Noctes Atticae

M. Catonis verba sunt ex oratione quam De Achaeis scripsit: Cumque Hannibal terram Italiam laceraret atque vexaret; vexatam Italiam dixit Cato ab Hannibale, quando nullum calamitatis aut saevitiae aut immanitatis genus reperiri queat quod in eo tempore Italia non perpessa sit; M. Tullius IV.

In Verrem:Quae ab isto sic spoliata atque direpta est, non ut ab hoste aliquo, qui tamen in bello religionem et consuetudinis iura retineret, sed ut a barbaris praedonibus vexata esse videatur.

De inlaudato autem duo videntur responderi posse. Unum est eiusmodi: Nemo quisquam

1. Πολλάκι τοι[*](τοι Stobaeus, Diog., Apost.; γὰρ Macr.)

Sed enim qui omni in re atque omni tempore laude omni vacat, is inlaudatus est isque omnium pessimus deterrimusque est, sicuti omnis culpae privatio inculpatum facit. Inculpatus autem instar est absolutae virtutis; inlaudatus quoque igitur 11 finis est extremae malitiae. Itaque Homerus non virtutibus appellandis, sed vitiis detrahendis laudare ampliter solet. Hoc enim est: τὼ δʼ οὐκ ἄκοντε πετέσθην, et item illud:

1. Ἔνθʼ οὐκ ἂν βρίζοντα ἴδοις Ἀγαμέμνονα δῖον
2. Οὐδὲ καταπτώσσοντʼ, οὐδʼ οὐκ ἐθέλοντα μάχεσθαι.

Epicurus quoque simili modo maximam voluptatem privationem detractionemque omnis doloris definivit his verbis: Ὅρος τοῦ μεγέθους τῶν ἡδονῶν ἡ παντὸς [*](τοῦπαντός,Macr.; omitted byω.) τοῦ ἀλγοῦντος ὑπεξαίρεσις.

Eadem ratione idem Vergilius inamabilem dixit Stygiam paludem.

Nam sicut inlaudatum κατὰ στέρησιν laudis, ita inamabilem

κατὰ amoris στέρησιν detestatus est. Altero modo inlaudatus ita defenditur:

Laudare significat prisca lingua nominare appellareque. Sic in actionibus civilibus auctor, [*](auctor, Macr.; autem, ω.) laudari dicitur, quod est nominari.

Is inlaudatus autem [*](ergo, Macr.) est,