Institutiones

Cassian, John

John Cassian. Johannis Cassiani Opera, Pars I (Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum, Volume 17). Petschenig, Michael, editor. Vienna: Gerold, 1888.

Porro heremum perfectos omnique uitio purgatos ........oportet expetere, et excoctis ad purum in congregatione fratrum [*]( 6] Leu. 19, 17. 7] 1. o. 18. 8] Prou. 12,28 (LXX). ) [*]( I aduersus A 2 aduerBum H eam L 5 immoramur AL quae GELT: cum Å uidetur remissionis habere H 9 tenent H 10 opera Å otiam om. A archanis G1L 12 inbetur A2G1HLT : iubemur A1 iubeatur G2S 14 uolumus H 15 conquerimus A conquirimus LI conquiriau HL\'S 16 repper*turi (i eras.) H excussantes H 17 negligentiam G commonis G1 nommunes G2S commotioneg H1 nostram LI 18 inpa UbI L1 fratris G 19 uertimar L 20 calicem Gl 21 summam G1 9 potestate L1 dicione A: condicione G H conditione LT constat G M sed ... 25 uirtute OM. H 25 discendere H* i. )

162
uitiis non pusillanimitatis perfugio, sed diuinae contemplationis obtentu et desiderio intuitus sublimioris intrare, qui non nisi in solitudine a perfectis solummodo poterit adprehendi. quaecumque enim uitia incurata in heremum detulerimus, operta in nobis, non abolita sentientur. solitudo namque sicut nouit emendatis moribus contemplationem purissimam reserare et intuitu sincerissimo spiritalium sacramentorum scientiam reuelare, ita eorum qui minus emendati sunt uitia non solum seruare, uerum etiam exaggerare consueuit: tamdiuque si ?? patiens quis uidetur et humilis, donec nullius hominum comisceatur consortio, ad naturam pristinam mox reuersur ??? cum interpellauerit cuiuslibet commotionis occasio. emergu ??? quippe ex eo confestim uitia quae latebant, et uelut equi i frenes certatim e suis repagulis otio longiore nutriti acrius m perniciem aurigae proprii ferociusque prorumpunt. magis enim exercitio usuque humano cessante efferantur in nobis uiti ?? nisi fuerint ante purgata, ipsamque umbram patientiae, quam possidere imaginarie permixti fratribus saltim pro eorum ra uerentia et nota publica uidebamur, desidia securitatis amittimu»

Quasi uero uniuersa uirulenta serpentium gener ?? uel ferarum, cum in solitudine suisque cubilibus inmorantu ?? non innoxia perseuerent. nec tamen ex eo pronuntiari possu ?? innoxia, quia nulli noceant: hoc enim eis non affectus boni: tatis, sed necessitas solitudinis confert. quae cum laedendi nancta fuerint copiam, in semet ipsis reconditum uirus ea animae feritatem protinus egerunt atque demonstrant. ideoque perfectionem quaerentibus non sufficit contra hominem no ?? irasci.

meminimus enim in solitudine commorantibus nobis contra calamum, cum aut crassitudo eius aut exilitas displiceret [*]( 1 uitas H1 pussillanim. L 2 optentu G 3 in solitudine om a AG1H1LT : ac G2HlS 4 intulerimus A aperta H 6 reseruare GH 8 eoruiu GHLT: eis A 9 reseruarc H lU couniieceatur H: commise rell. 11 mox pristinam H 12 commotionis cuiuslibet L occassio 18 infreniB G1L1 15 pernit L propri H enim om. A 18 possedere H 22 non om. H noxia G2 perseuerint H\' 28 nooent L 24 lideudi H x 15 nacta G7H nacta L 28 solitudinem Gl 29 grosaitudo G2 displicerit H1 )

163
contraue scalpellum, cum incidenda hebeti acie segniter exsecaret, contraque silicem, si forte ex ea festinantibus nobis ad lectionem tardius scintilla ignis emicuit, ita indignationis inrepsisse motum, ut non alias perturbationem mentis quam uel contra insensibiles materias uel certe aduersus diabolum maledictione prolata digerere atque euaporare possemus.

quamobrem ad perfectionis dumtaxat rationem non satis proderit abesse homines, in quos ira moueatur, cum, si patientia prius non fuerit adquisita. etiam erga res mutas exerceri similiter iracundiae possit affectus, qui residens in corde nostro nec iugem nos possidere tranquillitatis statum nec residuis uitiis carere permittet. nisi forte in eo putemus commotionibus nostris lucrum aliquod uel remedium conparari, quod maledictionibus uel iracundiae nostrae minime res inanimae mutaeque respondeant et intemperantiam cordis nostri ad maiorem nequaquam prouocent exardescere furoris insaniam.

Quapropter si illam summam diuini praemii cupimus adipisci, de quo dicitur: beati mundo corde, quoniam ipsi deum uidebunt, non solum haec c nostris actibus amputanda est, sed etiam de internis animae radicitus exstirpanda. non enim ualde proderit iracundiae cohibitus furor in uerbo nec in effectum prolatus, si illum arcanis pectoris nostri deus, quem secreta cordium non latent.