Carmina

Catullus

Catullus, Gaius Valerius. Carmina. Merrill, Elmer Truesdell, editor. Boston: Ginn, 1893.

  1. aut tereti tenuis tinnitus aere ciebant,
  2. multis raucisonos efflabant cornua bombos
  3. barbaraque horribili stridebat tibia cantu.
  4. talibus amplifice vestis decorata figuris
  5. pulvinar complexa suo velabat amictu.
  6. quae postquam cupide spectando Thessala pubes
  7. expleta est, sanctis coepit decedere divis.
  8. hic, qualis flatu placidum mare matutino
  9. horrificans Zephyrus proclivas incitat undas
  10. aurora exoriente vagi sub limina solis,
  11. quae tarde primum clementi flamine pulsae
  12. procedunt, leviterque sonant plangore cachinni,
  13. post vento crescente magis magis increbescunt
  14. purpureaque procul nantes ab luce refulgent,
  15. sic tum vestibuli linquentes regia tecta
  16. ad se quisque vago passim pede discedebant.
  17. quorum post abitum princeps e vertice Peli
  18. advenit Chiron portans silvestria dona:
  19. nam quoscumque ferunt campi, quos Thessala magnis
  20. montibus ora creat, quos propter fluminis undas
  21. aura parit flores tepidi fecunda Favoni,
  22. hos indistinctis plexos tulit ipse corollis,
  23. quo permulsa domus iucundo risit odore.
  24. confestim Penios adest, viridantia Tempe,
  25. Tempe quae silvae cingunt super impendentes,
  26. naiasin linquens Doris celebranda choreis,
  27. non vacuus: namque ille tulit radicitus altas
  28. fagos ac recto proceras stipite laurus,
  29. non sine nutanti platano lentaque sorore
  30. flammati Phaethontis et aeria cupressu.
  31. haec circum sedes late contexta locavit,
  32. vestibulum ut molli velatum fronde vireret.
  33. post hunc consequitur sollerti corde Prometheus
  34. extenuata gerens veteris vestigia poenae
  35. quam quondam silici restrictus membra catena
  36. persolvit pendens e verticibus praeruptis.
  37. inde pater divum sancta cum coniuge natisque
  38. advenit, caelo te solum, Phoebe, relinquens
  39. unigenamque simul cultricem montibus Idri:
  40. Pelea nam tecum pariter soror adspernata est
  41. nec Thetidis taedas voluit celebrare iugalis.
  42. qui postquam niveis flexerunt sedibus artus,
  43. large multiplici constructae sunt dape mensae,
  44. cum interea infirmo quatientes corpora motu
  45. veridicos Parcae coeperunt edere cantus.
  46. his corpus tremulum complectens undique vestis
  47. candida purpurea talos incinxerat ora,
  48. at roseae niveo residebant vertice vittae,
  49. aeternumque manus carpebant rite laborem.
  50. laeva colum molli lana retinebat amictum,
  51. dextera tum leviter deducens fila supinis
  52. formabat digitis, tum prono in pollice torquens
  53. libratum tereti versabat turbine fusum,
  54. atque ita decerpens aequabat semper opus dens,
  55. laneaque aridulis haerebant morsa labellis
  56. quae prius in levi fuerant exstantia filo.
  57. ante pedes autem candentis mollia lanae
  58. vellera virgati custodibant calathisci.
  59. haec tum clarisona vellentes vellera voce
  60. talia divino fuderunt carmine fata,
  61. carmine perfidiae quod post nulla arguet aetas:
  62. “o decus eximium magnis virtutibus augens,
  63. Emathiae tutamen opis, clarissime nato,
  64. accipe quod laeta tibi pandunt luce sorores,
  65. veridicum oraclum. sed vos, quae fata secuntur,
  66. currite ducentes subtegmina, currite, fusi.