Eclogues

Virgil

Vergil. The Bucolics, Aeneid, and Georgics Of Virgil. Greenough, J.B., editor. Boston: Ginn and Company, 1881.

Aonas in montis ut duxerit una sororum,

utque viro Phoebi chorus adsurrexerit omnis;

ut Linus haec illi, divino carmine pastor,

floribus atque apio crinis ornatus amaro,

dixerit: “Hos tibi dant calamos, en accipe, Musae,

Ascraeo quos ante seni, quibus ille solebat

cantando rigidas deducere montibus ornos:

his tibi Grynei nemoris dicatur origo,

ne quis sit lucus, quo se plus iactet Apollo.”

Quid loquar aut Scyllam Nisi, quam fama secuta est

candida succinctam latrantibus inguina monstris

Dulichias vexasse rates, et gurgite in alto,

ah, timidos nautas canibus lacerasse marinis,

aut ut mutatos Terei narraverit artus;

quas illi Philomela dapes, quae dona pararit,

quo cursu deserta petiverit, et quibus ante

infelix sua tecta supervolitaverit alis?

Omnia, quae Phoebo quondam meditante, beatus

audiit Eurotas, iussitque ediscere laurus,

ille canit: pulsae referunt ad sidera valles;

cogere donec ovis stabulis numerumque referri

iussit, et invito processit Vesper Olympo.

Meliboeus