Carmina

Catullus

Catullus, Gaius Valerius. Carmina. Merrill, Elmer Truesdell, editor. Boston: Ginn, 1893.

  1. sed quid ego ignaris nequiquam conqueror auris
  2. exsternata malo, quae nullis sensibus auctae
  3. nec missas audire queunt nec reddere voces?
  4. ille autem prope iam mediis versatur in undis,
  5. nec quisquam adparet vacua mortalis in alga.
  6. sic nimis insultans extremo tempore saeva
  7. fors etiam nostris invidit questibus auris.
  8. Iuppiter omnipotens, utinam ne tempore primo
  9. Gnosia Cecropiae tetigissent litora puppes,
  10. indomito nec dira ferens stipendia tauro
  11. perfidus in Creta religasset navita funem,
  12. nec malus hic celans dulci crudelia forma
  13. consilia in nostris requiesset sedibus hospes!
  14. nam quo me referam? quali spe perdita nitor?
  15. Idaeosne petam montes? ah, gurgite lato
  16. discernens ponti truculentum ubi dividit aequor?
  17. an patris auxilium sperem, quemne ipsa reliqui
  18. respersum iuvenem fraterna caede secuta?
  19. coniugis an fido consoler memet amore,
  20. quine fugit lentos incurvans gurgite remos?
  21. praeterea nullo litus, sola insula, tecto,
  22. nec patet egressus pelagi cingentibus undis:
  23. nulla fugae ratio, nulla spes: omnia muta,
  24. omnia sunt deserta, ostentant omnia letum.
  25. non tamen ante mihi languescent lumina morte,
  26. nec prius a fesso secedent corpore sensus
  27. quam iustam a divis exposcam prodita multam
  28. caelestumque fidem postrema comprecer hora.
  29. quare, facta virum multantes vindice poena
  30. Eumenides, quibus anguino redimita capillo
  31. frons exspirantis praeportat pectoris iras,
  32. huc huc adventate, meas audite querelas,
  33. quas ego, vae miserae, extremis proferre medullis
  34. cogor inops, ardens, amenti caeca furore.
  35. quae quoniam verae nascuntur pectore ab imo,
  36. vos nolite pati nostrum vanescere luctum,
  37. sed quali solam Theseus me mente reliquit,
  38. tali mente, deae, funestet seque suosque.”
  39. has postquam maesto profudit pectore voces
  40. supplicium saevis exposcens anxia factis,
  41. adnuit invicto caelestum numine rector,
  42. quo nutu tellus atque horrida contremuerunt
  43. aequora concussitque micantia sidera mundus.
  44. ipse autem caeca mentem caligine Theseus
  45. consitus oblito dimisit pectore cuncta
  46. quae mandata prius constanti mente tenebat,
  47. dulcia nec maesto sustollens signa parenti
  48. sospitem Erechtheum se ostendit visere portum
  49. namque ferunt olim, classi cum moenia divae
  50. linquentem gnatum ventis concrederet Aegeus,
  51. talia complexum iuveni mandata dedisse:
  52. “gnate mihi longe iucundior unice vita,
  53. gnate, ego quem in dubios cogor dimittere casus
  54. reddite in extrema nuper mihi fine senectae,
  55. quandoquidem fortuna mea ac tua fervida virtus
  56. eripit invito mihi te, cui languida nondum
  57. lumina sunt gnati cara saturata figura,
  58. non ego te gaudens laetanti pectore mittam,
  59. nec te ferre sinam fortunae signa secundae,
  60. sed primum multas expromam mente querelas
  61. canitiem terra atque infuso pulvere foedans,
  62. inde infecta vago suspendam lintea malo,
  63. nostros ut luctus nostraeque incendia mentis
  64. carbasus obscurata decet ferrugine Hibera.