Ab urbe condita

accusator pati reum ruere invidiaeque flammam ac materiam criminibus suis suggerere; legem interim non tam ad spem perferendi quam ad lacessendam Caesonis temeritatem ferre.

ibi multa saepe ab iuventute inconsulte dicta factaque in unius Caesonis suspectum incidunt ingenium.

tamen legi resistebatur. et A. Verginius identidem plebi: “ecquid sentitis iam vos, Quirites, Caesonem simul civem et legem, quam cupitis, habere non posse?

quamquam quid ego legem loquor? libertati obstat; omnes Tarquinios superbia exsuperat. expectate, dum consul aut dictator fiat, quem privatum viribus et regnantem videtis.” adsentiebantur multi pulsatos se querentes et tribunum ad reum peragendum ultro incitabant.

iam aderat iudicio dies apparebatque vulgo homines in damnatione Caesonis libertatem agi credere. demum coactus cum multa indignitate prensabat singulos. sequebantur necessarii, principes civitatis. T. Quinctius Capitolinus,

qui ter consul fuerat, cum

adfirmabat neque in Quinctia gente neque in civitate Romana tantam indolem tam maturae virtutis umquam extitisse; suum primum militem fuisse, se saepe vidente pugnasse in hostem;

Sp. Furius: missum ab Quinctio Capitolino sibi eum in dubiis suis rebus venisse subsidio; neminem unum esse, cuius magis opera putet rem restitutam.

L. Lucretius, consul anni prioris, recenti gloria nitens, suas laudes participare cum Caesone, memorare pugnas, referre egregia facinora nunc in expeditionibus, nunc in acie, suadere et monere, iuvenem egregium, instructum naturae fortunaeque omnibus bonis,

maximum momentum rerum eius civitatis, in quamcumque venisset, suum quam alienum mallent civem esse.