History of the Peloponnesian War

Et Syracusani quidem statim post illorum adventum sese praeparabant, ut Athenienses utrinque rursus invaderent, et navalibus et pedestribus copiis; Atheniensium vero duces quum et ahum exercitum iis accessisse viderent, et res suas non in melius progredi, sed quotidie ex omni parte pejus se habere, praecipue vero infirma hominum valetudine premi, et poenitebat, quod non antea motis castris abiissent, et quum ne Nicias quidem amplius aeque iis adversaretur, nisi quod palam certe stiffragia ferri nollet, omnibus abitionem ex castris edixerunt, quam occultissime poterant, utque expediti essent, quum quis signum daret

Et jam discessuris iis, postquam res paratae erant, luna defecit; erat enim forte plenilunium. Atque Athenienses et plerique omnes hortabantur duccs ad subsistendum, rem in religionem trahentes, et Nicias (erat enim vel nimium omini-

Syracusani vero quum hoc et ipsi intellexissent, animis multo magis erecti erant, ne remissius agerent adversus Athenienses, quod vel ipsi jam dejectis animis agnoscerent, se neque classe neque peditatu Syracusanis amplius superiores esse (alioquin enim eos furtivam abitionem non molituros fuisse), et simul quod nollent eos in aliqua alia Siciliae parte considere, ubi oppugnatu difficiliores essent, sed illic primo quoque tempore et in loco sibi commodo eos ad proelium navale committendum adigere.

Naves igitur instruere coeperunt, et aliquot dies, quot iis satis esse videbantur, se exercebant. Postquam vero tempus opportunum aderat, priore quidem die Atheniensium munitiones oppugnabant, quumque quaedam non magna manus et gravis armaturae militum et equitum per quasdam portas eruptionem in eos fecisset, nonnullos gravis armatura: milites interceperunt, et ceteros in fugam versos persecuti sunt; quum autem angustus esset introitus, Athenienses amiserant septuaginta equos, et milites non multos.