Scholia in Sophoclem (scholia vetera)

1169 χρόνῳ τῷ ζῶντι: τῷ ὑφεστῶτι· ὁ γὰρ παρελθὼν οἱονεὶ διέφθαρται, ὁ δὲ μέλλων πάλιν ἄδηλος.

1174 ταῦτʼ οὖν ἐπειδὴ λαμπρά: φανερά, σαφῆ, πρόδηλα· ἐπεὶ οὖν, φησίν, ὁ χρησμὸς ἀπέβη δεῖ σε γενέσθαι σύμμαχον ἐμοί.

1176 καὶ μὴ ᾿πιμεῖναι: καὶ μὴ ἀπειθήσας μοι παροξύνῃς εἰς λοιδορίας κατὰ σοῦ.

ἀπειθοῦντά μοι.

1177 ἀλλʼ αὐτὸν εἰκάθοντα: ἀπὸ κοινοῦ τὸ δεῖ, δεῖ δέ σε εἴκοντα τῇ ἐμῇ προστάξει πράττειν ὅ βούλομαι· τὸ γὰρ τοῖς γονεῦσι πείθεσθαι νόμος ἐστὶ κάλλιστος καὶ εὐκλεὴς παρὰ πᾶσιν.

1179 ταρβῶ μὲν εἰς λόγου: εὐλαβοῦμαι μὲν εἰς τοιαύτην ὁμιλίαν ἐλθὼν μὴ οὐχ αἱρετά μοι προτείνῃς πράξω δὲ ὅμως κἂν δεινὰ ᾖ.

εἰς λόγου στάσιν περιφραστικῶς εἰς λόγους.

1182 ζητεῖς, ἐπάγεις μοι ἀκριβῆ πίστιν.

1183 ἀπιστήσῃς ἐμοὶ γράφε προστήσῃς ἐμοί, ἐναντιωθήσῃ· ἀπὸ μεταφορᾶς τῶν ἐν τῇ βρώσει ψωμῶν προσισταμένων.

1186 ἢ μὴν τί δράσειν; ἐπὶ τὸ τί δρᾶσαι;

1188 ἐπώμοτον ὅρκιον.

1189 εἰ δʼ ἐκτὸς ἔλθοις εἰ παραβαίης τοὺς ὅρκους.

1190 οὐ χρεία βλαβῆναί με· ποιήσω γὰρ ἃ προστάξεις μοι· ἢ ποιήσω δὲ εἰ βούλει σύ.

1191 ὕψιστον πάγον: ὑψηλὸν ὅρος ἐν Εὐβοίᾳ ἡ Oἴτη· πᾶν δὲ ὅρος ὅρος τοῦ Διὸς ὀνομάζεται ἐπεί φησιν ὑψίστῳ ὄντι τῷ θεῷ ἐν ὕψει τὰς θυσίας ποιεῖσθαι.

1193 ἐξαρέντα σε: ταῖς σαυτοῦ χερσὶ μεθʼ ὧν θέλεις φίλων· οὐ γὰρ μόνος ἐδύνατο φέρειν αὐτόν.

1197 ἄγριον ἔλαιον ἄκαρπον ἀγριέλαιον.

1201 εἰ δὲ μὴ ταῦτα ποιήσεις διατελέσω ταῖς κατάραις καὶ καθ᾿ Ἄιδου βαρῶν σε.

1202 ἀραῖος ἐπάρατος, τιμωρὸς δαίμων.

1203 οἷά μ᾿ εἴργασαι οἷα θέλεις ἐργάσασθαι κατʼ ἐμοῦ πατροφόντην γενέσθαι παρακελευόμενος.

1204 ὁποῖα δραστέʼ ἐστὶν τοιαῦτά σοι παρακελεύομαι οἷα δρᾶσαι ὀφείλεις· εὐεργετήσεις με γάρ.

πατρὸς ἄλλου ξένος ἀλλʼ οὐκ ἐμὸς ὢν υἱός.

1206 ἐκκαλῇ ἀναγκάζεις.