Epistulae

Ἰοῦ, ἰού, ποσάκις τὴν κεφαλὴν ἐκίνησας καὶ πρὸς σαυτὸν εἶπες ἐπ᾿ ἐρημίας ἢ νυκτός· ἠμέλημαι, καταπεφρόνημαι, μεταβέβληται τὰ πάντα. καὶ τούτου σοι πίστις ἤ τὸ πλῆθος μὲν εἶναι τῶν δι’ ὑμῶν ἐπὶ Θρᾴκης δραμόντων, ἐλθεῖν δὲ σοὶ μήτε μικρὰν μήτε μείζω παρ’ ἡμῶν ἐπιστολὴν.

ἐμὲ δὲ πολλοὶ μὲν ᾔτησάν, ἔδωκα δὲ οὐδενί· δι’ δέ, [*](4 VII β΄, ρα΄. Va ζ΄, πθ΄. Vo (ζ΄), πθ΄. Μο 14 VII β΄, ρβ΄ ζ΄, ϥ΄. Vo (ζ΄), ϥ΄. Μο. S α΄, ϥβ΄. Ath) [*](1 Dem. cor. § 97 p. 258,23 cf. t, VI 484, 17 5 Sievers 90 not. 29. Seeck 104. 390 12 Od. ὁ 74 15 Sievers 288, 2. Seeck 182. 390) [*](2 ἢ Va ἃ Vo 8 δὲ Wolf 10 ζητῇ scripsi e V VaVo sed in hoc εἰν supra ἡ ζητοίη Μο ζητεῖν Wolf | δι’ ὅτου scripsi ut coni Re διότου VaVo δὲ δι᾿ ὅλοι· V Wolf ὅτου Μο 16 σαυτὸν scripsi αὑτὸ VVaVoMoS Wolf αὐτὸν Ath sed ' in ‘ corr m2 21 δι’ ὃ scripsi ex Ath διὸ VVaVoMoS Wolf)

καὶ ἅμα τοὺς ἀνθρώπους ᾔδειν ἐσθίοντας μὶν ἡδέως, μεμνῆσθαι δὲ ξενίας οὐκ εἰδότας, ἀλλ’ ἡγουμένους ἀνδρεῖον, ἂν εἴπωσι κακῶς τοὺς ὑποδεξαμένοις.

οὔκουν ἀποστήσας σου τὴν ἐμαυτοῦ ψυχὴν ἐσίγων, ἀλλ’ ὅπως μηδενός σοι γενοίμην μήτ’ ἀηδοῦς αἴτιος μήτε κακοῦ, μέλλειν ἠξίουν.

ἐπεὶ δ’ οὖν ἐλαβόμην Μικκάλου, τοῦτο δέ ἐστιν ἐμαυτοῦ, γράφω λύων τε τὴν αἰτίαν καὶ ἀναμιμνήσκων σε τῶν πα- λαιῶν μαντευμάτων, ἐν οἶς προὔλεγον ὡς ἥξοι χρόνος ἀπαι- τῶν λόγους καὶ λύων ζώνας.

σοὶ δ’ ἐκείνων τε μὴ διαμαρ- τεῖν ὑπῆρξε κἀν τοῖς παροῦσιν ἔστι τις χώρα, βουλοίμην δ’ ἂν εἰδέναι, τίς σοι γνώμη καὶ τί σαυτῷ χρήσασθαι διανοῇ.