Historiarum Alexandri Magni

occupatis circa Babylona campis frumentum, quod in urbem vehebatur, retinuisse. Itaque inopia primum, deinde fames esse coepit, et, qui in urbe erant, aut reconciliandam cum Perdicca gratiam aut armis certandum esse censebant.

Forte ita acciderat, ut, qui in agris erant, populationem villarum vicorumque veriti confugerent in urbem, oppidani, cum ipsos alimenta deficerent, urbe excederent, utrique generi tutior aliena sedes quam sua videretur.

Quorum consternationem Macedones veriti in regiam coeunt, quaeque ipsorum sententia esset, exponunt. Placebat autem legatos ad equites mitti et de finienda discordia armisque ponendis.

Igitur a rege legatur Pasias Thessalus et Damyllus Megalopolitanus et Perilaue: qui cum

His renuntiatis sua sponte arma milites capiunt. Quorum tumultu e regia Philippus excitus: “Nihil,” inquit, “seditione est opus: nam inter se certantium praemia, qui quieverint, occupabunt.

Simul mementote rem esse cum civibus: quibus spem gratiae cito abrumpere ad bellum civile properantium est.

Altera legatione, an mitigari possint, experiamur. Et credo nondum regis corpore sepulto ad praestanda ei iusta omnis esse coituros.

Quod ad me attinet, reddere hoc imperium malo quam exercere civium sanguine: et si nulla alia concordiae spes est, oro quaesoque,

eligite potiorem.” Obortis deinde lacrimis diadema detrahit capiti dexteram, qua id tenebat, protendens,

ut, si quis se digniorem profiteretur, acciperet. Ingentem spem indolis ante eum diem fratris claritate suppressae tam moderata excitavit oratio. Itaque cuncti instare coeperunt, ut, quae agitasset, exequi vellet.