History of the Peloponnesian War

Demostheni igitur non ridebatur diutius manendum esse, sed quando spes illa, qua adductus belli fortunam apud Epipolas tentavisset, eum fefellisset, abeundum esse censebat nec amplius morandum, donec adhuc mare tngiciendi facultas esset et e suo exercitu earum certe navium ope, quae postea advenissent, vincere possent.

Et reipublicae magis conducere dicebat, bellum cum illis gerere, qui in suo agro munitiones adversus se ex· struerent, quam cum Syracusanis, quos expugnare nequaquam amplius facile esset; neque etiam rationi consenta· neum esse, magnam pecuniae vim in obsidione frustra consumere. Atque Demosthenis quidem haec erat sententia;

Nicias vero credebat quidem et ipse, res suas afflictas esse, verbis tamen earum infirmitatem declarare non volebat, neque etiam se ipsos, dum palam cum mullis sententias ferrent de reditu, rem hostibus prodere; nam si hoc facerent, mullo minus, quotiescumque voluissent, clam discedere posse.

Praeterea vero etiam hostium res, pro eo quod earum majorem quam ceteri notitiam habebat, nonnihil spei adhuc ei praebebant, fore, ut deteriore conditione essent, quam suae, si in obsidione perseverarent; illos enim pecuniarum inopia a se exhaustum iri, praesertim quod ipsi jam latius praesentibus navibus maris imperium obtinerent. Atque etiam, quoniam et Syracusis erant nonnulli, qui res Atheniensibus dedere volebant, hi nuntios ad ipsum mittebant, nec discedere sinebant.