Eclogues

Virgil

Vergil. The Bucolics, Aeneid, and Georgics Of Virgil. Greenough, J.B., editor. Boston: Ginn and Company, 1881.

nostra nec erubuit silvas habitare Thalia.

Cum canerem reges et proelia, Cynthius aurem

vellit, et admonuit: “Pastorem, Tityre, pinguis

pascere oportet ovis, deductum dicere carmen.”

Nunc ego—namque super tibi erunt, qui dicere laudes,

Vare, tuas cupiant, et tristia condere bella—

agrestem tenui meditabor arundine Musam.

Non iniussa cano: si quis tamen haec quoque, si quis

captus amore leget, te nostrae, Vare, myricae,

te nemus omne canet; nec Phoebo gratior ulla est,

quam sibi quae Vari praescripsit pagina nomen.

Pergite, Pierides! Chromis et Mnasyllos in antro

Silenum pueri somno videre iacentem,

inflatum hesterno venas, ut semper, Iaccho:

serta procul tantum capiti delapsa iacebant,

et gravis attrita pendebat cantharus ansa.

Adgressi—nam saepe senex spe carminis ambo

luserat—iniciunt ipsis ex vincula sertis:

addit se sociam, timidisque supervenit Aegle,—

Aegle, Naiadum pulcherrima,—iamque videnti

sanguineis frontem moris et tempora pingit.

Ille dolum ridens, “Quo vincula nectitis?” inquit;

“solvite me, pueri; satis est potuisse videri:

carmina, quae voltis, cognoscite; carmina vobis,

huic aliud mercedis erit.” Simul incipit ipse.

Tum vero in numerum Faunosque ferasque videres

ludere, tum rigidas motare cacumina quercus;

nec tantum Phoebo gaudet Parnasia rupes,

nec tantum Rhodope miratur et Ismarus Orphea.

Namque canebat, uti magnum per inane coacta

semina terrarumque animaeque marisque fuissent,

et liquidi simul ignis; ut his exordia primis

omnia et ipse tener mundi concreverit orbis;

tum durare solum et discludere Nerea ponto

coeperit, et rerum paulatim sumere formas;

iamque novum terrae stupeant lucescere solem,

altius atque cadant submotis nubibus imbres;

incipiant silvae cum primum surgere, cumque

rara per ignaros errent animalia montis.

Hinc lapides Pyrrhae iactos, Saturnia regna,

Caucasiasque refert volucres, furtumque Promethei:

his adiungit, Hylan nautae quo fonte relictum

clamassent, ut litus “Hyla, Hyla!” omne sonaret.

et fortunatam, si numquam armenta fuissent,