Carmina

Catullus

Catullus, Gaius Valerius. Carmina. Merrill, Elmer Truesdell, editor. Boston: Ginn, 1893.

  1. quo nutu tellus atque horrida contremuerunt
  2. aequora concussitque micantia sidera mundus.
  3. ipse autem caeca mentem caligine Theseus
  4. consitus oblito dimisit pectore cuncta
  5. quae mandata prius constanti mente tenebat,
  6. dulcia nec maesto sustollens signa parenti
  7. sospitem Erechtheum se ostendit visere portum
  8. namque ferunt olim, classi cum moenia divae
  9. linquentem gnatum ventis concrederet Aegeus,
  10. talia complexum iuveni mandata dedisse:
  11. “gnate mihi longe iucundior unice vita,
  12. gnate, ego quem in dubios cogor dimittere casus
  13. reddite in extrema nuper mihi fine senectae,
  14. quandoquidem fortuna mea ac tua fervida virtus
  15. eripit invito mihi te, cui languida nondum
  16. lumina sunt gnati cara saturata figura,
  17. non ego te gaudens laetanti pectore mittam,
  18. nec te ferre sinam fortunae signa secundae,
  19. sed primum multas expromam mente querelas
  20. canitiem terra atque infuso pulvere foedans,
  21. inde infecta vago suspendam lintea malo,
  22. nostros ut luctus nostraeque incendia mentis
  23. carbasus obscurata decet ferrugine Hibera.
  24. quod tibi si sancti concesserit incola Itoni,
  25. quae nostrum genus ac sedes defendere Erechthei
  26. adnuit, ut tauri respergas sanguine dextram,
  27. tum vero facito ut memori tibi condita corde
  28. haec vigeant mandata, nec ulla oblitteret aetas,
  29. ut simul ac nostros invisent lumina collis,
  30. funestam antennae deponant undique vestem
  31. candidaque intorti sustollant vela rudentes,
  32. quam primum cernens ut laeta gaudia mente
  33. agnoscam, cum te reducem aetas prospera sistet.”