Noctes Atticae

Hunc ille leo ubi vidit procul, repente, inquit, quasi admirans stetit ac deinde sensim atque placide, tamquam noscitabundus, ad hominem accedit.

caudam more atque ritu adulantium canum clementer et blande movet hominisque se corpori adiungit cruraque eius et manus, prope iam exanimati metu, lingua leniter demulcet.

Homo Androclus inter illa tam atrocis ferae blandimenta amissum animum recuperat, paulatim oculos ad contuendum leonem refert.

Tum quasi mutua recognitione facta laetos, inquit, et gratulabundos videres hominem et leonem.

Ea re prorsus tam admirabili maximos populi clamores excitatos dicit, accersitumque a C. [*](C. added by L. Müller.) Caesare Androclum quaesitamque causam cur illi [*](illi, John of Salisbury; ille, ω.) atrocissimus leo uni parsisset.

Ibi Androclus rem