Heautontimorumenos

Terence

Terence. Publii Terentii Comoediae Sex. Parry, Edward St. John, editor. London: Whittaker and Co.; George Bell, 1857.

  1. Ut nihil credas intelligere nisi idem dictum sit centies.
  2. Sed interim, quid illic iam dudum gnatus cessat cum Syro?
Me.
  1. Quos ais homines, Chreme, cessare?
Ch.
  1. Ehem, Menedeme, advenis?
  2. Dic mihi, Cliniae quae dixi nuntiastine?
Me.
  1. Omnia.
Ch.
  1. Quid ait?
Me.
  1. Gaudere adeo coepit quasi qui cupiunt nuptias.
Ch.
  1. Ha ha he!
Me.
  1. Quid risisti?
Ch.
  1. Servi venere in mentem Syri
  2. Calliditates.
Me.
  1. Itane?
Ch.
  1. Vultus quoque hominum fingit scelus.
Me.
  1. Gnatus quod se adsimulat laetum, id dicis?
Ch.
  1. Id.
Me.
  1. Idem istuc mihi
  2. Venit in mentem.
Ch.
  1. Veterator!
Me.
  1. Magis, si magis noris, putes
  2. Ita rem esse.
Ch.
  1. Ain tu?
Me.
  1. Quin tu ausculta.
Ch.
  1. Mane. Hoc prius scire expeto,
  2. Quid perdideris. Nam ubi desponsam nuntiasti filio,
  3. Continuo iniecisse verba tibi Dromonem scilicet,
  4. Sponsae vestem, aurum, atque ancillas opus esse, argentum ut dares.
Me.
  1. Non.
Ch.
  1. Quid? non?
Me.
  1. Non, inquam.
Ch.
  1. Neque ipse gnatus?
Me.
  1. Nihil prorsus, Chreme:
  2. Magis unum etiam instare ut hodie conficerentur nuptiae.
CI.
  1. Mira narras. Quid Syrus meus? ne is quidem quicquam?
Me.
  1. Nihil.
Ch.
  1. Quamobrem nescio.
Me.
  1. Equidem miror, qui alia tam plane scias.
  2. Sed ille tuum quoque Syrus idem mire finxit filium,
  3. Ut ne paululum quidem subolat, esse amicam hanc Cliniae.
Ch.
  1. Quid ais?