Ab urbe condita

nam Macedones, qui in erant et multi et delecti,

gloriam etiam egregiam rati, si armis potius et virtute quam moenibus urbem tuerentur, conferti, pluribus introrsus ordinibus acie firmata, cum transcendere ruinas sensissent Romanos, per impeditum ac difficilem ad receptum locum expulerunt.

id consul aegre passus nec eam ignominiam ad unius modo oppugnandae moram urbis sed ad summam universi belli pertinere ratus, quod ex momentis parvarum plerumque rerum penderet,

purgato loco, qui strage semiruti muri erat, turrem ingentis altitudinis magnam vim armatorum multiplici tabulato portantem promovit

et cohortes in vicem sub signis, quae cuneum Macedonum — phalangem ipsi vocant — , si possent, vi perrumperent, emittebat.

sed ad loci angustias, late patente intervallo diruti muri, genus armorum pugnaeque hosti aptius erat.

ubi conferti hastas ingentis longitudinis prae se Macedones obiecissent, velut in constructam densitate clipeorum testudinem Romani pilis nequiquam emissis cum strinxissent gladios,

neque congredi propius neque praecidere hastas poterant, et, si quam incidissent aut praefregissent, hastile fragmento ipso acuto inter spicula integrarum hastarum velut vallum explebat.