Ab urbe condita

orant, ne se in rebus tam trepidis deserat: quo enim se, repulsos ab Romanis, ituros? nullos se socios,

nihil usquam in terris aliud spei habere. potuisse se extra id periculum esse, si decedere fide, si coniurare cum ceteris voluissent. nullis minis, nullis terriculis se motos, sperantis satis opis et auxilii sibi in Romanis esse.

id si nullum sit, si sibi a consule negetur, deos hominesque se testis facere, invitos et coactos se, ne eadem, quae Saguntini passi sint, patiantur, defecturos et cum ceteris potius Hispanis quam solos perituros esse.

et illo quidem die sic sine responso dimissi. consulem nocte, quae insecuta

nolle minuere exercitum, quod aut moram sibi ad dimicandum aut in dimicando periculum adferre posset.

stat sententia non minuere copias, ne quid interim hostes inferant ignominiae;

sociis spem pro re ostentandam censet; saepe vana pro veris, maxime in bello, valuisse, et credentem se aliquid auxilii habere, perinde atque haberet, ipsa fiducia et sperando atque audendo servatum.

postero die legatis respondet, quamquam vereatur, ne suas vires eas commodando minuat, tamen se illorum temporis ac periculi magis quam sui rationem habere.