Metamorphoses

Nec diutius quivi tantum cruciatum

voluptatis eximiae sustinere, sed pronus in eam, qua fine summum cacumen capillus ascendit, mellitissimum illud savium impressi. Tum illa cervicem intorsit, et ad me conversa limis et morsicantibus oculis heus tu, scholastice, ait Dulce et amarum gustulum carpis. Cave ne nimia mellis dulcedine diutinam bilis amaritudinem contrahas. Quid istic inquam Est, mea festivitas, cum sim paratus vel uno saviolo interim recreatus super istum ignem porrectus assari? et cum dicto artius eam complexus coepi saviari. Iamque aemula libidine in amoris parilitatem congermanescenti mecum, iam patentis oris inhalatu cinnameo et occursantis linguae illisu nectarco prona cupidine adlibescenti, Pereo, inquam Immo iam dudum perii, nisi tu propitiaris. Ad haec illa rursum me deosculato Bono animo esto, inquit Nam ego tibi mutua voluntate mancipata sum, nec voluptas nostra differetur ulterius, sed prima face cubiculum tuum adero. Abi ergo ac te compara, tota enim nocte tecum fortiter et ex animo proeliabor.