Ab urbe condita

“itaque macte virtute esto,” inquit “apud me tibi omnis honos atque omne praemium erit, et

senties eam rem tibi dignitati atque emolumento esse,” laetoque iuveni promissis equum eximium dono dat, bigatosque quingentos quaestorem numerare iubet; lictoribus imperat, ut eum se adire, quotiens velit, patiantur.

hac comitate Marcelli ferocis iuvenis animus adeo est mollitus, ut nemo inde sociorum rem Romanam fortius ac fidelius iuverit. cum Hannibal ad portas esset —

Nolam enim rursus a Nuceria movit castra — plebesque Nolana de integro ad defectionem spectaret,

Marcellus sub adventum hostium intra muros se recepit, non castris metuens, sed ne prodendae urbis occasionem nimis multis in eam inminentibus daret.

instrui deinde utrimque acies coeptae, Romanorum pro moenibus Nolae, Poenorum ante castra sua. proelia hinc parva inter urbem castraque et vario eventu fiebant, quia duces nec prohibere paucos temere procursantis nec dare signum universae pugnae volebant.

in hac cotidiana iam duorum exercituum statione principes Nolanorum nuntiant Marcello