Hecala

Ἀθήνης . . . μοῦναι δὲ παραπτυ[όμεσθα] κορῶναι. [δαίμοσιν· οὐ γὰρ ἔγωγε] τεόν ποτε, πότνια, θυμόν, . . . [ὅσα] πολλὰ παραίσια μήποτ’ ἐλαφροὶ [ζή]σομεν οἰωνοί, τότε δ’ ὤφελον [εἶναι ἄναυδος]· οὕτως ἡμετέρην μὲν ἀπέπτυσεν, οὐδὲ γενέθλην ἡμετέρην ἑ καλεῖν [μάλ’ ἐπιτρέπει· ἀλλὰ πέσοις σὺ μηδέποτ’ ἐκ θυ[μοῖ]ο· βαρὺς χόλος αἰὲν Ἀθήνης· αὐτὰρ ἐγὼ τυτθὸς πορέ[ην γ]όνος· [ὀ]γδ[ο]άτ[η] γὰρ ἤδη μοι γενεὴ πέλ[εται, δεκάτη δὲ τοκεῦσι.