Ab urbe condita

Epicydes, ne aut reus criminis absentis fratris praesens esset, aut deesset pro parte sua concitando bello, profectus et ipse in Leontinos, quia satis eos adversus populum Romanum concitatos cernebat, avertere etiam ab Syracusanis coepit:

nam ita eos pacem pepigisse cum Romanis, ut quicumque populi sub

renuntiandum igitur eis esse Leontinos quoque aequom censere se liberos esse, vel quod in solo urbis suae tyrannus ceciderit, vel quod ibi primum conclamatum ad libertatem relictisque regiis ducibus Syracusas concursum sit.

itaque aut eximendum id de foedere esse, aut legem foederis non accipiendam. facile multitudini persuasum;

legatisque Syracusanorum et de caede stationis Romanae querentibus et Hippocratem atque abire seu Locros seu quo Drallent, dummodo Sicilia cederent, iubentibus ferociter responsum est neque mandasse sese Syracusanis,

ut pacem pro se cum Romanis facerent, neque teneri alienis foederibus.

haec ad Romanos Syracusani detulerunt abnuentes Leontinos in sua potestate esse: itaque integro secum foedere bellum Romanos cum iis gestures, neque sese defuturos ei bello ita, ut in potestatem redacti suae rursus dicionis essent, sicut pax convenisset.

Marcellus cum omni exercitu profectus in Leontinos, Appio quoque accito, ut altera parte adgrederetur, tanto ardore militum est usus ab ira inter condiciones pacis interfectae stationis, ut primo impetu urbem expugnarent.

Hippocrates atque Epicydes, postquam capi muros refringique portas videre, in arcem sese paucis recepere; inde clam nocte Herbesum perfugiunt.