Historiarum Alexandri Magni

Haud mirum est Dareum non temperasse animo, quamquam eum, impiae voci quantum nefas subesset, latebat. Itaque: “Pessimum,” inquit, “mancipium, repperisti exoptatum tibi tempus, quo parricidium aperires?” strictoque acinace interfecturus eum videbatur,

ni propere Bessus Bactrianique, quasi deprecarentur, tristium specie,

ceterum, si perseveraret, vincturi circumstetissent. Nabarzanes interim elapsus, mox et Bessus est secutus: copias, quibus praeerant, a cetero exercitu secedere iubent

Artabazus convenientem praesenti fortunae sententiam orsus mitigare Dareum temporum identidem admonens coepit: ferret aequo animo qualiumcumque, suorum tamen vel stultitiam vel errorem. Instare iam ei Alexandrum, gravem, etiam si omnes praesto essent: quid futurum, si persecuti fugam ipsius alienentur?

Aegre paruit Artabazo et, quamquam movere castra statuerat, turbatis tamen omnium animis eodem in loco substitit. Sed attonitus maestitia simul et desperatione tabernaculo se inclusit.