Epistulae

Ἀρκῶν ἐμοὶ μισθὸς Ὑπερέχιος τοιοῦτος ὤν, ὥσθ᾿ ὑμῶν ἔτι ζώντων ἀποδειχθῆναι δεσπότης οὗπερ ἦν δίκαιον τῶν ὄντων μέρους. ἔστι γὰρ ὑμῖν τε κόσμος τοῖς τε ἀδελφοῖς καταφυγὴ φέρων μὲν τὴν θρασύτητα πρᾴως, τιμῇ δὲ τῆς φύ- σεως βοηθῶν.

τὸν γοῦν νεώτατον στρατείας καὶ πόνων ἐξελόμενος ἐπανήκει. δεῖ γὰρ αὐτὸν πρὸς τὴν Μεγάλην πόλιν δραμεῖν καὶ πρὸς μέγεθος ἀπολαῦσαι τοῦ καιροῦ. τὰ δὲ ἐν- τεῦθεν εἶχε μὲν ἄν, εἰ θᾶττον ἀφῖκτο· ἔζει δὲ μετὰ τὴν νίκην δοῦναι δὲ ἄμφω θεοῦ.

γάμον δὲ εἰ μὲν αὐτὸς φεύγει, πειθέσθω παρ’ ὑμῶν μὴ φεύγειν· εἰ ὁ ὁ μὲν διώκει, τὸ δ᾿ ὑμέτερον οὐ συμπνεῖ, μετάθεσθε.