Noctes Atticae

Addebat etiam quod ad praeverbium tum ferme acueretur, cum significaret ἐπίτασιν, quam intentionem nos dicimus, sicut adfabre et admodum et adprobe dicuntur.

Cetera quidem satis commode Annianus. Sed si hanc particulam semper, cum intentionem significaret, acui putavit, non id perpetuum videtur;

nam et adpotus cum dicimus et adprimus et adprime, intentio in his omnibus demonstratur, neque tamen ad particula satis commode accentu acuto pronuntiatur.

Adprobus tamen, quod significat valde probus, non infitias eo quin prima syllaba acui debeat.

Caecilius in comoedia quae inscribitur Triumphus vocabulo isto utitur:

1. Hiérocles hospes ést mi adulescens ádprobus.

Num igitur in istis vocibus quas non acui diximus, ea causa est, quod syllaba insequitur natura longior, quae non ferme patitur acui priorem in vocabulis syllabarum plurium quam duarum?

Adprimum autem longe primum L. Livius in Odyssia dicit in hoc versu:

1. Ibidemque vir summus adprimus Patroclus.

Idem Livius in Odyssia dicit, quasi admodum; parcentes, inquit, praemodum, quod significat supra modum, dictumque est quasi praeter modum; in quo scilicet prima syllaba acui debebit.

Res ultra fidem tradita super amatore delphino et puero amato.

venerios esse et amasios non modo historiae veteres, sed recentes quoque memoriae declarant.

Nam et sub Caesare Augusto [*](Caesare Augusto, Hosius; Cesaribus (Cesaris, P) ω; Caesaris Augusti imperio, Hertz.) in Puteolano mari, ut Apion scriptum reliquit, et aliquot saeculis ante apud Naupactum, ut Theophrastus tradidit, amatores flagrantissimi delphinorum cogniti compertique sunt.

Neque hi amaverunt quod sunt ipsi genus, sed pueros forma liberali in naviculis forte aut in vadis litorum conspectos miris et humanis modis arserunt.

Verba subscripsi Ἀπίωνος, eruditi viri, ex Aegyptiacorum libro quinto, quibus delphini amantis et pueri non abhorrentis consuetudines, lusus, gestationes, aurigationes refert eaque omnia sese ipsum multosque alios vidisse dicit:

Αὐτὸς δʼ περὶ Δικαιαρχίας εἶδον περὶ δικαιαρχίας παιδός[*](παιδός added by Scioppius.) —Ὑάκινθος ἐκαλεῖτο—πόθοις ἐπτοημένον δελφῖνα. Προσσαίνει τὴν φωνὴν αὐτοῦ τὴν ψυχὴν πτερούμενος ἐντὸς τάς τε ἀκάνθας ὑποστέλλων, μή τι τοῦ ποθουμένου χρωτὸς ἀμύξη φειδόμενος, ἱππηδόν τε [*](τεadded by Hertz.) περιβεβηκότα μέχρι διακοσίων ἀνῆγε σταδίων. ἐξεχεῖτο ἡ Ῥώμη καὶ πᾶσα Ἰταλία τῆς Ἀφροδίτης [*](ὑπʼ Ἀφροδίτης,Damsté.) ξυνορῶντες ἡνιοχούμενον ἰχθύν.

Ad hoc adicit rem non [*](non added in ς.) minus mirandam. Postea, inquit, idem ille puer δελφι-

ubi saepe ad litus solitum adnavit et puer, qui in primo vado adventum eius opperiri consueverat, nusquam fuit, desiderio tabuit exanimatusque est et in litore iacens inventus ab his qui rem cognoverant, in sui pueri sepulcro humatus est.

Peposci et memordi, pepugi et spepondi et cecurri plerosque veterum dixisse, non, uti postea receptum est dicere, per a aut per u litteram in prima syllaba positam, atque id eos Graecae rationis exemplo dixisse; praeterea notatum quod viri non indocti neque ignobiles a verbo descendo non descendi, sed descendidi dixerunt.

POPOSCI,momordi,pupugi,cucurri probabiliter dici videtur atque ita nunc ferme doctiores hisce verbis utuntur.

Sed Q. Ennius in Saturis memorderit dixit per e litteram, non momorderit:

1. Meum (inquit) nón est, ac si mé canis memórderit.

Item Laberius in Gallis:

1. De íntegro património meo céntum milia númmum
2. Memórdi.