Ab urbe condita

haec cum recitata essent, cum tanto clamore ad arma discursum est, ut praetores inter tumultum pavidi abequitaverint Syracusas.

et ne fuga quidem eorum seditio conpressa est, impetusque in Syracusanos milites fiebant; nec ab ullo temperatum foret, ni Epicydes atque Hippocrates irae multitudinis obviam issent, non a misericordia aut humano consilio, sed ne spem reditus praeciderent sibi et,

cum ipsos simul milites fidos haberent simul obsides,

tum cognatos quoque eorum atque amicos tanto merito primum, dein pignore sibi conciliarent.

expertique, quam vana aut levi aura mobile volgus esset, militem nancti ex eo numero, qui in Leontinis circumsessi erant, subornant, ut Syracusas perferret nuntium convenientem eis, quae ad falso nuntiata erant,

auctoremque se exhibendo ac velut visa, quae dubia erant, narrando concitaret iras hominum.

huic non apud volgum modo fides fuit, sed senatum quoque in curiam introductus movit.

itaque claudendas cuncti portas et custodiendam urbem censere. sed non ab iisdem omnis timere eosdem odisse, ad militare genus omne partemque magnam plebis invisum esse nomen Romanum;

praetores optimatiumque pauci, quamquam inflati vano nuntio erant, tamen ad propius praesentiusque cautiores esse.

et iam ad Hexapylum erant Hippocrates atque Epicydes, serebanturque conloquia per propinquos popularium, qui in exercitu erant, ut portas aperirent sinerentque communem patriam defendi ab impetu Romanorum.