituit,
- (pace tua fari hic liceat, Rhamnusia virgo:
- namque ego non ullo vera timore tegam,
- nec si me infestis discerpent sidera dictis,
- condita quin veri pectoris evoluam)
- non his tam laetor rebus quam me afore semper
- afore me a dominae vertice discrucior,
- quicum ego, dum virgo quondam fuit, omnibus expers
- unguentis, una milia multa bibi.
- nunc vos optato quom iunxit lumine taeda,
- non prius unanimis corpora coniugibus
- tradite nudantes reiecta veste papillas,
- quam iucunda mihi munera libet onyx,
- vester onyx, casto colitis quae iura cubili.
- sed quae se impuro dedit adulterio,
- illius ah mala dona levis bibat irrita pulvis:
- namque ego ab indignis praemia nulla peto.
- sed magis, o nuptae, semper concordia vestras,
- semper amor sedes incolat adsiduus.
- tu vero, regina, tuens cum sidera divam
- placabis festis luminibus Venerem,
- unguinis expertem non siris esse tuam me,
- sed potius largis adfice muneribus.
- sidera cur retinent? utinam coma regia fiam
- proximus Hydrochoi fulgeret Oarion.
- O dulci iucunda viro, iucunda parenti,
- salve, teque bona Iuppiter auctet ope,
- Ianua, quam Balbo dicunt servisse benigne
- olim, cum sedes ipse senex tenuit,
- quamque ferunt rursus voto servisse maligne,
- postquam es porrecto facta marita sene,
- dic agedum nobis quare mutata feraris
- in dominum veterem deseruisse fidem.
- “non (ita Caecilio placeam, cui tradita nunc sum)
- culpa mea est, quamquam dicitur esse mea,
- nec peccatum a me quisquam pote dicere quicquam:
- †verum istius populi ianua qui te facit!
- qui, quacumque aliquid reperitur non bene factum,
- ad me omnes clamant, “Ianua, culpa tua est.””
- non istuc satis est uno te dicere verbo,
- sed facere ut quivis sentiat et videat.
- “qui possum? nemo quaerit nec scire laborat.”
- nos volumus; nobis dicere ne dubita.
- “primum igitur, virgo quod fertur tradita nobis,
- falsum est. non illam vir prior attigerit,
- languidior tenera cui pendens sicula beta
- nunquam se mediam sustulit ad tunicam:
- sed pater illius gnati violasse cubile
- dicitur et miseram conscelerasse domum,
- sive quod impia mens caeco flagrabat amore,
- seu quod iners sterili semine natus erat
- et quaerendus is unde foret nervosius illud
- quod posset zonam solvere virgineam.”
- egregium narras mira pietate parentem,
- qui ipse sui gnati minxerit in gremium.
- “atqui non solum hoc se dicit cognitum habere
- Brixia † chinea suppositum specula,
- flavus quam molli praecurrit flumine Mella,
- Brixia, Veronae mater amata meae,
- sed de Postumio et Corneli narrat amore,
- cum quibus illa malum fecit adulterium.
- dixerit hic aliquis, “quid? tu istaec, Ianua, nosti,
- cui nunquam domini limine abesse licet,
- nec populum auscultare, sed hic suffixa tigillo
- tantum operire soles aut aperire domum?”
- saepe illam audivi furtiva voce loquentem
- solam cum ancillis haec sua flagitia,
- nomine dicentem quos diximus, ut pote quae mi
- speraret nec linguam esse nec auriculam.
- praeterea addebat quendam, quem dicere nolo
- nomine ne tollat rubra supercilia.
- longus homo est, magnas cui lites intulit olim
- falsum mendaci ventre puerperium.”
- Quod mihi fortuna casuque oppressus acerbo
- conscriptum hoc lacrimis mittis epistolium,
- naufragum ut eiectum spumantibus aequoris undis
- sublevem et a mortis limine restituam,
- quem neque sancta Venus molli requiescere somno
- desertum in lecto caelibe perpetitur,
- nec veterum dulci scriptorum carmine musae
- oblectant, cum mens anxia pervigilat,
- id gratum est mihi, me quoniam tibi dicis amicum
- muneraque et Musarum hinc petis et Veneris.
- sed tibi ne mea sint ignota incommoda, Manli,
- neu me odisse putes hospitis officium,
- accipe quis merser fortunae fluctibus ipse,
- ne amplius a misero dona beata petas.
- tempore quo primum vestis mihi tradita pura est,
- iucundum cum aetas florida ver ageret,
- multa satis lusi; non est dea nescia nostri
- quae dulcem curis miscet amaritiem:
- sed totum hoc studium luctu fraterna mihi mors
- abstulit. o misero frater adempte mihi,
- tu mea tu moriens fregisti commoda, frater,
- tecum una tota est nostra sepulta domus,