Tristia
Ovid
Ovid: Tristia. Ponto. Wheeler, Arthur Leslie, editor. Cambridge, MA; London, UK: Harvard University Press; William Heinemann Ltd., 1939 (printing).
- complectens animo proxima quaeque meo.
- dum loquor et flemus, caelo nitidissimus alto,
- stella gravis nobis. Lucifer ortus erat.
- dividor haud aliter, quam si mea membra relinquam,
- et pars abrumpi corpore visa suo est.
- sic doluit Mettus [*](Priamus) tunc cum in contraria versos
- ultores habuit proditionis equos.
- tum vero exoritur clamor gemitusque meorum,
- et feriunt maestae pectora nuda manus.
- tum vero coniunx umeris abeuntis inhaerens
- miscuit haec lacrimis tristia verba meis;
- non potes avelli. simul hinc, simul ibimus, inquit,
- ‘te sequar et coniunx exulis exul ero.
- et mihi facta via est, et me capit ultima tellus :
- accedam profugae sarcina parva rati.
- te iubet e patria discedere Caesaris ira,
- me pietas, pietas haec mihi Caesar erit.’
- talia temptabat, sicut temptaverat ante,
- vixque dedit victas utilitate manus.
- egredior, sive illud erat sine funere ferri,