Epistulae

Ὃ πάλαι εὐχόμην, ἰχῶ παῖδα σόν, βραδέως μέν, ἀλλ’ ἰχῶ πάνθ’ ὡς εἰπεῖν ἐοικότα τῷ πατρί, τὴν μορφὴν, τὴν ἐπιεί- κειαν, τὴν βάδισιν, καὶ μὴν καὶ ὄκνος ἄπεστι καὶ πρὸς λόγους ἔρρωται. τοῦτο δὴ τὸ σόν.

ἑνὸς δὴ δεῖ, τῆς Τύχης. ἀλλ᾿ εὐχώμεθα, σύ τε κἀγὼ καὶ ὁ τοῦ νεανίσκου μὲν θεῖος, ἐμοὶ δὲ φίλος. οἶμαι δὲ καὶ τὸν ἄριστον Ἰουλιανὸν παρακαλέσειν τὸν Ἑρμῆν. ἐμοὶ μὲν γὰρ ἐπέταξεν, ἐκεῖνον δ’ ἱκετεύσει.