Ab urbe condita

nec procul dimicatione res erat, cum Fulvius consul tribunis “nonne videtis” inquit “vos in ordinem coactos esse et rem ad seditionem spectare, ni propere dimittitis plebis concilium?”

plebe dimissa senatus vocatur et consules referunt de concilio plebis turbato vi atque audacia publicanorum:

M. Furium Camillum, cuius exilium ruina urbis secutura fuerit, damnari se ab iratis civibus passum esse;

decemviros ante eum, quorum legibus ad eam diem viverent, multos postea principes civitatis indicium de se populi passos:

Postumium Pyrgensem suffragium populo Romano extorsisse, concilium plebis sustulisse, tribunos in ordinem coegisse, contra populum Romanum aciem instruxisse, locum occupasse, ut tribunos a plebe intercluderet, tribus in suffragium vocari prohiberet.

nihil aliud a caede ac dimicatione continuisse

quae reus vi atque armis erat, ne causa quaerentibus dimicationem daretur, voluntate ipsi sua sustulerint.