Ab urbe condita

sed iam ultra superbiam crudelitatemque et avaritiam eius pati non posse Carthaginienses. missos esse se, qui orarent senatum, ut trium harum rerum unam ab se impetrari sinerent:

ut vel ex aequo inter regem socium populumque Carthaginiensem, quid cuiusque esset, disceptarent; vel permitterent Carthaginiensibus, ut adversus iniusta arma pio iustoque se tutarentur bello; vel ad extremum, si gratia plus quam veritas apud eos valeret, semel statuerent, quid donatum ex alieno Masisnissae

modestius certe daturos eos, et se scituros, quid dedissent; ipsum nullum praeterquam suae libidinis arbitrio finem facturum.

horum si nihil impetrarent, et aliquod suum post datam a P. Scipione pacem delictum esset, ipsi potius animadverterent in se.

tutam servitutem se sub dominis Romanis quam libertatem expositam ad iniurias Masinissae malle;