Eclogues

Virgil

Vergil. The Bucolics, Aeneid, and Georgics Of Virgil. Greenough, J.B., editor. Boston: Ginn and Company, 1881.

semina terrarumque animaeque marisque fuissent,

et liquidi simul ignis; ut his exordia primis

omnia et ipse tener mundi concreverit orbis;

tum durare solum et discludere Nerea ponto

coeperit, et rerum paulatim sumere formas;

iamque novum terrae stupeant lucescere solem,

altius atque cadant submotis nubibus imbres;

incipiant silvae cum primum surgere, cumque

rara per ignaros errent animalia montis.

Hinc lapides Pyrrhae iactos, Saturnia regna,

Caucasiasque refert volucres, furtumque Promethei:

his adiungit, Hylan nautae quo fonte relictum

clamassent, ut litus “Hyla, Hyla!” omne sonaret.

et fortunatam, si numquam armenta fuissent,

Pasiphaen nivei solatur amore iuvenci.

ah, virgo infelix, quae te dementia cepit!

Proetides inplerunt falsis mugitibus agros:

at non tam turpis pecudum tamen ulla secuta est

concubitus, quamvis collo timuisset aratrum,

et saepe in levi quaesisset cornua fronte.

ah, virgo infelix, tu nunc in montibus erras:

ille, latus niveum molli fultus hyacintho,

ilice sub nigra pallentis ruminat herbas,

aut aliquam in magno sequitur grege. “Claudite, nymphae,

Dictaeae nymphae, nemorum iam claudite saltus,

si qua forte ferant oculis sese obvia nostris

errabunda bovis vestigia; forsitan illum,