On the Sublime

Δεινὴ δ’ αἰσχῦναι τὰ μεγέθη καὶ ἡ μικρότης τῶν ὀνομάτων. παρὰ γοῦν τῷ Ἡροδότῳ κατὰ μὲν τὰ λήμματα δαι

μονίως ὁ χειμὼν πέφρασται, τινὰ δὲ νὴ Δία περιέχει τῆς ὕλης ἀδοξότερα, καὶ τοῦτο μὲν ἴσως

ζεσάσης δὲ τῆς θαλάσσης,

ὡς τὸ ζεσάσης πολὺ τὸ ὕψος περισπᾷ διὰ τὸ κακόστομον· ἀλλ’

ὁ ἄνεμος

φησὶν

ἐκοπίασεν,

καὶ τοὺς περὶ τὸ ναυάγιον δρασσομένους ἐξεδέχετο

τέλος ἀχάριστον.

ἄσεμνον γὰρ τὸ κοπιάσαι ἰδιωτικόν, τὸ δ᾽ ἀχάριστον τηλικούτου πάθους ἀνοίκειον.