Carmina

Catullus

Catullus, Gaius Valerius. Carmina. Merrill, Elmer Truesdell, editor. Boston: Ginn, 1893.

  1. pro quo dilaceranda feris dabor alitibusque
  2. praeda neque iniecta tumulabor mortua terra.
  3. quaenam te genuit sola sub rupe leaena,
  4. quod mare conceptum spumantibus exspuit undis.
  5. quae Syrtis, quae Scylla rapax, quae vasta Charybdis,
  6. talia qui reddis pro dulci praemia vita?
  7. si tibi non cordi fuerant conubia nostra,
  8. saeva quod horrebas prisci praecepta parentis,
  9. at tamen in vestras potuisti ducere sedes
  10. quae tibi iucundo famularer serva labore
  11. candida permulcens liquidis vestigia lymphis
  12. purpureave tuum constemens veste cubile.
  13. sed quid ego ignaris nequiquam conqueror auris
  14. exsternata malo, quae nullis sensibus auctae
  15. nec missas audire queunt nec reddere voces?
  16. ille autem prope iam mediis versatur in undis,
  17. nec quisquam adparet vacua mortalis in alga.
  18. sic nimis insultans extremo tempore saeva
  19. fors etiam nostris invidit questibus auris.
  20. Iuppiter omnipotens, utinam ne tempore primo
  21. Gnosia Cecropiae tetigissent litora puppes,
  22. indomito nec dira ferens stipendia tauro
  23. perfidus in Creta religasset navita funem,
  24. nec malus hic celans dulci crudelia forma
  25. consilia in nostris requiesset sedibus hospes!
  26. nam quo me referam? quali spe perdita nitor?
  27. Idaeosne petam montes? ah, gurgite lato
  28. discernens ponti truculentum ubi dividit aequor?
  29. an patris auxilium sperem, quemne ipsa reliqui
  30. respersum iuvenem fraterna caede secuta?
  31. coniugis an fido consoler memet amore,
  32. quine fugit lentos incurvans gurgite remos?
  33. praeterea nullo litus, sola insula, tecto,
  34. nec patet egressus pelagi cingentibus undis:
  35. nulla fugae ratio, nulla spes: omnia muta,
  36. omnia sunt deserta, ostentant omnia letum.
  37. non tamen ante mihi languescent lumina morte,
  38. nec prius a fesso secedent corpore sensus
  39. quam iustam a divis exposcam prodita multam
  40. caelestumque fidem postrema comprecer hora.
  41. quare, facta virum multantes vindice poena
  42. Eumenides, quibus anguino redimita capillo
  43. frons exspirantis praeportat pectoris iras,
  44. huc huc adventate, meas audite querelas,
  45. quas ego, vae miserae, extremis proferre medullis
  46. cogor inops, ardens, amenti caeca furore.
  47. quae quoniam verae nascuntur pectore ab imo,
  48. vos nolite pati nostrum vanescere luctum,
  49. sed quali solam Theseus me mente reliquit,
  50. tali mente, deae, funestet seque suosque.”
  51. has postquam maesto profudit pectore voces
  52. supplicium saevis exposcens anxia factis,
  53. adnuit invicto caelestum numine rector,
  54. quo nutu tellus atque horrida contremuerunt
  55. aequora concussitque micantia sidera mundus.
  56. ipse autem caeca mentem caligine Theseus
  57. consitus oblito dimisit pectore cuncta
  58. quae mandata prius constanti mente tenebat,
  59. dulcia nec maesto sustollens signa parenti
  60. sospitem Erechtheum se ostendit visere portum
  61. namque ferunt olim, classi cum moenia divae
  62. linquentem gnatum ventis concrederet Aegeus,
  63. talia complexum iuveni mandata dedisse:
  64. “gnate mihi longe iucundior unice vita,
  65. gnate, ego quem in dubios cogor dimittere casus
  66. reddite in extrema nuper mihi fine senectae,
  67. quandoquidem fortuna mea ac tua fervida virtus
  68. eripit invito mihi te, cui languida nondum
  69. lumina sunt gnati cara saturata figura,
  70. non ego te gaudens laetanti pectore mittam,
  71. nec te ferre sinam fortunae signa secundae,
  72. sed primum multas expromam mente querelas
  73. canitiem terra atque infuso pulvere foedans,