Eclogues

Virgil

Vergil. The Bucolics, Aeneid, and Georgics Of Virgil. Greenough, J.B., editor. Boston: Ginn and Company, 1881.

  1. Qui Bavium non odit, amet tua carmina, Maevi,
  2. atque idem iungat vulpes et mulgeat hircos.
Damoetas
  1. Qui legitis flores et humi nascentia fraga,
  2. frigidus, O pueri, fugite hinc, latet anguis in herba.
Menalcas
  1. Parcite, oves, nimium procedere; non bene ripae
  2. creditur; ipse aries etiam nunc vellera siccat.
Damoetas
  1. Tityre, pascentes a flumine reice capellas:
  2. ipse ubi tempus erit, omnis in fonte lavabo.
Menalcas
  1. Cogite ovis, pueri; si lac praeceperit aestus,
  2. ut nuper, frustra pressabimus ubera palmis.
Damoetas
  1. Heu, heu, quam pingui macer est mihi taurus in ervo!
  2. Idem amor exitium est pecori pecorisque magistro.
Menalcas
  1. His certe neque amor causa est; vix ossibus haerent.
  2. nescio quis teneros oculus mihi fascinat agnos.
Damoetas
  1. Dic, quibus in terris—et eris mihi magnus Apollo—
  2. tris pateat caeli spatium non amplius ulnas.
Menalcas
  1. Dic, quibus in terris inscripti nomina regum
  2. nascantur flores, et Phyllida solus habeto.
Palaemon
  1. Non nostrum inter vos tantas componere lites.
  2. Et vitula tu dignus, et hic, et quisquis amores
  3. aut metuet dulces, aut experietur amaros.
  4. Claudite iam rivos, pueri, sat prata biberunt.
  • Sicelides Musae, paulo maiora canamus!
  • Non omnis arbusta iuvant humilesque myricae;
  • si canimus silvas, silvae sint consule dignae.
  • Ultima Cumaei venit iam carminis aetas;
  • magnus ab integro saeclorum nascitur ordo:
  • iam redit et Virgo, redeunt Saturnia regna;
  • iam nova progenies caelo demittitur alto.
  • Tu modo nascenti puero, quo ferrea primum
  • desinet ac toto surget gens aurea mundo,
  • casta fave Lucina: tuus iam regnat Apollo.
  • Teque adeo decus hoc aevi te consule inibit,
  • Pollio, et incipient magni procedere menses.
  • te duce, si qua manent sceleris vestigia nostri,
  • inrita perpetua solvent formidine terras.
  • ille deum vitam accipiet, divisque videbit
  • permixtos heroas, et ipse videbitur illis,
  • pacatumque reget patriis virtutibus orbem.
  • At tibi prima, puer, nullo munuscula cultu
  • errantis hederas passim cum baccare tellus
  • mixtaque ridenti colocasia fundet acantho.
  • Ipsae lacte domum referent distenta capellae
  • ubera, nec magnos metuent armenta leones;
  • ipsa tibi blandos fundent cunabula flores,
  • occidet et serpens, et fallax herba veneni
  • occidet, Assyrium volgo nascetur amomum.
  • at simul heroum laudes et facta parentis
  • iam legere et quae sit poteris cognoscere virtus,
  • molli paulatim flavescet campus arista,
  • incultisque rubens pendebit sentibus uva,
  • et durae quercus sudabunt roscida mella
  • Pauca tamen suberunt priscae vestigia fraudis,
  • quae temptare Thetim ratibus, quae cingere muris
  • oppida, quae iubeant telluri infindere sulcos:
  • alter erit tum Tiphys, et altera quae vehat Argo
  • delectos Heroas; erunt etiam altera bella,
  • atque iterum ad Troiam magnus mittetur Achilles.
  • Hinc, ubi iam firmata virum te fecerit aetas,
  • cedet et ipse mari vector, nec nautica pinus
  • mutabit merces: omnis feret omnia tellus:
  • non rastros patietur humus, non vinea falcem;
  • robustus quoque iam tauris iuga solvet arator;
  • nec varios discet mentiri lana colores:
  • ipse sed in pratis aries iam suave rubenti
  • murice, iam croceo mutabit vellera luto;
  • sponte sua sandyx pascentis vestiet agnos.
  • Talia saecla, suis dixerunt, currite, fusis
  • concordes stabili fatorum numine Parcae.
  • Adgredere o magnos—aderit iam tempus—honores,
  • cara deum suboles, magnum Iovis incrementum!
  • Aspice convexo nutantem pondere mundum,
  • terrasque tractusque maris caelumque profundum!
  • Aspice, venturo laetentur ut omnia saeclo!
  • O mihi tam longae maneat pars ultima vitae,
  • spiritus et quantum sat erit tua dicere facta!
  • Non me carminibus vincet nec Thracius Orpheus,
  • nec Linus, huic mater quamvis atque huic pater adsit,
  • Orphei Calliopea, Lino formosus Apollo,
  • Pan etiam, Arcadia mecum si iudice certet,
  • Pan etiam Arcadia dicat se iudice victum.
  • Incipe, parve puer, risu cognoscere matrem,
  • matri longa decem tulerunt fastidia menses.
  • Incipe, parve puer, cui non risere parentes,
  • nec deus hunc mensa, dea nec dignata cubili est.
    • Menalcas
    1. Cur non, Mopse, boni quoniam convenimus ambo,
    2. tu calamos inflare levis, ego dicere versus,
    3. hic corylis mixtas inter consedimus ulmos?
    Mopsus
    1. Tu maior; tibi me est aequum parere, Menalca,
    2. sive sub incertas zephyris motantibus umbras,
    3. sive antro potius succedimus: aspice, ut antrum
    4. silvestris raris sparsit labrusca racemis.
    Menalcas
    1. Montibus in nostris solus tibi certat Amyntas.
    Mopsus
    1. Quid, si idem certet Phoebum superare canendo?
    Menalcas
    1. Incipe, Mopse, prior, si quos aut Phyllidis ignes,
    2. aut Alconis habes laudes, aut iurgia Codri:
    3. incipe, pascentis servabit Tityrus haedos.
    Mopsus
    1. Immo haec, in viridi nuper quae cortice fagi
    2. carmina descripsi et modulans alterna notavi,
    3. experiar, tu deinde iubeto ut certet Amyntas.
    Menalcas
    1. Lenta salix quantum pallenti cedit olivae,
    2. puniceis humilis quantum saliunca rosetis,
    3. iudicio nostro tantum tibi cedit Amyntas.
    4. sed tu desine plura, puer; successimus antro.
    Mopsus
    1. Extinctum nymphae crudeli funere Daphnim
    2. flebant; vos coryli testes et flumina nymphis;
    3. cum complexa sui corpus miserabile nati,
    4. atque deos atque astra vocat crudelia mater.
    5. Non ulli pastos illis egere diebus
    6. frigida, Daphni, boves ad flumina; nulla neque amnem
    7. libavit quadrupes, nec graminis attigit herbam.
    8. Daphni, tuum Poenos etiam ingemuisse leones
    9. interitum montesque feri silvaeque loquuntur.
    10. Daphnis et Armenias curru subiungere tigres
    11. instituit; Daphnis thiasos inducere Bacchi,
    12. et foliis lentas intexere mollibus hastas.
    13. Vitis ut arboribus decori est, ut vitibus uvae,
    14. ut gregibus tauri, segetes ut pinguibus arvis,
    15. tu decus omne tuis. Postquam te fata tulerunt,
    16. ipsa Pales agros atque ipse reliquit Apollo.
    17. Grandia saepe quibus mandavimus hordea sulcis,
    18. infelix lolium et steriles nascuntur avenae;
    19. pro molli viola, pro purpureo narcisso,