Epistulae
Libanius
Libanius. Libanius Opera, Vol 10-11. Foerster, Richard, editor. Leipzig: Teubner, 1921-1963.
Ἄκουε δὴ καὶ ἕτερον ἐπανορθώσεως χρῇζον. Ἀστερίῳ παρ’ ἡμῖν οὐδεὶς ὅμοιος, οἶμαι δέ, οὐδὲ ἄλλοθι· τοσαύτην ἴσχεν ἁνὴρ ἐπιμέλειαν ἀρετῆς οὐ τοῦ γήρως αὐτῷ σβέσαντος τὰς ἀτόπους ἡδονάς, τῆς φύσεως δὲ ἐκ παιδὸς ἐπὶ τὸ σῶφρον ἀγούσης, ὅθεν ἐν αἰδοῖ παρὰ τοῖς πολίταις, οὐ μᾶλλον ὧν ἐστι πρεσβύτερος ἢ ὧν ἦν τότε νεώτερος. ἐμοὶ δὲ δόξα παρίστα- ται ζῆν μοι τὸν θεῖον, ὅταν ἐντύχω τε τῷ πρεσβύτῃ καὶ κατα- στῶμεν εἰς λόγους.
ὅτε οὖν αὐτὸν ἐνέβαλλες εἰς καπνόν τε καὶ κτύπους χαλκέων, πράγματα ὧν ἀφειστήκει πλέον ἢ καμί- [*](10 Vii α', ροη'. Va β', ρα'. Vo β', ρα'. S δ', λδ'. R θ'. D ρλδ΄. Benzel, Viginti Lib. epp. Lond. Scan. 1735 ep. VII) [*](9 cf. t. IV 338,7; VI 224,17. Salzmann 45 11 cf. ep. 196. Seeck 215. 369 12 Seeck 143. 170 14 Plat. Tim. p. 18 B 18 Phasganium) [*](1 στοάν, φόβος δὲ scripsi στοάν· φόβος τε τὲ (τὲ Vo) libri Wolf) [*](3 καὶ τίς Va 7 σοι scripsi e VS ut coni Gothofr Not μοι Va Vo Wolf τείχη om V S 11 μοδέστω S R D παρόμοιος S 14 ἁνὴρ scripsi ἀνὴρ libri Wolf 16 ἀγούσης scripsi e S R D ἐναγούσης V Va Vo Wolf ἀναγούσης Benz | ἀναιδοῖ ς 17 ante πρεσβύτερος R Wolf | ποτε Benz 18 ὅτ’ ἂν Va 19 Benz | αὐτὸν ἐνέβαλλες scripsi e V Va Vo S αὐτὸν ἐνέβαλλες αὐτὸν R ἐνέβαλες αὐτὸν edd | τε inser S om 20 πράγματα scripsi ut coni Wolf Re πραγμάτων libri edd)
ἐπεὶ δὲ τὸ μὲν ἐκτείνεται, ταραχὴ δὲ ἐν τοῖς ἐργαζομένοις, ὁ δὲ ἡσυχίας ἐρᾷ, δι’ ἣν ἀρχὰς αὑτῷ πρὸς τὰς χεῖρας ἰούσας ἀπεώσατο, δεῖ δὲ τοὺς χρηστοὺς ἐν τῇ σῇ δυνάμει χαίρειν, Ἀστέριος δὲ φεύγει ταῦτα ἃ διώκουσιν ἄλλοι καὶ δὴ καὶ τῆς οἰκείας ἡδέως ἂν ἐκπέσοι μὴ μέλλων οἴ- κοι ζῆν κατὰ τὸν αὑτοῦ τρόπον, δέομαι σοῦ τὸν μὲν ἐπαινέσαι τοῦ τε τὰ αὑτοῦ πράττειν ἐθέλειν καὶ ὧν ὑπηρέτηκεν, ἐπ’ ἄλ- λον δὲ ἀγαγεῖν τοὐπίταγμα, πολλοὶ δὲ ὧν ἄρχεις.
Ἀστέ- ριος δὲ καὶ τούτων ἀφειμένος τῶν ἔργων οὐκ ἀργὸς καθεδεῖ- ται, τὰ γὰρ σὰ θαυμάζειν ἔργον αὐτῷ.
ρϥη΄.
[*](W 198)Ἀνδρονίκῳ. (360)
Εἰ μὲν οὐκ ἦν σοὶ φίλος, ὥσπερ ἡμῖν, ὁ χρηστὸς Εὐ- στόχιος, πολλῶν ἂν ἴδει μοι λόγων εἰς τὸ δοῦναί σε χάριν· νῦν δέ, οἶσθα γὰρ τὸν ἄνδρα καὶ εἰδὼς φιλεῖς, ἃ δοίης ἂν ἡδέως αἰτοῦμεν.