Epistulae

Libanius

Libanius. Libanius Opera, Vol 10-11. Foerster, Richard, editor. Leipzig: Teubner, 1921-1963.

Λουππίων εἰπὼν ὅτι μοι φέρει γράμματα παρὰ σοῦ δέδωκε μὲν οὔπω, δώσει δέ. νῦν μὲν οὖν ὡς ληψόμενοι χαί- ρομεν, τότε δὲ αὐτῇ τῇ λήψει.

τὴν Τύχην δὲ οἶς περὶ σοῦ βεβούλευται θαυμάσας τὸν σὸν οὐχ ἧττον τρόπον ἢ ’κείνην ἔχω θαυμάσαι. ἡ μὲν γὰρ ἀεὶ τὰ σὰ πρὸς τὰ βελτίω κινεῖ, σὺ δὲ τὰ πρὸς τοὺς φίλους ἐν βεβαίῳ τηρεῖς καὶ οὕς, ὅτε οὔπω τοσοῦτος ἦσθα, τούτους ηὐξημένος ἀγαπᾷς. οἱ πολλοὶ δὲ ἐν τῷ γενέσθαι μεγάλοι τοὺς πάλαι γνωρίμους ἀπορρίπτου- σιν ὥσπερ τῶν ἱματίων τὰ σαπρά.

Γυμνάσιος δὲ μεθ ἡμῶν σε ἐπαινέσας τῷ λόγῳ καὶ ἔργῳ τὸ θαυμάζειν δεικνύει. ἔχων γάρ, εἴπερ ἐβούλετο, παρ’ ἡμῖν τὴν αὑτοῦ καρποῦσθαι τέχνην, οἱ, δὴ γλῶτται νιφάδεσσιν ἐοικυῖαι χειμερίῃ- [*](4 Vι γ΄, ρqθ΄. Va ς΄, [ι΄]. Vo ς΄, ι΄. S δ΄, μζ΄. Vi [σξς΄]. W ριθ΄. Vind ρμε΄) [*](5 Sievers 68 not. 32. Seeck 83. 839. Silomon 53 14 cf. ep. 401. 604. Seeck 166 17 II. γ 222) [*](1 καὶ ante τοῦτο Va Wolf, post τοῦτο inser V2 delevi cum Re | δεῖ Va 3 ἀφῃρήκασι Va Wolf | sequuntur manu ΙΙ exa- ratae epistulae ρqγ — ρqη΄ (= 610. 848. 849. 623. 6. 7) in V fol. 244r I. 10—30 (fin.) 5 Ἀραξίῳ Va5 7 δέδωκε μὲν scripsi e V δέδωκεν VaVoSViWVind Wolf 9 βεβούλευται V sed e βουλεύεται corr m5 | ἥττω V sed in ἧττον corr m5, Va | ἦ S | κείνην VVa ViW Wolf 10 θαυμάσας W Wolf 12 τοσοῦτον S sed ος suprascr 12 οἱ πολλοὶ — 14 σαπρά laudavit Macarius Chrys. Ros. fol. 96 13 δὲ] τῶν ἀνθρώπων Macar | ἐν om Macar | ἀπορρίπτουσι Vind 14 sq. μεθ᾿ ἡμῶν om WVind 16 ἠβού- λετο VoSViWVind | αὐτοῦ VVaVo Wolf αὐτοῦ Vi 17 γλῶτται inserui e V sed inser m2 om reliqui libri Wolf | νιφάδεσσιν scripsi e V sed σ(2) inser m4 νιφάδεσιν Va νιφάδες reliqui libri Wolf | ἐοικυῖαι W sed κυιαι in ras m2)

479
σιν, ὑπὸ σοὶ μικρὰ κερδαίνειν ἢ τὸν Κινύραν ἑτέρωθι βού- λοιτ’ ἂν παρελθεῖν.

καὶ νῦν αὐτὸν ὑμῖν ἐπανάγει μὲν καὶ τὸ τὴν πόλιν ποθεῖν καλήν τε, νὴ τοὺς θεούς, καὶ μεγάλην καὶ καθαρὰν πραγμάτων καὶ δακρύων, ὃ παρ᾿ ἑτέροις πολύ. κέκληται δὲ ὑπὸ τῆς σῆς ἀρχῆς πλέον, ἐπεὶ τήν γε πόλιν αὐ- τὴν ἤδη τις ἀφεὶς ἐν ἄλλωι ἀρχαῖς ᾤχετο ἀποδράς, ὥσπερ, οἶμαι, τὰς Ἀθήνας ἐπὶ τῶν τριάκοντα. σημεῖον δὲ μέγιστον ἀρχῆς ἐννόμου μὲν τὸ συρρεῖν ἐκεῖσε πολλούς, τῆς δὲ ἐναν- τίας αἱ φυγαί.

μέγιστον οὖν ἐγκώμιον κατὰ σου Γυμνά- σιος ἐκ Συρίας παρὰ Ἀράξιον τρέχων. ἐγὼ δὲ ταὐτὰ μὲν ἐκείνῳ βούλομαι, δύναμαι δὲ οὐκ ἴσα τὰς γὰρ ἀνάγκας οἶσθα τῶν ἐν τῶ διδάσκειν δεθέντων.