Ab urbe condita

agitatum etiam in consilio est, ut, si quando umquam severo ullum imperio bellum administratum esset, tunc utique disciplina militaris ad priscos redigeretur mores.

curam acuebat, quod adversus Latinos

per haec ne quo errore milites caperentur, edicunt consules, ne quis extra ordinem in hostem pugnaret.

forte inter ceteros turmarum praefectos, qui exploratum in omnes partes dimissi erant, T. Manlius consulis filius super castra hostium cum suis turmalibus evasit, ita ut vix teli iactu ab statione proxima abesset.

ibi Tusculani erant equites; praeerat Geminus Maecius, vir cum genere inter suos factis clarus.

is ubi Romanos equites insignemque inter eos praecedentem consulis filium — nam omnes inter se, utique inlustres viri, noti erant —

cognovit, “unane” ait “turma, Romani, cum Latinis sociisque bellum gesturi estis?

quid interea consules, quid duo exercitus consulares agent?” “aderunt in tempore” Manlius inquit, “et cum illis aderit Iuppiter ipse, foederum a vobis violatorum testis, qui plus potest polletque.

si ad Regillum lacum ad satietatem vestram pugnavimus, hic quoque efficiemus profecto, ne nimis acies vobis et conlata signa nobiscum cordi sint.”

ad ea Geminus paulum ab suis equo provectus: “visne igitur, dum dies ista venit, qua magno conatu exercitus moveatis, interea tu ipse congredi mecum, ut nostro duorum iam hinc eventu cernatur, quantum eques Latinus Romano praestet?”