Epistulae

τί δὴ ταῦτα διῆλθον; οὐκ ἀνιᾶν σε βουλόμενος, ἀλλ’ ἐπεὶ τοὺς ὑπὸ σοὶ πάντας ἀκούομεν ἐκεῖσε κεκλῆσθαι, ὧν εἰς οὗτος, διδάσκειν σε ἐθέλων ὡς οὔπω εὖ πράττομεν.

καίτοι θῶμεν τὸν νέον ὑγιέστερον εἶναι Κρό- τωνος· οὐκ ἂν ἦν μοι καὶ τότε λόγος πειρωμένῳ κατέχειν, ὅτι, ἀνδρῶν ἄριδτε, Βάσσε, λόγων τὸν Ὁνωράτον ἐχό- μενον καὶ μίαν ὄντα γονεῦσι παεαμυθίαν ἐν ἡλικίᾳ δεομένῃ τῶν πατρὸς ὀφθαλμῶν ἡμῖν νῦν μὴ κίνει, καί, ὅτε βέλτιον, ἥξει; ταῦτα οὐκ ἄν ἐπένευες εἰπόντος;

ὃς οἶν τότε ἂν ἔδωκας τὴν χάριν, νῦν οὐ λογιῇ τὴν ἀνάγκην; οἶμαί γε. κἀκεῖνο δὴ μαντεύομαι θαρ- ρῶν, ὡς καὶ ἀπὼν τεύξομαι ὧν οἱ παρόντες ἀπολαύουσι Βάσ- σου τοῦ θαυμαστοῦ μέγα ποιουμένου Κυρῖνον εὖ ποιεῖν καὶ ἐμέ, παρ’ ὧν αὐτῷ δῶρον οὐ φαῦλον τῶν ἔργων ἔπαινοι.