Epistulae

Libanius

Libanius. Libanius Opera, Vol 10-11. Foerster, Richard, editor. Leipzig: Teubner, 1921-1963.

ξίφος ἐνταῦθα ἐγύμνωσε Λουκιανός, ὦ θεοί. ἡ δὲ τοῦτο ἐπῄνεσε μόνον, εἰ ἀποθανεῖται πρὸ αἰσχροῦ τινος. ὡς δὲ ἔγνω καὶ τῆς ψυχῆς ἀφισταμένην, οἰκέτας καλεῖ καὶ σχοινία κομίζειν ἐκέλευεν, ἡ δὲ ἦν ἐπὶ κλίνης ἐν δεσμοῖς καὶ βοώσης ὑβρίζετο τὸ σῶμα.

εἰ μὲν οὖν ταῦτα εἰργασμένος εἰς φρέαρ ἐνέβαλε ἠδικημένην, ὥσπερ ἐν Λεύκτροις Λάκωνες ἃς ἐβιάσαντο, πονηρὸς μὲν ἂν ἦν τῇ μοιχείᾳ, πειρώμενος δὲ ἀφανίζειν τὸ πραχθὲν ἐδόκει ἂν φοβεῖσθαι τοὺς νόμους· νῦν δ’ ὥσπερ ἐν- δεικνύμενος ὅτι, κἂν σύ, κἂν Μόδεστος, κἂν Ἐλπίδιος, κἂν ἅπαντες γνῶσιν ἄνθρωποι τὸ ἀδίκημα, δέος οὐδέν, ἐκπέμπει τὴν ἄνθρωπον καταγελῶν.

ἡ δὲ πρὸς τὸν ἄνδρα, καὶ γὰρ εὐθὺς ἀφῖκτο κατὰ τύχην, ἐποῦσα τὸ πᾶν ἐδεῖτο αὑτὴν ἀπο- κτεῖναι, μηδὲ γὰρ ἂν ἀτυχησάσῃ τὰ τοιαῦτα ζῆν ἔχειν καλῶς. [*](9 Plut. Pelop. 20, 3; amator. narr. III 1 p. 773 D; de Her. mal. 11 p. 856 F 12 Seeck 379. 380) [*](1 τὴν σωφροσύνην Be | οὔθ’(1) Mo S Vi Vind D Ath Wolf | οὔτ᾿ (2) MoSViVindAth Wolf 3 δεικνύναι τῆς φύσεως ViD | δεικνύναι V sed ante ν(2) ras 1 — 2 litt et αι suprascr m5, S Bed γρ δεικνύειν suprascr, Ath 4 ἐγύμνωσεν Va | τοῦτ’ MoS ViVindD Wolf 5 δ’ MoSViVind D Wolf | εἶδε S sed γρ ἔγνω suprascr, ViD ἐγὼ ταύτην Μο 7 ἡ δ’ S Wolf ἥδ᾿ Μο ViVindD | ἐκείνης post βοώσης VindD et inser S Wolf de- levi cum Boissonadio Marin. 117 8 εἰ — 10 μοιχεία praemissis verbis ἐμβάλλω σε εἰς τόδε μετὰ προθέσεως ἄπο αἰτιατικῆς, ὡς καὶ Λιβάνιος citat Lacapenus epim. ed. G. Hermann de emend. rat. gramm. p. 364, 15 8 ἐνέβαλλε D 9 ὤσπερ — ἐβιάσαντο om Lacap 10 πονηρὸς 11 πραχθὲν praemissis verbis ἀφα- νίζειν καὶ τὸ συσκιάζειν καὶ ἀφανῆ ποιεῖν ὡς καὶ Λιβάνιος citat Lacapenus epim. ed. Matthaei Lect. Mosq. I p. 57, 36 10 τὴν μοιχείαν V 11 πρᾶχγμα Be | δὲ VVo Wolf 13 πάντες SVi VindD 15 αὐτὴν libri Wolf 16 μὴ δὲ VoVindDAthBe | γὰρ iuser Ath | ἂν inser V5 Ath om VaVoBe | ἀτυχούσῃ Vind AthBe τύχη σώσῃ Μο cum ras 1 litt ante τ | ἔχοι Boissonadius Anecd. II 441)

586
ὁ δὲ τὴν μὲν παρέδωκεν, οἳ φυλάξουσιν, ὅπως μὴ αὑτὴν ἀποσφάξῃ δεῦρο δὲ ἥκων εἰδὼς ὅτι Νικομήδειαν καὶ οὖσαν ἐφίλουν καὶ κειμένην δακρύω, ἐδεῖτό μου καὶ διδάξαι καὶ παροξῦναι διὰ γραμμάτων Μόδεστον ὡς ἐκεῖ γραψόμενος τὸν μοιχόν.